தாமதிக்காதே கண்ணே!

 

தாமதிக்காதே கண்ணே!

உதயசங்கர்

ஸ்ஸ்ஸ் அப்பா! என்ன வெயில்!

வறண்ட பாலைவனம். கானல் நீர் காற்றிலேயே தெரிந்தன. அனல் பறந்தது. ஜோகன் நெருப்புக்கோழி நிமிர்ந்து ஒரு தடவை சுட்டெரிக்கும் சூரியனைப் பார்த்தது.. பிறகு இன்னும் பொரியாமல் இருந்த நான்கு முட்டைகளையும் தன் வயிற்றுக்கடியில் நன்றாகத் தள்ளி வைத்தது. பிறகு முட்டைகளின் காதுகளில் சொன்னது.

தாமதிக்காதே கண்ணே!

சுற்றிலும் காய்ந்த புல்வெளி. ஏற்கனவே பொரிந்து வெளிவந்திருந்த எட்டுக்குஞ்சுகளையும் தன் சிறகுகளால் மூடியது.

தூரத்தில் மரியா நெருப்புக்கோழி நடந்து போய்க் கொண்டிருப்பது புகையாகத் தெரிந்தது. பத்து நாட்களாக மரியா நெருப்புக்கோழி தான் அடை காத்தது. பத்து நாட்கள் முறைவைத்து அப்பா ஜோகனும் அம்மா மரியாவும் அடைகாத்தார்கள்

அடைக்காக்க ஆரம்பித்து ஐம்பது நாட்கள் முடிந்து விட்டது. இதற்கு மேல் இந்த வெப்பத்தில் அங்கே இருக்கமுடியாது. புதிய குஞ்சுகளால் தண்ணீர் குடிக்காமல் இருக்கமுடியாது.

அம்மா நெருப்புக்கோழி பசியினால் சோர்ந்து விட்டது. ஏதாவது இரை கிடைக்காதா என்று தேடிப் போயிருக்கிறது. அது திரும்பி வந்தவுடன் இந்த இடத்தை விட்டு கிளம்ப வேண்டும். அதற்குள் இந்த முட்டைகள் பொரிந்து விட்டால் நல்லது.

தாமதிக்காதே கண்ணே!

ஜோகன் நெருப்புக்கோழி தலை குனிந்து சொன்னது. வயிற்றுக்கடியில் இருந்த நான்கு முட்டைகளில் மூன்று முட்டைகளுக்குக் காது கேட்கவில்லை.

 ஒரு முட்டைக்குள் இருந்த குஞ்சின் காதுகளுக்குக் கேட்டது. முட்டைக்குள்  தலையும் கால்களும் சுருண்டு ஒரு பந்து மாதிரி கிடந்தது.

இதோ வந்து விடுகிறேன் அப்பா!

என்று சொல்ல நினைத்தது. முட்டையின் ஓட்டை உடைக்கமுடியவில்லை. இரண்டு முறை கொத்தும். பிறகு சோர்ந்து விடும். அப்போது முட்டை ஆடி அதிரும். ஜோகனுக்கு அது தெரியும். ஆனால் அது என்ன செய்யமுடியும்? அவன் தானே முயற்சி செய்ய வேண்டும்.

காத்திருந்தது ஜோகன் நெருப்புக்கோழி.

இரவு குளிர் தாங்கமுடியவில்லை. இப்படித்தான் இந்தப் பிரதேசத்தில் பகலில் வெப்பமும் இரவில் குளிரும் தாங்கமுடியாததாக இருக்கும். விடிந்ததும் புறப்படவேண்டியதுதான்.

இன்னும் பிறக்காத குஞ்சுகளுக்காக பிறந்த குஞ்சுகளை விடமுடியாது. ஜோகன் நெருப்புக்கோழி யோசித்துக் கொண்டேயிருந்தது.

பொழுது விடிந்தது. காலையிலேயே சூரியன் கடுங்கோபத்துடன் வந்தான். ஏற்கனவே பிறந்த குஞ்சுகள் தள்ளாடிக் கொண்டிருந்தன. டிக் டிக் டிக் டிக டிக டிக என்று அலகுகளால் ஒலி எழுப்பின.

தூரத்தில் மரியா நெருப்புக்கோழி வந்து கொண்டிருந்தது. ஜோன் மீண்டும் ஒரு தடவை தன் வயிற்றுக்கடியில் இருந்த முட்டைகளை உருட்டிப் பார்த்தது. மூன்று முட்டைகளில் அசைவே இல்லை. ஆனால் ஒரு முட்டையில் துடிப்பு தெரிந்தது. ஆனால் வெளியே வருவதற்கான எந்த அறிகுறியும் இல்லை. முட்டையில் ஒரு சிறு கீறல் கூட இல்லை.

தாமதிக்காதே கண்ணே!

ஜோகன் நெருப்புக்கோழி முணுமுணுத்தது.

இதோ வந்து விட்டேன் அப்பா என்று முட்டைக்குள்ளே இருந்து கத்தியது. ஆனால் சத்தம் வெளியே கேட்கவில்லை.

எட்டுக்குஞ்சுகளுடன் ஜோகனும், மரியாவும் ஒரு நீண்ட பயணம் புறப்பட்டார்கள்.

ஜோகனுக்கு மனசேயில்லை. எழுந்து நின்று அந்த ஒரு முட்டையைப் பார்த்தது. லேசாய் உருட்டியது.

அப்பாவோ அம்மாவோ இல்லாமல் இந்த வெப்பத்தில் குஞ்சுகள் உயிர்பிழைக்கமுடியாது.

கிர்ர்ராக்

மரியாவை அழைத்தது. மரியாவும் வந்து அந்த முட்டையை உருட்டிப்பார்த்தது. அப்பாவுக்கும் அம்மாவுக்கும் என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. பிறக்கப்போகும் ஒரு குஞ்சுக்காக காத்திருந்தால் இந்த எட்டு குஞ்சுகளும் இறந்து விடும்.

சீக்கிரமாய முடிவெடுக்க வேண்டும். ஜோகனும் மரியாவும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். அவர்கள் கால்களுக்கடியில் இருந்த குஞ்சுகள் தள்ளாடிக்கொண்டேயிருந்தன.

பிறகு ஜோகன் தான் முதல் அடியை எடுத்து வைத்தது. எட்டு குஞ்சுகளும் அப்பாவின் நிழலில் நடந்தன. மரியா தயங்கித் தயங்கி நடந்தது. திரும்பித்திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டே நடந்தது. முன்னால் போய்க் கொண்டிருந்த ஜோகன் தானாகவே,

தாமதிக்காதே கண்ணே!

என்று கத்தியது. இந்தக்குரல் முட்டைக்குள் இருந்த குஞ்சின் காதுகளில் லேசாய் கேட்டது. அது மீண்டும் முட்டையின் ஓட்டை உடைக்க முயற்சித்தது. தொடர்ந்த முயற்சி இருந்தால் மட்டுமே உடைக்க முடியும் என்பதை மறந்து விட்டது அந்தக் குஞ்சு.

இப்போது அமைதி. எந்த சத்தமும் இல்லை. அப்பாவின் குரலோ, அம்மாவின் குரலோ, சகோதரசகோதரிகளின் குரலோ கேட்கவில்லை. நேரடியான சூரியனின் வெப்பத்தைத் தாங்க முடியவில்லை.

பயந்து விட்டது. எல்லாரும் போயவிட்டார்களா? உடனே வேகவேகமாக ஓட்டைக் கொத்தியது.

டொக் டொக் டொக் டொக்

இப்போது முட்டையின் ஓடு மெல்ல விரிசல் விட ஆரம்பித்தது. மீண்டும் வேகமாக கொத்தியது.

டொக் டொக் டொக் டொக் டொக் டொக்

ஒரு பக்கத்தில் ஓடு உடைந்து விட்டது. அவ்வளவு தான். உடம்பை முறித்து உடைந்த பகுதியை இன்னும் பெரிதாக்கியது குஞ்சு.

அப்பாடா! வெளியே வந்து விட்டது.

என்ன இது ! ஒருவரையும் காணோம்.

அம்மா! அப்பா! அம்மா! அப்பா!

போய் விட்டார்களா? எல்லாரும் போய் விட்டார்களா?

குஞ்சு மெல்ல தட்டுத்தடுமாறி எழுந்து நின்றது. சுற்றிலும் பார்த்தது. கண்கள் கூசின. ஒரே வெளிச்சம். எங்கோ தொலை தூரத்தில் அப்பாவும் அம்மாவும் நடந்து போவதைப் போலத் தெரிந்தது.

அவ்வளவு தூரம் போகமுடியுமா? சுட்டெரித்தது சூரியன்.

மெல்ல நடக்க ஆரம்பித்தது.

அப்பா அம்மா அப்பா அம்மா

என்று கத்தியது. நான்கு அடி நடக்கும். பின்னர் அப்படியே உட்கார்ந்து விடும். கண்ணைக்கட்டிக் கொண்டு வரும். பிறகு நான்கு அடி நடக்கும். மறுபடியும் கண்ணைக்கட்டிக் கொண்டுவரும். அப்படியே உட்கார்ந்து விடும்.

அவ்வளவுதானா? வாழ்க்கை முடிந்து விடுமா?

அதன் அலகுகள் டிக்டிக்டிக் டிக் டிக் என்று அடித்தன. அப்பா அம்மா என்று கத்தக்கூட முடியவில்லை.

அதன் காதுகளில் அந்தக்குஞ்சு முட்டைக்குள்ளே இருந்தபோது ஒலித்த அப்பாவின் குரல் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தது.

தாமதிக்காதே கண்ணே! தாமதிக்காதே கண்ணே!

ஆமாம் அப்பா. நான் கொஞ்சம் தாமதமாய் வந்து விட்டேன். கொஞ்சம் தாமதம் தான் ஆனால் அதற்கு என் உயிரையே விலையாகக் கொடுக்கப் போகிறேன்.

குஞ்சின் கண்கள் மூடின. அப்படியே காய்ந்த் புல்லில் உட்கார்ந்தது. இதோ இன்னும் சில நிமிடங்களில் என் வாழ்க்கை முடிந்து விடும். தலையைத் தொங்கப்போட்டது.

அப்போது அதன் காதுகளில் மெலிதாக ஒரு குரல் கேட்டது.

தாமதிக்காதே கண்ணே!

அப்பாவின் குரல் தான். பிரமையாக இருக்கும். அப்பாவும் அம்மாவும் குஞ்சுகளும் எப்போதோ போய் விட்டன.

இல்லை. உண்மையாகவே அப்பாவின் குரல் காதுகளில் கேட்டது. மிகுந்த முயற்சி செய்து கண்களைத் திறந்தது.

ஆ! ஜோகன் அப்பா ஓடி வந்து கொண்டிருந்தது.

உடனே எங்கிருந்து தான் அதற்குத் தெம்பு வந்ததோ! எழுந்து ஜோகனை நோக்கி ஓடியது.

அப்பா அப்பா

குஞ்சு ஓடியது.

தாமதிக்காதே என் கண்ணே!

ஜோகன் ஓடி வந்தது.

நன்றி - நான் யார்?

வெளியீடு - புக் ஃபார் சில்ட்ரென்

முழுமதி நாள் சாகசம்

 

. முழுமதி நாள் சாகசம்

உதயசங்கர்

நல்ல முழுமதி நாள் இரவு. மின்னி முயல் அதனுடைய பாட்டி வீட்டுக்குப் போய்க் கொண்டிருந்தது. காடு நிலா ஒளியில் மின்னியது. மின்னி முயல் அல்லிமலர்கள் நிறைந்த ஒரு குளத்தைப் பார்த்தது.  நிலாவின் ஒளி குளத்து நீரில் விழுந்தது. மீன்கள் தண்ணீருக்கு மேலே வாயை வைத்து நிலவின் ஒளியைக் குடித்தன. தவளைகள் அல்லி இலைகளின் மீது தாவித் தாவிக் குதித்தன. மின்னி முயலுக்கும் மகிழ்ச்சி. அங்கும் இங்கும் தாவிக் குதித்தது.

பாட்டி வீட்டுக்கு அருகிலுள்ள ஒரு குன்றைத் தாண்டிப் போக வேண்டும். மின்னி முயல் புறப்படும் போது,

“ பார்த்துப் பத்திரமாப் போகணும்..” என்று அம்மா சொல்லியனுப்பியது. ஆனால் நிலாவைப் பார்த்ததும் மின்னி அம்மா சொன்னதை மறந்து விட்டது. திடீரென தவளைகள் ” க்கிர்ரக் க்கிர்ராக் “ என்று சத்தம் போட்டன. மின்னி முயல் உடனே அருகிலுள்ள ஒரு செடிக்குக் கீழே அப்படியே பதுங்கியது.

அப்போது காய்ந்த சருகுகள் நொறுங்குகிற சத்தம் கேட்டது. ஒரு குள்ள நரி அப்படியே மோப்பம் பிடித்துக் கொண்டே குளத்துக்குப் பக்கமாய் வந்தது. கிட்டத்தட்ட மின்னி முயல் பதுங்கியிருந்த செடிக்கு அருகிலேயே வந்து விட்டது. மின்னி முயலுக்கு உடல் நடுங்கியது. மூச்சைப் பிடித்துக் கொண்டு கண்களை மூடி அப்படியே உட்கார்ந்திருந்தது.

இதோ வந்து விட்டது.

அந்த நேரத்தில் வேறு ஏதோ ஒரு விலங்கு குடுகுடுவென ஓடுகிற சத்தம் கேட்டது. உடனே குள்ளநரி சத்தம் வந்த இடத்தை நோக்கி ஓடியது.

இப்போது தான் மின்னி முயலுக்கு மூச்சு வந்தது. மெல்ல அங்கிருந்து நழுவியது. சிறிது தூரத்துக்கு காதுகளை விடைத்துக் கொண்டு சிறிய சப்தங்களையும் கேட்டுக் கொண்டே சென்றது.

ஒரு இடத்தில் சிறிய வெள்ளை நிறப்பூக்கள் நிலாவின் ஒளியில் வெள்ளித்துகள்களாக ஜொலித்தன. அதைப் பார்த்ததும் எல்லாவற்றையும் மறந்து விட்டது மின்னி முயல். அந்தப் பூக்களைக் கடித்துத் தின்றது. இதழ்களில் பனித்துளியும் தேனும் கலந்து மின்னி முயல் இதுவரை சாப்பிடாத ருசியில் இருந்தன. 

திடீரென மின்னி முயல் சறுக்கிக் குப்புறவிழுந்தது. உருண்டு புரண்டு ஒரு பள்ளத்தில் கிடந்தது.

“ ஐய்யோ அம்மா..” என்று கத்தியது.

 பள்ளத்தில் ஒரே இருட்டு. மேலே தெரிந்த வெளிச்சம் பள்ளத்தில் விழவில்லை. ஒரே சேறும் சகதியுமாக இருந்தது. அதன் உடலெங்கும் பாசி நாற்றமடிக்கும் சேறு பூசியிருந்தது. மின்னி முயலுக்கே அந்த நாற்றத்தைத் தாங்க முடியவில்லை.

ச்சே என்ன நாத்தம். என்று சொல்லி முடிக்கும் போது”

” உஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ் ” என்ற சத்தம் மின்னி முயலின் முதுகுக்குப் பின்னால் கேட்டது. மெல்ல தலையைத் திருப்பிப் பார்த்தது மின்னி முயல். ஒரு பெரிய மலைப்பாம்பு தலையைத் தூக்கியபடி இருந்தது.

 நல்ல வேளை.

அங்கிருந்த நாற்றத்தாலோ என்னவோ மின்னி முயல் இருப்பது தெரியவில்லை. மின்னி முயல் அசையவில்லை. மின்னிக்கு அருகில் ஊர்ந்து அந்தப் பள்ளத்திலிருந்து வெளியேறியது மலைப்பாம்பு. மின்னி முயல் புத்திசாலி. மலைப்பாம்பு ஊர்ந்து சென்ற பாதையில் மெல்ல ஏறிப் பள்ளத்திலிருந்து வெளியே வந்தது.

 மின்னி முயல் அங்கிருந்த காய்ந்த புல்வெளியில் படுத்து உருண்டு தன் மீதிருந்த சேறையும் பாசியையும் நீக்கியது. அப்படியே கொஞ்ச நேரம் படுத்துக் கிடந்தது.

என்ன பயங்கர அனுபவம்?

மெல்லத் தாவித் தாவி குன்றின் மீது ஏறியது. ஒரு பெரிய ஆலமரத்தின் பக்கமாய் வந்தபோது தரையில் ஒரு நிழல் தெரிந்தது. நிலா வெளிச்சத்தில் ஒரு பெரிய பறவையின் நிழல் தாழ்ந்து வருவதைப் பார்த்தது. சற்றே தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தது மின்னி முயல்.

 யம்மாடி எவ்வளவு பெரிய கூகை ( ஆந்தையினம் ) !

கால்களை விரித்துக் கொண்டு மின்னி முயலை நோக்கி பறந்து வந்தது. கால்களின் கூர் நகங்கள் நிலா வெளிச்சத்தில் பளபளத்தன.

இவ்வளவு தூரம் தப்பித்து வந்து விட்டோம். இதோ இன்னும் கொஞ்ச தூரத்தில் பாட்டி வீடு வந்து விடும். இப்போது மாட்டிக் கொண்டோமே. என்று நினைத்தது மின்னி முயல்.

சரியாக கூகை கால்களால் பிடிக்கப்போகும் போது ஒரு துள்ளு துள்ளி கூகையின் ஒரு சிறகில் மோதியது. கூகை இதை எதிர்பார்க்கவில்லை. அது நிலை தடுமாறி கீழே மோதப் போனது. அந்தச் சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தி மின்னி முயல் ஒரே ஓட்டமாய் ஓடி பெரிய புதருக்குள் நுழைந்து கொண்டது.

பகலில் தான் பயணம் கடினமாக இருக்கும் என்றால் இரவிலும் அப்படித்தான் இருக்கிறது என்று நினைத்துக் கொண்டு அங்கேயே உட்கார்ந்து விட்டது.

மெல்ல பொழுது விடியத் தொடங்கியது.

மின்னியின் பாட்டி தன்னுடைய வளையை விட்டு வெளியே வந்து அருகில் இருந்த பனிப்புல்லை மேய்த்தொடங்கியது. நிமிர்ந்து பார்த்தது மின்னியின் பாட்டி.  தூரத்தில் மின்னி முயல் வருவது தெரிந்தது..

அவ்வளவு தான்.

தாவிக்குதித்து சென்று மின்னி முயலைக் கட்டிப்பிடித்து முத்தமிட்டது. பாட்டியின் அருமைப் பேரன் இல்லையா?

“ மின்னிக்கண்ணு என்னடா விசேசம்? “ என்று கேட்டது.

மின்னி முயல் முந்தின நாள் இரவில் நடந்த சாகசங்களைச் சொல்லத் தொடங்கியது.

என்ன நடந்தது என்று உங்களுக்குத் தான் தெரியுமே.

 

சுண்டெலிக்குத் தெரிஞ்சி போச்சு!

 

சுண்டெலிக்குத் தெரிஞ்சி போச்சு!

உதயசங்கர்

மாயா குட்டிப்பாப்பா தானே. இப்போது தான் ஒண்ணாம்கிளாஸ்  போகிறாள்.  முதலில் சுண்டெலியைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டாள். அதன் குட்டியான உடம்பு. குட்டிக்கால்கள், குட்டி வாய் குட்டி மூக்கு, ஐயோ எவ்வளவு அழகாக இருக்கு என்று மூக்கில் விரலை வைத்து அதிசயமாய் பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தாள். சுண்டெலிக்கு ஒரு பெயர் கூட வைத்தாள். அது என்ன பேர் தெரியுமா?

பாப்பி.

அம்மா அப்படித்தான் அவளைக் கூப்பிடுவார்கள். அம்மா எப்போதும்,

“ ஏ பாப்பி தலைமுடியை சீவிட்டு போ..” என்று சிரித்துக் கொண்டே சொல்வார்கள். மாயாவுக்கும் அந்தப் பெயர் பிடித்து விட்டது. அதனால் அந்தப் பெயரையே சுண்டெலிக்கு வைத்து விட்டாள்.

ஆனால் நாளாக நாளாக பாப்பி சுண்டெலியின் தொல்லை தாங்க முடியவில்லை. இரவில் மட்டுமல்ல பகலிலும் கூட பாப்பி சுண்டெலி தைரியமாக நடமாடியது. அதுவும் வீட்டு உறுப்பினர்களைப் போல காலையில் பாத்ரூமுக்குள் போய் உச்சா கக்கா போச்சு.. மாயா குளித்த பிறகு கீழே சிந்திய தண்ணீரில் உடம்பைத் தேய்த்துக் குளித்தது. சோப்பு கூட போட்டது. மாயாவுக்கு முதலில் பயமாயிருந்தது. ஆனால் போகப்போகப் பழகி விட்டது.

மாயா சாப்பிட உட்கார்ந்தாள். அம்மா செய்து கொடுத்த உப்புமாவை வாயில் போடும்போது கீழே கொஞ்சம் விழுந்து விட்டது. அவ்வளவு தான் எங்கிருந்து தான் வருமோ பாப்பி சுண்டெலி ஓடி வந்து அதைக்கௌவிக் கொண்டு போய் விடும்.

அப்படி மாயா கீழே சிந்தாமல் சிதறாமல் சாப்பிட்டால் நேரே அவளுக்கு எதிரில் போய் முன்கால்களைத் தூக்கி ,

“ ஏன் கீழே சிந்தலை? “ என்று கேள்வி கேட்பதைப் போல கீச்ச் கீச்ச் என்று கத்தும். அப்போது அதன் காதுகள் விடைத்துக் கொள்ளும். அதைப் பார்க்கும் மாயாவுக்குச் சிரிப்பு சிரிப்பாய் வரும்.

ஒரு நாள் பாப்பி சுண்டெலி அப்பாவின் லேப்டாப்பின் வயரைக் கடித்து விட்டது. அப்பாவுக்குக் கோபம் வந்து விட்டது. அன்று இரவு எலி மருந்து வாங்கி வைத்தார். பாப்பிக்குத் தெரிந்து விட்டது. பாப்பி அருகிலேயே போகவில்லை.

எலி பிஸ்கெட் வாங்கி அடுக்களையில் வைத்தார். பாப்பி சுண்டெலி தொடக்கூட இல்லை. அதன் பிறகு அப்பா செய்த காரியம் தான் பாப்பி சுண்டெலியை உண்மையிலேயே பயமுறுத்தி விட்டது. மாயா காலையில் எழுந்திரிக்கும் போது சத்தம் கேட்டது.

மியாவ்..மியாவ்.. மியாவ்

கடுவன் பூனையின் சத்தம். வீடு முழுவதும் பலமாகக் கேட்டது. அப்பா பூனை வாங்கி வந்து விட்டார் என்று நினைத்து மாயா வேகவேகமாக எழுந்து போனாள்.

அங்கே அச்சு அசல் பூனை மாதிரியே ஒரு பொம்மை இருந்தது. அதனிடமிருந்து தான் சத்தம் வந்தது.

மியாவ் மியாவ் மியாவ்

பாப்பி சுண்டெலி உண்மையில் பயந்து விட்டது. இனி இந்த வீட்டில் இருக்க முடியாது என்று நினைத்தது. இரண்டு நாட்களாக அதனுடைய வீட்டை விட்டு வெளியே வரவில்லை.

நின்று யோசித்தது. உட்கார்ந்து யோசித்தது. படுத்து யோசித்தது. ஒன்றும் தோன்றவில்லை. சரி முதலில் தூரமாய் இருந்து அந்தப் பூனையைக் கவனிப்போம் என்று நினைத்தது.

மாயாவுக்கும் கவலை. பாப்பி சுண்டெலி வீட்டை விட்டுப் போயிருக்குமோ. அவளுடைய குட்டி பிரெண்ட்டில்லையா? அவளுக்குப் பூனை பொம்மையைப் பிடிக்கவில்லை. போகும்போதும் வரும்போதும் அந்தப் பூனைப் பொம்மையைத் தூக்கி அங்கிட்டும் இங்கிட்டும் வைத்து விடுவாள்.

அப்படி ஒரு நாள் பொருட்கள் சேமிக்கும் அறையில் வைத்து விட்டாள். அந்த அறையில் தான் பாப்பி சுண்டெலியும் பதுங்கி இருந்தது.

மியாவ் மியாவ் மியாவ் சத்தத்தைக் கேட்டு உயிரே போய்விடும்போல இருந்தது. ஆடாமல் அசையாமல் உட்கார்ந்து பூனையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. ஏதோ ஒரு வித்தியாசம் தெரிந்தது.

கொஞ்ச நேரத்தில் கண்டுபிடித்து விட்டது. பூனை இருந்த இடத்தை விட்டு அசையவில்லை. கழுத்தைத் திருப்பவில்லை. உடம்பை நெளிக்கவில்லை. எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக வாலை ஆட்டவில்லை. பாப்பி சுண்டெலிக்குச் சந்தேகம் வந்தது.

மெல்ல பூனைப்பொம்மையின் பின்னால் சென்றது. பூனைப் பொம்மை அசையவில்லை. வாலை முகர்ந்து பார்த்தது. செயற்கை இழைகளின் நாற்றம் அடித்தது. லேசாய் கடித்துப் பார்த்தது. பூனைப்பொம்மை அப்படியே இருந்தது.

மியாவ் மியாவ் மியாவ்

சத்தம் மட்டும் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தது. பாப்பிச் சுண்டெலிக்குத் தெரிஞ்சி போச்சு. என்ன தெரிஞ்சி போச்சு என்று உங்களுக்குத் தெரியுமே.

அப்புறம் இரண்டு நாட்களில் அந்த பூனைப்பொம்மையின் கண், காது, மூக்கு எல்லாம் தனித்தனியாகக் கிடந்தது.

அவ்வளவு தான்.

மாயாவும் ஹேப்பி. பாப்பிச்சுண்டெலியும் ஹேப்பி.

நன்றி - நான் யார்?

வெளியீடு - புக் பார் சில்ட்ரென்

தொடர்புக்கு - 8778073949

அதிசயப் பென்சில்

 

அதிசயப் பென்சில்

உதயசங்கர்

அன்று வகுப்புக்கு வரும்போது சச்சின் ஒரு அதிசயமான பென்சிலைக் கொண்டு வந்திருந்தான். ஆமாம். அந்தப் பென்சிலின் தலையில் சிறிய தொப்பியும் அதற்குக்கீழே இரண்டு கண்களும் மூக்கும் வாயும் இருந்தன. ஓவியமாக வரையப்பட்டிருந்தாலும் அச்சு அசல் அப்படியே மனிதச்சாயலில் இருந்தது அந்தப் பென்சில். சச்சினுக்குப் பெருமை. அப்பா வேலை காரியமாக ஜப்பானுக்குப் போயிருந்தபோது வாங்கி வந்தார் என்று சொன்னான்.

அப்படி என்ன அதிசயம் என்று தானே கெட்கிறீர்கள்? அந்தப்பென்சில் பேசும். பென்சில் பேசுமா? ஆமாம். அது ஒரு ரோபோட் பென்சில். ஆசிரியர் அரைமணிநேரம் எழுதிப்போடும் பாடங்களை நோட்டின் மீது பென்சில் நுனியை வைத்தால் போதும் ஐந்து நிமிடங்களில் எழுதி முடித்து விடும்.

அதே போல முந்தின நாள் நடத்திய பாடங்களிலிருந்து ஆசிரியர்  கேள்வி கேட்பார். நொடிகளுக்குள் பதிலை சச்சினின் காதில் சொல்லி விடும். ஆனால் சச்சின் அந்தப் பாடங்களை ஒரு தடவையாவது வாசித்திருக்க வேண்டும். எல்லாப்பையன்களும் வகுப்பில் சச்சினையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பார்கள். ஏனெனில் ஆசிரியர் என்ன கேள்வி கேட்டாலும் டக் டக்கென்று பதில் சொல்லிவிடுவானே சச்சின்.

ஒரு நாள் அரவிந்தனின் தங்கக்கலர் பேனா தொலைந்து விட்டது. இடைவேளை சமயத்தில் தான் யாரோ எடுத்திருக்கிறார்கள். யார் எடுத்தார்கள் என்று யாருக்கும் தெரியாது. அரவிந்தன் அழுது கொண்டிருந்தான். பேனா இல்லாமல் வீட்டுக்குப் போனால் என்ன நடக்கும் என்று சொல்ல முடியாது. அன்று தான் அந்தப் பேனாவைப் பள்ளிக்கூடத்துக்குக் கொண்டு வந்திருந்தான்.

ஆசிரியரிடம் அழுதுகொண்டே சொன்னான்.  ஆசிரியர்,

“ எடுத்தவன் ஒழுங்கா மரியாதையா கொண்டு வந்து கொடுத்திரு.. நான் ஒண்ணும் செய்யமாட்டேன்.. நீ வேணுக்குமின்னு எடுத்திருக்க மாட்டே.. சும்மா பார்க்கிறதுக்காகக் கூட எடுத்திருக்கலாம்.. ஒழுங்கா கொடுத்திட்டேன்னா.. இதோட போயிரும்.. இல்லை.. எல்லார் பையையும் செக் பண்ணிக் கண்டுபிடிச்சேன்னு வை.. அவ்வளவு தான் பிரின்சிபல்ட்ட கூட்டிட்டுப் போயிருவேன் ..”

என்று கோபத்தில் கத்தினார். பையன்கள் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்தனர். யார் எடுத்திருப்பாங்க என்று அவர்களுக்குள் குசுகுசுன்னு பேசிக் கொண்டனர். ஆனால் எதுவும் நடக்கவில்லை. வகுப்பறை அமைதியாக இருந்தது. அந்த அமைதியே பயத்தைத் தருவதாக இருந்தது.

அரவிந்தன் கேவிக் கேவி அழுது கொண்டிருந்தான்.

ஆசிரியர் ஒவ்வொரு பையனின் முகத்தையும் பார்த்துக் கொண்டே வந்தார். க்டைசியில் ,

“ சரி பையைச் செக் பண்ணிர வேண்டியதான்.. கடைசி பெஞ்சிலேருந்து ஆரம்பிக்கலாம்.. டேய் உமேஷ்.. உன் பையைக் கொண்டு வந்து இங்கே மேஜை மேலே எல்லாத்தையும் எடுத்து வை.. “ என்று சொன்னார். பையன்கள் முகத்தில் கலவரம் தோன்றியது.

அப்போது அதிசயப்பென்சில் சச்சினின் காதில்,

“ அரவிந்தன் டெஸ்க்குக்கு கீழே கிடக்குற புத்தகத்துக்குள்ளே இருக்குது..” என்று கிசுகிசுத்தது.

உடனே சச்சின் எழுந்து,

“ சார் அரவிந்தன் டெஸ்குக்குக் கீழே ஒரு புத்தகம் கிடக்கு.. அதைப் பார்க்கச் சொல்லுங்க. சார்.. “ என்றான். உடனே வகுப்பறையே அரவிந்தன் டெஸ்கைப் பார்த்தது. அரவிந்தன் அப்போது தான் கவனித்தான். சமூக அறிவியல் புத்தகம் கீழே கிடந்தது. எடுத்துப் பார்த்தான். உள்ளே பத்திரமாக இருந்தது தங்கக்கலர் பேனா.

ஆசிரியருக்கு ஆச்சரியம்.

” எப்படிடா உனக்குத் தெரிந்தது சச்சின்? “

“ ஒரு கெஸ் தான் சார்..” என்று பதிலளித்தான். அப்போது ஆத்விக் குரல் கொடுத்தான்.

“ சார் அவன் ரோபோ பென்சில் வைச்சிருக்கான் சார் “ என்று கத்தினான். ஆனால் ஆசிரியர் அவன் சொன்னதைக் கவனிக்கவில்லை.

மறுநாள் சமூக அறிவியல் தேர்வு. இப்போதெல்லாம் சச்சின் சரியாகப் படிப்பதேயில்லை. அதிசயப்பென்சில் ரோபோ இருக்கிற தைரியம். அன்றும் அப்படித்தான். படிக்காமல் நெட்பிளிக்ஸில் புதிதாக வந்த அனிமேஷன் படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். காலையில் படித்துக் கொள்ளலாம் என்று நினைத்தான். காலையிலும் அவனால் படிக்க முடியவில்லை. அம்மா கடைக்குப் போய்விட்டு வரச் சொன்னாள். நேரம் போய் விட்டது.

அப்படியும் ஒரு தைரியம். அதிசயப்பென்சிலை சமூக அறிவியல் புத்தகத்தில் வைத்திருந்தான். அது எப்படியும் படித்திருக்கும் என்று நினைத்தான்.

பரீட்சை நடந்தது. கேள்விகளுக்கு அதிசயப்பென்சில் பதிலும் சொன்னது. ஆனால் சச்சினுக்குத் தான் எழுதமுடியவில்லை. அவன் தான் படிக்கவில்லையே. படித்தால் தானே பென்சில் சொல்வதை எழுதமுடியும். அன்றையத் தேர்வை அவன் நன்றாக எழுதவில்லை. அவன் அதிசயப்பென்சிலைக் குறை சொன்னான். திட்டினான். அதற்குச் சொல்லத் தெரியவில்லை என்றான்.

மறுநாள் காலையில் சச்சின் பள்ளிக்கூடம் புறப்படும்போது கவனிக்கவில்லை. வகுப்பறையில் வைத்துத்தான் தேடிப் பார்த்தான். அதிசயப்பென்சிலைக் காணவில்லை. பதட்டமாகி பையைக் கீழே கொட்டிப் பார்த்தான்.

இல்லை. அதிசயப்பென்சில் இல்லை.

ஒவ்வொரு நோட்டாக, புத்தகமாகத் திருப்பிப்பார்த்தான். சமூக அறிவியல் புத்தகத்தின் முதல்பக்கத்தில் புதிதாக ஏதோ எழுதப்பட்டிருந்தது.

“ அன்புள்ள சச்சின், நான் போகிறேன்.. நான் உன்னுடன் இருக்கும்போது படிப்பில் உனக்கு ஒரு அலட்சியம் உண்டாகிவிடுகிறது. மனிதர்களுக்கு உதவி செய்வதற்காகத் தான் இயந்திரங்களே தவிர மனிதர்களுக்கு மாற்று அல்ல. நீயாகப் படித்து எடுக்கும் மதிப்பெண்களே உனக்கு நீ யார் என்று காட்டும்.. என்னை நன்றாகக் கவனித்துக் கொண்டதற்கு அன்பும் நன்றியும்.. வருகிறேன்.. பை..”

சச்சின் வாசிக்க வாசிக்க எழுத்துகள் மறைந்து கொண்டே வந்தன. சச்சினின் கண்களில் நீர் துளிர்த்தது.

 

. நான் யார்?

 

. நான் யார்?

உதயசங்கர்

ஒரு வித்தைக்காரனிடமிருந்து ஒரு கரடி தப்பித்து காட்டுக்குள் வந்து விட்டது. குட்டியிலிருந்தே அது அவனிடம் தான் இருந்தது. சைக்கிள் ஓட்டும் கயிற்றில் நடக்கும். குட்டிக்கரணம் அடிக்கும். வணக்கம் சொல்லும். அலுமினியத்தட்டைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு வேடிக்கை பார்ப்பவர்களிடம் பிச்சை எடுக்கும். எப்போதும் சங்கிலியில் கட்டி வைத்திருப்பான் அந்த வித்தைக்காரன்.

 அன்று சங்கிலி கழன்று விட்டது.  ஊரைச் சுற்றிப் பார்க்கலாம் என்று கரடி உலா போனது. இரவு நேரம். அதனால் ஆட்கள் யாரும் தெருக்களில் இல்லை. கீழே கிடந்த பாப்கார்னை எடுத்து வாயில் போட்டது. ஒரு பிஸ்கெட் துணடை எடுத்து முகர்ந்து பார்த்துவிட்டுச் சாப்பிட்டது.

திடீரென தெருவில் ஒரு நாய் குரைக்க ஆரம்பித்தது. அது என்ன சொல்லியதோ தெரியவில்லை. மற்ற தெருக்களிலிருந்து நாலைந்து நாய்கள் குரைத்துக் கொண்டே பாய்ந்து வந்தன.

அவ்வளவு தான்.

கரடி கண்மண் தெரியாமல் ஓடியது. பின்னால் நாய்கள் துரத்தி வந்தன. ஓட்டம் என்றால் ஓட்டம் அப்படி ஒரு ஓட்டம். இந்தக் காட்டுக்குள் வந்து தான் நின்றது.

ஓடி வந்த களைப்பில் அப்படியே ஒரு மரத்தடியில் படுத்து உறங்கி விட்டது. காலையில் கண்விழிக்கும்போது வயிறு பசித்தது.

கரடி இதுவரை காட்டைப் பார்த்தது கிடையாது. அதற்கு வேடிக்கையாக இருந்தது. சுற்றிலும் பெரிய பெரிய மரங்கள், விதம் விதமான செடிகள், கொடிகள், பறவைகளின் பாடல், விலங்குகளின் உறுமல், செருமல், என்று வித்தியாசமாக இருந்தது.

நகரத்தில் கார், பைக்குகளின் டூர்ர்ர் புர்ர் சத்தம், வியாபாரிகளின் கூக்குரல், குழந்தைகளின் கூச்சல் கேட்கும். மனிதர்கள் எங்கே போகிறார்கள்? எங்கே வருகிறார்கள்? எதற்காக இப்படி மேலும் கீழும் அலைந்து கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று கரடி யோசிக்கும்.

 இங்கே இந்த சத்தங்களே இனிமையாக இருந்தன. ஆனால் வயிறு பசிக்குதே. என்ன சாப்பிடக்கிடைக்கும் என்று தெரியவில்லை. கரடியை வைத்திருந்த வித்தைக்காரன் காலையில் இரண்டு பன் ரொட்டிகளையும் வழைப்பழங்களையும் கடையில் வாங்கிக் கொடுப்பான். இங்கே கடைகள் இல்லை. அப்படியே இருந்தாலும் யார் வாங்கிக் கொடுப்பார்கள்?

ச்சே நகரத்திலிருந்து இந்தக் காட்டுக்கு வந்திருக்கக் கூடாது. அப்படியே நடந்து போய்க் கொண்டிருக்கும்போது ஒரு சிறிய அருவியும் குளமும் தெரிந்தது. அதைச் சுற்றி நிறைய விலங்குகளும் பறவைகளும் தண்ணீர் குடித்துக் கொண்டும் குளித்துக் கொண்டும் இருந்தன.

கரடியைப் பார்த்தவுடன் ஒரு நொடி எல்லாம் நிமிர்ந்து பார்த்தன. பிறகு மறுபடியும் தங்களுடைய வேலையைப் பார்த்தன. திடிரென்று கரடிக்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது.

இந்த விலங்குகள் முன்னால் வித்தை காட்டினால் என்ன? அவை உணவு கொடுக்கமாட்டார்களா என்ன?

உடனே உற்சாகமாகக் கரடி அந்த விலங்குகளுக்கு முன்னால் குட்டிக்கரணம் போட்டது.

தாவிக்குதித்தது.

கைகளைக் குவித்து வணக்கம் சொன்னது.

 நடனம் ஆடியது.

கயிற்றில் நடப்பது போல ஒரே நேர்கோட்டில் நடந்து காண்பித்தது.

பிறகு சுற்றிச் சுற்றிப் பார்த்தது. அலுமினியத்தட்டு ஞாபகம் வந்து விட்டது. எதுவும் இல்லை என்றதும் அப்படியே இரண்டு கைகளையும் விரித்து ஏந்திய படி அந்தக் குளத்தைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்தது.

ஒன்றும் புரியாமல் எல்லாவிலங்குகளும் கரடியைப் பார்த்தன. கரடி பரிதாபமாகப் பார்த்தது.

வயிறு ரொம்பப் பசித்தது.

அப்போது ஒரு குரங்கு மரத்திலிருந்து ஒரு மாம்பழத்தைக் கீழே போட்டது. கரடி தயக்கத்துடன் அந்த மாம்பழத்தை எடுத்து ஒரு கடி கடித்தது. அந்த ருசி அபாரமாக இருந்தது. உடனே நிமிர்ந்து குரங்கைப் பார்த்தது.

குரங்கு தாவித் தாவிச் சென்றது. கீழே தரையில் அதன் பின்னாலேயே போன கரடிக்கு ஒரு பாறையின் பொந்தில் பெரிய தேன்கூடு தெரிந்தது. தேன் கூட்டைப் பார்த்ததும் அதற்கு தன்னுடைய இயற்கையான குணங்கள் எல்லாம் ஞாபகத்துக்கு வந்தன

பாய்ந்து சென்று தேன்கூட்டைப் பிய்த்து கைகளிலும் வாயிலும் வடிய வடியக் குடித்தது.

அப்போது தான் அதற்குத் தெரிந்தது தான் ஒரு கரடி என்று. தான் இந்தக் காட்டிலுள்ளவன் என்று உணர்ந்தது.

உடனே மகிழ்ச்சியில் காடே அதிரும்படி கரடி குரல் எழுப்பியது.

காடும் மகிழ்ச்சியில் அதிர்ந்து எதிரொலித்தது.

நன்றி - மாயாபஜார்