களங்கமின்மையின் சுடர்

 

களங்கமின்மையின் சுடர் –

கு.அழகிரிசாமியின் குழந்தைகள் உலகம்

உதயசங்கர்

“ உலகத்தில் எல்லோரும் குழந்தைகளைக் கண்டால் பிரியமாக நடந்து கொள்ளுவதும் அல்லது விளையாடுவதுமாக இருக்கிறார்கள். ஆனால் அவர்களுடைய அன்பில் ஒரு விளையாட்டுணர்ச்சியும் ஒரு நடிப்பும் கலந்திருக்கின்றன. குழந்தையைப் போலப் பேசி, குழந்தையைப் போல் ஆடிப்பாடி, குழந்தையை விளையாட்டுப்பொம்மையாகக் கருதி அதற்குத்தக்கவாறு நடந்து கொள்கிறார்கள். ஆனால் அந்தச் சூதுவாதறியாத குழந்தைகளோ அப்படி நடிப்பதில்லை. அவர்களுடைய ந்பில் விளையாட்டுணர்ச்சி கலக்கவில்லை. அவர்கள் உண்மையிலேயே அன்பு காட்டுகிறார்கள் “

குழந்தைகளின் உலகம் எளிமையானது. கபடோ, பாசாங்கோ, கள்ளத்தனங்களோ, அற்றது. அந்தந்தக்கணங்களில் வாழ்கிறவர்கள் குழந்தைகள். வாழும் அந்தத் தருணங்களில் முழு அர்ப்புணிப்புடன் தங்களை ஈடு கொடுப்பவர்கள். எந்தவித பிரதிபலனையும் எதிர்பார்க்காதவர்கள். எதிர்காலத்தைப் பற்றி சிந்தித்து குழப்பமடையாதவர்கள். இயல்பானவர்கள். எந்த உயிர்களிடத்தும் ஏற்ற தாழ்வுகளைப் பார்க்காதவர்கள். பெரியவர்களாகிய நாம் சொல்லிக்கொடுக்காதவரை உயர்வு தாழ்வு என்ற சிந்தனை இல்லாதவர்கள். அவர்களுடைய போட்டியும் பொறாமையும் குழந்தைமையின் ஒரு பண்பு. அந்தக் குணங்கள் அவர்களிடம் வெகுநேரம் நீடிப்பதில்லை. எந்தச் சண்டையையும் நீண்ட நேரத்துக்கு போடாதவர்கள். காயும் பழமுமாக அவர்களுடைய வாழ்க்கையை வண்ணமயமாக்குபவர்கள். அன்பு நிறைந்தவர்கள். அன்பால் நிறைந்தவர்கள். குழந்தைமை என்பதே வெகுளித்தனமும், களங்கமின்மையும், கபடின்மையும் தான். ஒரு காலத்தில் குழந்தைகளாக இருந்த பெரியவர்கள் வளரும்போது அந்தக் குழந்தைமையைத் தொலைத்து விடுகிறார்கள். தங்களுடைய பரிசுத்தமான உணர்ச்சிகளால் நிறைந்த அப்பாவித்தனமான இளகிய இதயத்தை வளர வளர இரும்பாக்கி விடுகிறார்கள். ஒருவகையில் இலக்கியம் அந்த மாசற்ற அன்பைப்பொழியும் களங்கமின்மையை மீட்டெடுக்கிற முயற்சி தான்.

 குழந்தைகள் உலகை தமிழிலக்கியத்தில் புனைவுகளாக நிறையப்பேர் எழுதியிருக்கிறார்கள். புதுமைப்பித்தன், கு.அழகிரிசாமி, சுந்தரராமசாமி, அசோகமித்திரன், வண்ணதாசன், பிரபஞ்சன், தமிழ்ச்செல்வன், கோணங்கி,  ஜெயமோகன், கி.ராஜநாரயணன், எஸ்.ராமகிருஷ்ணன், என்று குழந்தைகளை மையப்படுத்திய கதைகளை எழுதி சாதனை செய்திருக்கிறார்கள். குழந்தைகளின் உளவியல், இயல்புகளைப் பற்றிப் பெரியவர்கள் புரிந்து கொள்கிற கதைகளாக அவை வெளிப்பாடடைந்திருக்கின்றன. சிறார் இலக்கியத்தின் முக்கியமான மூன்று வகைமைகளாக குழந்தைகள் வாசிப்பதற்காக பெரியவர்கள் எழுதும் இலக்கியம், குழந்தைகளே எழுதுகிற இலக்கியம், குழந்தைகளைப் புரிந்து கொள்வதற்காகப் பெரியவர்கள் எழுதுகிற இலக்கியம் என்று சொல்கிறார்கள் சிறார் இலக்கிய ஆய்வாளர்கள். அதில் குழந்தைகளைப் பற்றி பெரியவர்கள் எழுதியுள்ள ஏராளமான கதைகளில் கு.அழகிரிசாமியின் கதைகளான ராஜாவந்திருக்கிறார், அன்பளிப்பு, தம்பி ராமையா, பேதமை, தெய்வம் பிறந்தது, போன்ற கதைகள் உச்சத்தைத் தொட்டிருக்கின்றன. கு.அழகிரிசாமியின் எளிமையான கலைவெளிப்பாடு குழந்தைகளின் எளிமையான உலகத்துடன் மிகச் சரியாகப் பொருந்தி அந்தக் கதைகளை கலையின் பூரணத்துவத்துக்கு அருகில் கொண்டு போய் விடுகிறது.  

கு.அழகிரிசாமியின் தனித்துவமான வெளிப்பாடு என்று எதைச் சொல்லலாமென்றால் அன்றாட வாழ்க்கையின் அன்றாடக்காட்சிகளிலிருந்து ஒன்றைத் தேர்வு செய்கிறார். அதில் தன் கருத்தைத் திணிக்காமல் அதே நேரம் அந்தக் காட்சியில் தன் கருத்துக்கு ஏற்ற இயல்பை, வண்ணத்தீற்றலை அல்லது கதாபாத்திரத்தைத் தேர்ந்தெடுத்து வளர்த்தெடுக்கிறார். குழந்தைகள் வரையும் ஓவியம் போல அவ்வளவு இயற்கையாக இருக்கிறது. முதலில் அதன் எளிமை நம்மை ஏமாற்றி விடுகிறது. ஆனால் உற்று நோக்க நோக்க அந்த ஓவியத்தின் அழகும், ஆழமும், கடலென விரிவு கொள்கிறது. அதை உணர்ந்து கொள்ளும் போது வாசகனுக்குத் திடீரென தான் ஒரு பெருங்கடலுக்கு நடுவே நிற்பதை உணர்வான். தன்னச்சுற்றி வண்ணவண்ண முத்துகள் கீழே கொட்டிக் கிடப்பதைப் பார்ப்பான். ஒரு ஒளி வாழ்க்கை மீது ஊடுருவி பேருணர்வின் தரிசனத்தைக் கொடுக்கும். அதுவரை கெட்டிதட்டிப்போயிருந்த மானுட உணர்வுகளின் ஊற்றுக்கண் உடைந்து உணர்ச்சிகள் பெருகும். விம்மலுடன் கூடிய பெருமூச்சு எழுந்து வரும். கண்களில் ஈரம் பொங்கும். தன்னையும் அந்தச் சித்திரத்துக்குள் ஒரு கதாபாத்திரமாக உணரவைக்கும்.

அப்போது தான் கு.அழகிரிசாமியெனும் மகாகலைஞனின் மானுட அன்பை உணர்வான். அவருடைய கலைக்கோட்பாட்டை உணர்வான். அவருடைய கலை விதிகளைத் தெரிந்து கொள்வான். அவருடைய அரசியலை புரிந்து கொள்வான். அந்தச் சித்திரம் வாசகமனதில் அவர் ஏற்படுத்த நினைக்கும் தாக்கத்தைத் துல்லியமாக ஏற்படுத்தியதை உணர்ந்து கொள்வான். கு.அழகிரிசாமியின்  கதைகளில் பெரிய தத்துவவிசாரமோ, ஆன்மீக விசாரமோ, செய்வதில்லை. ஆனால் அப்படியொரு வாய்ப்பு அந்தக் கதைகளுக்குள் வருமென்றால் அதை ஒதுக்கித் தள்ளுவதுமில்லை. பழந்தமிழ் இலக்கியத்தில் நல்ல வாசிப்பு இருந்தாலும், ஏராளமான கவிதைகளை எழுதியிருந்தாலும் கதைகளில் எளியமொழியையே கையாண்டார். இதழியல் துறையில் வேலை பார்த்ததாலோ என்னவோ யாருக்கு எழுதுகிறோம் என்ற போதம் இருந்தது. தமிழ்ச்சிறுகதைகளின் வரலாற்றில் பல உச்சங்களைத் தொட்டிருந்தார் கு.அழகிரிசாமி. குறிப்பாக குழந்தைகளை மையமாக வைத்து அவர் எழுதிய, ராஜா வந்திருக்கிறார், அன்பளிப்பு, தம்பி ராமையா, பேதமை, என்ற நான்கு கதைகளிலும் குழந்தைகளின் அப்பாவித்தனத்தை, ஏக்கத்தை, அறியாமையை, குழந்தைகளோடு குழந்தையாக இருந்து எழுதியிருப்பதை வாசிக்கும் போது உணரமுடியும்.

ஒருவகையில், ராஜா வந்திருக்கிறார் கதை கு.அழகிரிசாமியின் மையம் என்று கூடச் சொல்லலாம். அவர் இந்த வாழ்க்கையின் அவலத்தை, எத்தனை நெருக்கடிகள் வந்தாலும், துன்பதுயரங்கள் வந்தாலும் தாயம்மாளைப் போலத் தாங்கிக் கொள்ளவும் மங்கம்மாளைப் போல நம்பிக்கையுடன் கடந்து செல்லவும். தான் வாழும் வாழ்க்கையை வம்புக்கிழுக்கவும், அதில் வெற்றி பெறவும் முடியும் என்பதைச் சொல்கிற மிக முக்கியமான மானுட அரசியல் கதை. இந்த ஒரு கதைக்காகவே கு.அழகிரிசாமி உலகத்தரத்தில் வைத்துப் போற்றப்பட வேண்டிய எழுத்தாளராகிறார்.

1950 – ல் சக்தி இதழில் வெளியான ராஜா வந்திருக்கிறார் கதையின் தொடக்கமே மங்கம்மாளின் குழந்தைகளின் போட்டி விளையாட்டுடன் தான் தொடங்குகிறது. சிறுகுழந்தைகள் அணிந்திருக்கும் சட்டையில் தொடங்கும் போதே இரண்டு வர்க்கங்களை அறிமுகப்படுத்தி விடுகிறார் கு.அழகிரிசாமி. மங்கம்மாளும், அவளுடைய மூத்த சகோதரர்களான செல்லையாவும் தம்பையாவும் ஏழ்மையில் உழலும் குடும்பம் என்பதும் அந்த ஊரிலேயே பெரிய தனக்காரரின் மகனான ராமசாமி சில்க் சட்டை போடுகிற, ஆறு பசுக்களை வைத்திருக்கிற வசதியான குடும்பத்தினர் என்பதும் தெரிந்து விடுகிறது. புத்தகத்தில் பதிலுக்குப் பதில் படம் காண்பிக்கும் விளையாட்டிலிருந்து என் வீட்டில் ஆறு பசு இருக்கிறது உன்வீட்டில் இருக்கிறதா? என்று வளர்ந்து பதில் பேச முடியாத ராமசாமியை மங்கம்மாளும், செல்லையாவும், தம்பையாவும், சேர்ந்து தோத்தோ நாயே என்று கேலி செய்வதில் முடிகிறது. இரண்டு குடும்பத்தினரும் வெவ்வேறு சாதியினர் என்பதை கோழி அடித்துத் தின்பதைப் பற்றிக் கேலியாக ராமசாமி சொல்வதன் மூலம் காட்டி விடுகிறார். செல்லையாவையும் தம்பையாவையும் விட மங்கம்மாளே துடிப்பான குழந்தையாக அறிமுகமாகிறாள்.

 ராமசாமியின் வீட்டு வேலைக்கராரால் விரட்டப்பட்டு குடிசைக்கு வரும் குழந்தைகளில் மங்கம்மாள் அவளுடைய தாயாரான தாயம்மாளிடம் ஐயா வந்து விட்டாரா? என்று கேட்பதிலிருந்து வேறொரு உலகம் கண்முன்னே விரிகிறது. எங்கோ தொலைதூரத்தில் வேலை பார்த்து அரைவயிறும் கால்வயிறுமாகக் கஞ்சி குடித்து எப்படியோ மிச்சப்பட்ட காசில் தீபாவளிக்கு குழந்தைகளுக்கு மல் துணியில் இரண்டு பனியன்களும், இரண்டு டவுசர்களும், ஒரு பாவாடையும், பச்சைநிறச்சட்டையும், ஒரு ஈரிழைத் துண்டும் இருக்கின்றன. அம்மாவுக்குத் துணியில்லை. அப்பாவுக்கு அந்தத் துண்டை வைத்துக்கொள்ளலாம் என்று அம்மா சொல்கிறார். அம்மாவுக்கு இல்லாத துணி அப்பாவுக்கு எதுக்கு என்று மங்கம்மாள் கேட்கிறாள்.

இருட்டில் அவர்கள் குடிசைக்குப் பின்னாலிருந்த வாழைமரத்துக்குக் கீழே ஒரு சிறுவன் எச்சில் இலையை வழித்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து அவனை அழைத்து விவரம் கேட்கிறார் தாயம்மாள். அப்பா, அம்மா, இல்லாத அநாதையான சிரங்கும் பொடுகும், நாற்றமும் எடுக்கும் தன் அரையில் கோவணம் மட்டுமே கட்டியிருந்த அந்தச் சிறுவனுக்குக் கூழு கொடுத்து தன் குழந்தைகளோடு படுக்க வைக்கிறாள். இரவில் பெய்யும் மழைக்கூதலுக்கு தான் மறுநாள் தீபாவளியன்று உடுத்தலாம் என்று எடுத்து வைத்திருந்த பீத்தல் புடவையை எல்லாருக்குமாகப் போர்த்தி விடுகிறார். மறுநாள் விடிகாலையிலேயே குழந்தைகளை எழுப்பி எண்ணெய் தேய்த்துக் குளிப்பாட்டி விடுகிறார். ராஜா என்ற அந்தச் சிறுவனுக்கும் எண்ணெய் தேய்த்து சீயக்காய் பொடி போட்டு பக்குவமாகக் குளிப்பாட்டி விடுகிறார். குளிக்கும் போது சிரங்குப்புண்களால் ஏற்பட்ட வேதனையினால் ராஜா அழும்போது சரியாயிரும் சரியாயிரும்.. புண் ஆறிரும் என்று திரும்பத் திரும்பச் சொல்கிறார். அந்தப் பகுதியை வாசிக்கும் போது மனம் இளகாமல் இருக்கமுடியாது. பரிவின் சிகரத்தில் தாயம்மாளை படைத்திருக்கிறார் கு.அழகிரிசாமி.

 மற்ற குழந்தைகள் புதுத்துணி உடுத்தும் போது ராஜாவுக்கு என்ன செய்ய என்று தாயம்மாள் குழம்பி நிற்கும் போது மங்கம்மாள் தான் அப்பாவுக்கென்று வைத்திருந்த அந்த ஈரிழைத்துண்டைக் கொடுக்க சொல்கிறாள். அவள் சொன்னதும் தயக்கமில்லாமல் அந்தத் துண்டை எடுத்து ராஜாவுக்குக் கட்டி விடுகிறாள். ஒரு வகையில் தாயம்மாளையும் மங்கம்மாளையும் ஒரே உருவின் இரண்டு பிறவிகளாகப் படைத்திருக்கிறார் கு.அழகிரிசாமி என்று சொல்லலாம். புதுத்துணி உடுத்திய குழந்தைகள் தெருவுக்கு வரும்போது பெரிய வீட்டு ராமசாமி வருகிறான். அவனுடைய அக்காவைத் திருமணம் முடித்த ஜமீன் ராஜா அவர்களுடைய வீட்டுக்கு வந்திருக்கிறார் என்பதை

“ எங்க வீட்டுக்கு ராஜா வந்திருக்கிறார்..” என்று சொல்லும்போது, மங்கம்மாள் பழைய பள்ளிக்கூடப்போட்டியை நினைத்துக் கொண்டு,

“ ஐயோ! உங்க வீட்டுக்குத்தானா ராஜா வந்திருக்கிறார்… எங்க வீட்டுக்கும் தான் ராஜா வந்திருக்கிறான்.. வேணும்னா வந்து பாரு..”

என்று சொல்வதோடு கதை முடிகிறது. இந்த வரிகளை வாசிக்கும் போது கண்ணில் நீர் துளிர்க்கிறது. இந்தக்கதையை வாசிக்க வாசிக்க வாசகமனதில் பேரன்பு ஒன்று சுரந்து பெருகி இந்த மனிதர்களை, உலகத்தை, பிரபஞ்சத்தை, அப்படியே சேர்த்தணைப்பதை உணரமுடியும்.

எளியவர்களின் மனவுலகை, அவர்கள் இந்த வாழ்க்கையை பார்க்கும் பார்வையை இதை விடச்சிறப்பாக யாரும் சொல்லவில்லை. எல்லாவிதமான இல்லாமைகளுக்கும் போதாமைகளுக்கும் நடுவில் தாயம்மாளிடம் அன்புக்குக் குறைவில்லை. தாய்மையுணர்வு குறையவில்லை. பொங்கித்ததும்பும் இந்த அன்பின் சாயலையே குமாரபுரம் ஸ்டேஷன் கதையிலும் வரைந்திருப்பார். முன்பின் தெரியாதவர்களிடம் ஏற்படும் உறவுகளின் தார்மீகநேசத்தைச் சொல்லியிருப்பார்.

 கு.அழகிரிசாமி ராஜா வந்திருக்கிறார் கதையில் தன்னுடைய அம்மாவுக்கு கோயில் கட்டியிருப்பதாக கி.ரா. சொல்லியிருந்தார். உண்மையில் ஒரு இந்திய கிராமத்தின் ஆத்மாவினைத் தொட்டுக்காட்டுகிற கதையாக ராஜா வந்திருக்கிறார் கதையைச் சொல்லலாம். தமிழ்ச்சிறுகதைச் சிகரங்களில் ஒன்று  ராஜா வந்திருக்கிறார்.

வாழ்வின் எந்தக் கட்டத்திலாவது புறக்கணிப்பின் துயரை அனுபவிக்காதவர்கள் இருக்கமுடியாது. அந்தத் துயரே அவர்களை வாழ்க்கை முழுவதும் வேட்டையாடிக் கொன்று தீர்த்து விடும். நிராகரிப்பின் கொடுக்குகளால் கொட்டப்பட்ட ஒருவனுடைய வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு துளியும் எவ்வளவு கசப்பானதாக இருக்குமென்பது அதை அனுபவித்தவர்கள் உனர்வார்கள். ஆனால் குழந்தைகள் தங்களுக்கு நேர்கிற புறக்கணிப்பை எப்படி அவர்கள் வழியிலேயே ஈடு கட்டி மகிழ்கிறார்கள் என்பதை நேர்த்தியாகச் சொல்கிற கதை அன்பளிப்பு. கதையின் ஒவ்வொரு கணமும் நம்முடைய வாழ்வில் நாம் அனுபவித்த, நாம் பங்கேற்ற கணமாகவே இருப்பதை வாசிக்கும்போது உணரலாம். கதையின் இறுதிக்காட்சியில் நம்மை அறியாமல் நாம் மூச்சு விடக்கூட மறந்து போவோம். அந்தக் கடைசி வரியில் புறக்கணிப்பின் துயர் மொத்தமாக நம்மீது மிகப்பெரிய பளுவாக இறங்கி நசுக்குவதை உணர்ந்து கொள்ளமுடியும். ஒரு புதிய பாதை, ஒரு புதிய வெளிச்சம் நம் கண்ணுக்கு முன்னால் தெரியும். நமக்கு அழுகை வரும். சிரிப்பும் வரும். நாம் அழுதுகொண்டே சிரிக்கவோ, சிரித்துக்கொண்டே அழவோ செய்வோம். இதுதான் கு.அழகிரிசாமி நம்மிடம் ஏற்படுத்துகிற மாயம். மிகச்சாதாரணமாகா ஆரம்பிக்கிற கதை எப்படி இப்படியொரு மனித அடிப்படை உணர்வுகளில் ஊடாடி நம்மை அசைக்கிறது. வாழ்க்கை குறித்த மகத்தான ஞானத்தை நம்மிடம் ஏற்படுத்துகிறது என்பது தான் கலை. மகத்தான கலை எளிமையாகவே இருக்கிறது. அந்தக் கலை ஏற்படுத்தும் உணர்வு மானுடம் முழுவதற்கும் பொதுமையானது. அன்பளிப்பு கதை அந்த உணர்வை அளிக்கும் அற்புதத்தைச் செய்கிறது.

பத்திரிகை அலுவலகத்தில் வேலை பார்க்கும் கதாநாயகன், பக்கத்து வீடுகளிலிருக்கும் குழந்தைகளோடு மிக அன்னியோன்யமான பாசத்தையும் நேசத்தையும் கொண்டிருக்கிறான். அந்தக் குழந்தைகளும் அவன் மீது அளவில்லாத பிரியம் கொண்டிருக்கின்றன. அவனை வயது மூத்தவனாகக் கருதாமல் தங்களுடைய சமவயது தோழனாகக் கருதுகின்றனர். ஞாயிற்றுக்கிழமை ஓய்வு நாளென்று விடிந்து வெகுநேரமாகியும் தூங்கிக் கொண்டிருக்கிற அவனை முதுகில் அடித்து எழுப்புகின்றன குழந்தைகள். குழந்தைகள் வாசிப்பதற்காக அவன் வாங்கிக்கொண்டு வருவதாகச் சொன்ன புத்தகங்களுக்காக வீட்டை கந்தர்கோளமாக ஆக்கிவிடுகின்றனர். அவனும் அவர்களுக்கு சமமாக விளையாடி கொண்டு வந்த புத்தகங்களைக் கொடுக்கிறான்.

அவன் தாயாரோடு இந்த வீட்டுக்கு வந்த புதிதில் அவனுக்குப் பரிச்சயமான சித்ராவும் சுந்தர்ராஜனும் எப்போதும் முதல் உரிமையை எடுத்துக் கொள்கிறார்கள். அவனும் அதைச் சாதாரணமாகவே எடுத்துக் கொள்கிறான். மற்ற குழந்தைகளும் அதை நியாயம் தான் என்று நினைக்கும் போது சாரங்கராஜன் மட்டும் ஏங்குகிறான். அதற்காக வால்ட்விட்மேனின் கவிதை நூலை வாசிக்கக் கேட்கிறான். அதை மறுக்கும்போது அழுகிறான். அடுத்து அவன் வீட்டுக்கு வந்து கொண்டிருந்த பிருந்தாவுக்குக் காய்ச்சல் கண்டு படுத்திருப்பதைக் கேள்வி கேட்டு அவர்கள் வீட்டுக்குப் போய்ப் பார்க்கிறான். பிருந்தா அவனைப் பார்த்ததும் மாமா மாமா என்று புலம்புகிறாள். கொஞ்சம் தெளிவடைகிறாள். அப்போது சாரங்கனும் தன்னுடைய வீட்டுக்கு வரச்சொல்லி வற்புறுத்துகிறான். அதன்பிறகு இரண்டு டைரிகளைக் கொண்டுவந்தவன் சித்ராவுக்கும் சுந்தர்ராஜனுக்கும் மட்டும் கொடுக்கிறான். அப்போதும் சாரங்கன் ஏமாந்து போகிறான்.

ஏற்கனவே சொன்னபடி ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று சாரங்கனின் வீட்டுக்குப் போகும் கதாநாயகனுக்கு உப்புமா காப்பியெல்லாம் கொடுத்து உபசரிக்கிறான் சாரங்கன். பின்னர் மெல்ல அவனுடைய டவுசர் பையிலிருந்து ஒரு டைரியை எடுத்து அவனுக்கு முன்னால் வைத்து எழுதச் சொல்கிறான் சாரங்கன்.

என்ன எழுத? என்று கேட்கும் அவனிடம், சொல்கிறான் சாரங்கன்.

” என் பிரியமுள்ள சாரங்கனுக்கு அன்பளிப்பு “

குழந்தைகளின் களங்கமற்ற அன்பைச் சொல்கிற மிகச் சிறந்த கதை. குழந்தைகளிடம் பெரியவர்கள், பெற்றோர்கள், ஆசிரியர்கள், எப்படி நடந்து கொள்ளவேண்டும் என்ற அரிச்சுவடியைக் கற்பிக்கும் கதை அன்பளிப்பு. இந்தக் கதைக்குள் ஓரிடத்தில் கதையின் கதாநாயகன் நினைப்பதாக கு.அழகிரிசாமி எழுதுகிறார்.

“ உலகத்தில் எல்லோரும் குழந்தைகளைக் கண்டால் பிரியமாக நடந்து கொள்ளுவதும் அல்லது விளையாடுவதுமாக இருக்கிறார்கள். ஆனால் அவர்களுடைய அன்பில் ஒரு விளையாட்டுணர்ச்சியும் ஒரு நடிப்பும் கலந்திருக்கின்றன. குழந்தையைப் போலப் பேசி, குழந்தையைப் போல் ஆடிப்பாடி, குழந்தையை விளையாட்டுப்பொம்மையாகக் கருதி அதற்குத்தக்கவாறு நடந்து கொள்கிறார்கள். ஆனால் அந்தச் சூதுவாதறியாத குழந்தைகளோ அப்படி நடிப்பதில்லை. அவர்களுடைய ந்பில் விளையாட்டுணர்ச்சி கலக்கவில்லை. அவர்கள் உண்மையிலேயே அன்பு காட்டுகிறார்கள் “

உண்மையிலேயே குழந்தைகளின் உலகத்தில் குழந்தைகளோடு குழந்தையாக வாழ்பவரால் மட்டுமே இப்படியான கவனிப்பைச் சொல்ல முடியும். இந்தக்கதை 1951-ல் சக்தி அக்டோபர், நவம்பர் இதழில் வெளியாகியிருக்கிறது.

ராஜா வந்திருக்கிறார், அன்பளிப்பு, இரண்டு கதைகளும் தமிழிலக்கியத்துக்கு கு.அழகிரிசாமி கொடுத்துள்ள கொடை என்று சொல்லலாம்.

1959 – ஆம் ஆண்டு எழுதப்பட்ட தம்பி ராமையா கதையில் அப்போதே கல்வியினால் தங்களுடைய குடும்பம் உய்த்து விடும் என்று நம்பி காடுகரைகளை விற்று மூத்தமகனான சுந்தரத்தை படிக்கவைக்கிறார் கிராமத்து விவசாயியான பூரணலிங்கம். ஆனால் மகன் படித்து முடித்து நான்கு வருடங்களாக வேலை கிடைக்காமல் வீட்டிலிருக்கும் அவலத்தைப் பார்த்து கல்வியின் மீதே வெறுப்பு வருகிறது. ஊரிலுள்ள மற்ற பேர்கள் தங்களுடைய குழந்தைகளைப் படிக்கவைப்பது குறித்து பேசும்போது பூரணலிங்கம் படிப்பினால் எந்தப் பிரயோசனமுமில்லை என்று வாதிடுகிறார். இந்த நிலைமையில் மதுரையில் நண்பன் ஒருவன் மூலம் சொற்ப சம்பளத்துக்கு வேலைக்குப் போன சுந்தரம் வாயைக் கட்டி, வயிற்றைக் கட்டி மாதாமாதம் ஐந்து ரூபாய் சேமித்து ஆண்டுக்கு ஒருமுறை ஊருக்கு வருகிறான். ஊருக்கு வரும்போது தம்பி தங்கைகளுக்குத் துணிமணிகள், பலகாரங்கள், வாங்கிக் கொண்டு வருகிறான். தந்தையின் கையில் முப்பதோ, நாற்பதோ பணமும் கொடுக்கிறான். அவன் ஊரில் இருக்கும் சில நாட்களுக்கு தினமும் விருந்துச்சாப்பாடு நடக்கிறது. இதைப்பார்த்த தம்பி ராமையா அண்ணனுடன் ஊருக்குப் போனால் தினம் பண்டம் பலகாரம் புதுத்துணி, பொம்மை என்று வசதியாக இருக்கலாம்.  ஆனால் அண்ணன் அவனைக் கூட்டிக் கொண்டுபோக மறுக்கிறான் என்று நினைத்து அண்ணன்மீது வெறுப்பு வளர்ந்து அவன் ஊருக்குப் போகும்போது அலட்சியப்படுத்துகிறான்.

அண்ணனால் தம்பியின் வெறுமையான பார்வையைத் தாங்க முடியவில்லை. ஆனால் வீட்டிலுள்ளோருக்குப் புரியாமல் தம்பி ராமையாவை அதட்டி உருட்டி அண்ணனை வழியனுப்ப ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்கு அழைத்துக் கொண்டு வருகிறார்கள். ராமையா அண்ணனுக்கு  விடைகொடுக்க கையைக்கூட அசைக்கவில்லை.

அப்போது சுந்தரம் நினைக்கிறான்,

“ ராமையா நான் உன்னை நடுக்காட்டில் தவிக்க விட்டுவிட்டு இன்பலோகத்துக்கு வந்து விடவில்லையடா. நான் வேறொரு நடுக்காட்டுக்குத்தான் போய்க் கொண்டிருக்கிறேன்.. நீயாவது என்னை வெறுப்பதன் மூலம் ஆறுதலைத் தேடிக்கொண்டாய்.. எனக்கோ எந்த ஆறுதலும் இல்லை….. தினம் தினமும் உன்னையும் உன் ஏக்கத்தையும் இப்போது உன் வெறுப்பையும் எண்ணி எண்ணித் துயரப்படுவதற்குத் தான் மதுரைக்குப் போய்க் கொண்டிருக்கிறேன்.. நீ நினைப்பது போல் நான் ஈவு இரக்கமற்ற பாவியில்லை..”

தம்பிராமையா என்ற ஏழுவயது சிறுவனின் மனநிலையை அப்படியே படம் பிடித்துக் காட்டுகிற கதை. அண்ணன் சுந்தரத்தின் வழியே கதையை நடத்தும் கு.அழகிரிசாமி அந்தக் காலத்தைப் பற்றிய சமூக விமரிசனத்தையும் கல்வி குறித்த விமரிசனத்தையும் முன்வைக்கிறார். இந்தக் கதை பல தளங்களில் வைத்துப் பேசப்படவேண்டிய கதை.

கு.அழகிரிசாமியின் வர்க்க அரசியலை வெளிப்படையாக உணர்த்துகிற கதை தெய்வம் பிறந்தது. ராமசாமிக்குத் திருமணமாகி நீண்ட பதிமூன்று வருடங்களுக்குப் பிறகு பிறக்கிறான் குழந்தை ஜகந்நாதன். அவர் அவனை இந்த உலகின் அனைத்து தர்மநியாயங்களும் அறிந்த உத்தமனாக வளர்க்க நினைக்கிறார். அதற்காக அவர் அவனுக்கு எல்லாவிதமான நீதிநெறிகளையும் நன்னெறிகளையும் சொல்லிக்கொடுக்கிறார். அவர் சொன்னபடியே கேட்டு நடக்கிறான் ஜகந்நாதன். அப்பாவுக்கு ஷவரம் செய்ய வரும் வேலாயுதத்தை வணங்கி மரியாதை செய்கிறான்.

வீட்டில் காந்தியின் படத்தை மாட்டும்போது அவர் சமூகத்துக்குச் செய்த சேவையைப் பற்றி ஜகந்நாதனிடம் சொல்கிறார். அப்போது அவன் அபப்டியென்றால் சாமிப்படங்களை ஏன் மாட்ட வேண்டும் என்று கேட்கிறான். இந்த உலகை, இயற்கையைப் படைத்துக் காப்பாற்றுகிற சாமிப்படங்களை மாட்டி வைக்கலாம் என்று சொன்னதும் கேட்டுக் கொள்கிறான். ராமசாமிக்கு ஒரு குடும்பப்படம் எடுத்து வீட்டில் மாட்டி வைக்க ஆசை. அதற்காகப் பிரயத்தனப்பட்டு போட்டோ ஸ்டுடியோவுக்குப் போய் போட்டோ எடுத்து கண்ணாடிச் சட்டமிட்டு சுவரில் மாட்டுகிறார். அப்போதும் குழந்தை ஜகந்நாதன் கேள்வி கேட்கிறான். நம்முடைய போட்டோவை எதுக்கு நம் வீட்டில் மாட்டவேண்டும் என்கிறான். தந்தையால் பதில் சொல்லமுடியவில்லை. காந்தி, சாமிப் படங்களை மாட்டியிருப்பதற்குச் சொன்ன பதிலையே அவன் திரும்பக் கேள்வியாகக் கேட்கிறான். நமக்கு நன்மை செய்கிறவர்களின் படங்களைத் தான் மாட்டவேண்டுமென்றால் நம்முடைய வீட்டுக்கு வருகிற துணி வெளுக்கிற கோமதி நாயகம், ஷவரம் செய்கிற  ஐயாவு, வேலாயுதம், காய்கறிக்காரர், இவர்களுடைய படங்களை ஏன் மாட்டவில்லை? என்று கேட்கிறான் குழந்தை. அந்தக்கேள்வியைக் கேட்ட ராமசாமி சிலிர்த்து மகனைக் கட்டியணைத்து கண்ணீர் சிந்தி, என் வயிற்றிலும் தெய்வம் பிறக்குமா? பிறந்து விட்டதே! என்று ஆனந்தக்கூச்சலிட்டுக்கொண்டு மனைவியைத் தேடிப்போகிறார்.

பெற்றோர்கள் எல்லோருமே தங்களுடைய குழந்தைகள் நீதிமான்களாக நியாயவான்களாக இருக்கவேண்டும் என்று நினைக்கிறார்கள் தான். அந்த நியாயமும், நேர்மையும் அவர்களைத் தர்மசங்கடப்படுத்தாதவரையில் குழந்தைகளுக்கு நன்னெறி, நீதிநெறி, ஆகியவற்றைச் சொல்லிக் கொடுப்பார்கள். தெய்வம் பிறந்தது கதையில் வருகிற ராமசாமி குழந்தையின் கேள்வியில் புளகாங்கிதமடைகிறார். அந்தக் கேள்வியின் தாத்பரியத்தைக் கண்டு அகமகிழ்கிறார். கு.அழகிரிசாமி தன்னுடைய அரசியல் சார்பு நிலையை ஜகந்நாதன் மூலம் வெளிப்படுத்துகிறார் என்று சொல்லலாம். இயல்பு மாறாமல் குழந்தையின் கேள்விகளை திறம்பட புனைவாக்கித் தந்து கதை முடிவில் ஒரு புதிய வெளிச்சத்தைக் காட்டுகிறார் கு.அழகிரிசாமி.

1960 – ஆம் ஆண்டு தாமரை பொங்கல் மலரில் வெளியான கதை தெய்வம் பிறந்தது.

மேலே சொன்ன கதைகளுக்கு மாறாக குழந்தைகளின் பேதமையைப் பற்றி எழுதிய் கதை பேதமை. 1960- ஆம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் கலைக்கதிர் பத்திரிகையில் வெளியான கதை. வாசகர்களுக்கு அதிர்ச்சியூட்டும் கதை.

தெருவில் கடைக்காரரால் மிருகத்தனமாக அடிக்கப்பட்டு கதறிக் கொண்டிருக்கும் இரண்டு கந்தலுடையில் அழுக்காக இருந்த ஏழைச்சிறுவர்களை அந்த அடியிலிருந்துக் காப்பாற்றுகிற கதாநாயகன் சற்று நேரத்துக்கு முன்னால் அவனே அடிக்க வேண்டும் என்று நினைத்தவன் தான். வீடு வீடாகச் சென்று பிச்சைச்சோறு வாங்கி வந்து கொண்டிருந்த வயதான குருட்டுப்பிச்சைக்காரரின் தகரக்குவளையில் அந்த இரண்டு சிறுவர்களும் மண்ணையள்ளிப் போட்டு விட்டுச் சிரிக்கிறார்கள். அதைப்பார்த்த எல்லோருக்குமே ஆத்திரம் வந்தது. ஆனால் கடைக்காரர் அந்த ஆத்திரத்தை கண்மண் தெரியாமல் காட்டி விட்டார். குழந்தைகளின் அவலக்குரலைத் தாங்க முடியாமல் அவரிடமிருந்து அவர்களை மீட்டு அவர்களுடைய வீட்டுக்கு அழைத்துச் செல்கிறார்.

ஊருக்கு வெளியே இருந்த குடிசையில் அவனுடைய அம்மா மட்டுமல்ல அக்கம்பக்கத்திலிருந்த குடிசைகளிலிருந்தவர்களும் கூட அந்தக் குழந்தைகளை அடிக்க வேண்டும் என்கிறார்கள். அப்ப்போது கூட குழந்தைகளின் பேதமையை நினைத்து, இப்படியொரு கொடூரமான வாழ்க்கையிலிருந்து தப்பிக்கத் தானே எண்ணம் வரும் என்றெல்லாம் யோசிக்கிறார் கதாநாயகன். ஆனால் அந்த இடத்தை விட்டுப் புறப்படும்போது அந்தக் குடிசைக்குத் தட்டுத்தடுமாறி இன்னொரு குருட்டுப்பிச்சைக்காரன் ஒரு கையில் குவளையும். ஒரு கையில் தடியுடன் வந்து சேர்கிறான். அவன் தான் அந்தக் குழந்தைகளின் தந்தை. அதைப் பார்த்ததும் கதாநாயகனுக்கு நெஞ்சே வெடித்து விடும் போலிருக்கிறது. குருடன் பெற்ற பிள்ளைகள் தான் குருடன் சோற்றில் மண்ணள்ளிப் போட்டுச் சிரித்தவர்கள்.

துயரம் தாங்க முடியாமல் கடைசி வரியில் குழந்தைகளே! என்று விளிக்கிறார் கதாநாயகன்.

புறவயமான சமூகச்சூழலின் விளைவாக இருந்தாலும் இந்தக் கதையில் வரும் குழந்தைகளின் பேதமையை யாராலும் பொறுத்துக் கொள்ளமுடிவதில்லை.

குழந்தைகளைப் பற்றிய இன்னுமொரு கதை இருவர் கண்ட ஒரே கனவு.

கு.அழகிரிசாமியின் கலை உன்னதங்களை மட்டுமல்ல, கீழ்மைகளையும் நமக்குக் காட்டுகிறது. அவரளவுக்கு நுட்பமாக குழந்தைகளின் உலகை வெளிப்படுத்தியவர்கள் தமிழில் மிகவும் குறைவு.

இருவர் கண்ட ஒரே கனவு கதையில் ஏழைத்தாய் காய்ச்சலினால் இறந்து போய் விடுகிறாள். அவளுடைய இரண்டு பையன்களும் இரண்டு மூன்று நாட்களாகச் சாப்பிடாமல் கிடக்கிறார்கள். அவர்களைப் பார்த்து இரக்கப்பட்டு கஞ்சி கொடுக்கிறார் விவசாயத்தொழிலாளியான வேலப்பன். அடுத்தவர்கள் கொடுக்கும் எதையும் வாங்கிச் சாப்பிடக்கூடாதென்ற அம்மாவின் கண்டிப்பினால் ஆசைப்பட்டு கஞ்சியை வாங்கிவந்த சின்னவனிடம் பெரியவன் சண்டைபோட்டு கஞ்சியைக் கீழே கொட்டி விடுகிறார்கள். அம்மாவிடம் புகார் சொல்வதற்காக ஓடிவந்தால் அம்மா இறந்து கிடக்கிறாள். எப்போதும் அவள் விளையாடும் விளையாட்டென்று நினைத்து அவளை அடித்துக் கிள்ளி எழுப்புகிறார்கள். அம்மாவின் இழப்பைக் கூட உணரமுடியாத பிஞ்சுக்குழந்தைகள். முன்னர் கஞ்சி கொடுத்த வேலப்பன் தன் வீட்டில் அவர்களைத் தங்கவைக்கிறான். இரவில் இரண்டு குழந்தைகளும் ஏக காலத்தில் அம்மா என்றலறி எழுந்திரிக்கிறார்கள். கேட்டால் இருவருக்கும் ஒரே கனவு. அவர்களுடைய அம்மா வந்து தான் உடுத்தியிருந்த சேலையை அவர்கள் மீது போர்த்திவிட்டு நான் சாகவில்லை.. என்று சொல்லிவிட்டுப் போவதாக கனவு வந்து அம்மாவை தேடுவதாகக் கதை முடிகிறது.

கிராமப்புற ஏழைகளின் வாழ்க்கை எப்படி இருந்தது என்பதை மட்டுமல்ல அநாதரவான குழந்தைகள், ஏழைச்சிறுவர்கள், திரும்பத்திரும்ப கு.அழகிரிசாமியின் கதைகளில் வருகிறார்கள். அவர்களுடைய மனநிலையை அவ்வளவு யதார்த்தமாகச் சித்தரிக்கிறார். கு.அழகிரிசாமியின் கதைகளில் குழந்தைகள் அழியாத சித்திரங்களாக அமைந்து விடுகிறார்கள். கதையின் முக்கியக்கதாபாத்திரங்களாக இல்லாவிட்டாலும் கூட அவர்களுடைய இருப்பை கு.அழகிரிசாமி அபூர்வமான வண்ணத்தில் தீட்டி விடுகிறார். குழந்தைகளின் மீது அவர் கொண்ட பேரன்பும் பெருநேசமும் அவரை அப்படி எழுத வைத்திருக்கிறது.

தரிசனம் என்ற கதையிலும் முத்து என்ற ஒரு ஆதரவற்ற கிழவரும், ஆண்டியப்பன் என்ற அநாதையான சிறுவனும் வருகிறார்கள். முதியவருக்கு உணர்வுகள் மரத்துப் போய் விடுகிறது. எதுவும் நினைவிலில்லை. சித்தசுவாதீனமில்லாதவர் என்று ஊரார் சொல்கிறார்கள். ஆனால் அவர் அன்றாடம் கூலிவேலைக்குப் போய் கிடைக்கும் கூலியைத் தூரத்து உறவினரான ஆறுமுகத்திடம் கொடுத்து அவனிடமும் அவன் மனைவியிடமும் ஏச்சும் பேச்சும் வாங்கிக் கொண்டு திண்ணையில் முடங்கிக் காலத்தைக் கழிக்கிறார். ஆண்டியப்பனுக்கோ தாயும் தந்தையும் இறந்து ஆதரவின்றி அந்த ஊர் பெரிய தனக்காரரிடம் வேலை பார்த்துக் கொண்டு தொழுவத்தில் படுத்துக் கிடக்கிறான்.  பத்து நாட்களாக விடாமல் பெய்யும் மழை சிறுவனையும் திண்ணைக்குத் தள்ளுகிறது. இருவரும் திண்ணையில் இரவுப்பொழுதைக் கழிக்கிறார்கள். அப்போதுதான் திண்ணையின் மூலையில் ஒரு குருவிக்கூடிருப்பதைப் பார்க்கிறார் கிழவர் முத்து. அது தன் குஞ்சுகளுக்கு இரை கிடைக்காமல் தட்டழிவதைப் பார்க்கிறார். வெளியே மழை பெய்து கொண்டேயிருக்கிறது.

மழையினால் கூலி வேலையில்லையென்பதால் ஆறுமுகத்தின் மனைவி வைது கொண்டே சோறு போடுகிறாள். அவள் போடும் சோற்றில் பாதியை ஒரு காகிதத்தில் எடுத்து வந்து தாய்க்குருவி கண்ணில் படும் இடத்தில் வைத்து விடுகிறார். தாய்க்குருவி சோற்றை எடுத்துக்கொண்டு போய் குஞ்சுகளுக்கு ஊட்டுகிற காட்சியைப் பார்த்து கிழவர் தெய்வ தரிசனத்தைக் கண்டமாதிரி கண்களில் கண்ணீர் வழிய கும்பிடுகிறார்.  இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் ஆண்டியப்பன் தொழவேண்டியது அவரையல்லவா என்று அவரைக் கும்பிடுகிறான்.

இந்தக்கதை முழுவதும் கிழவர் முத்துவைச் சுற்றியே வந்தாலும் ஆண்டியப்பன் என்ற கதாபாத்திரமும் தரிசிக்கிறது. இரண்டுபேரும் இரண்டு தரிசனங்களைப் பார்க்கிறார்கள். இரண்டு தரிசனங்களின் வழியாக வாசகர்களுக்கு வேறொரு தரிசனத்தைத் தருகிறார் கு.அழகிரிசாமி.

எளியவர்களின் வழியாகவே வாழ்க்கையின் உன்னதங்களை உணர்த்துகிறார் கு.அழகிரிசாமி. குழந்தைகளின் இயல்புணர்வை அவரளவுக்கு பதிவு செய்தவர்களும் கிட்டத்தட்ட பத்தில் ஒரு பங்குக் கதைகளில் குழந்தைகள் வந்து செல்வதையும் பார்க்கும்போது, எந்தளவுக்கு கு.அழகிரிசாமியின் மனதில் குழந்தைகளின் மீதான பிரியமும் பேரன்பும் இருக்கிறது என்பது புரியும். 

எங்கள் அன்புக்குரிய கலைஞன் கு.அழகிரிசாமியின் கதைகளில் குழந்தைகள் சுதந்திரமாக இருக்கிறார்கள். தங்களுக்கு நேர்ந்த புறக்கணிப்பைத் தாங்களே சரி செய்து கொள்கிறார்கள். வாழ்க்கையின் சிடுக்குகளை எளிதாக அவிழ்த்து விடுகிறார்கள். தங்களுடைய நேசத்தினாலும் பரிவினாலும் இந்தப் பிரபஞ்சத்தையே பற்றியணைக்கும் வல்லமை கொண்டவர்களாகிறார்கள்.

அவர்கள் யாவரும் கு.அழகிரிசாமியே! எங்கள் மூதாயே!

நன்றி - புக் டே

 

 

பெயரில் என்ன இருக்கிறது?

 

உதயசங்கர்

பெயரில் என்ன இருக்கிறது? பெயர் என்பது ஒரு அடையாளம் அவ்வளவு தானே என்று சில அறிவுஜீவிகள் சொல்லலாம். பெயரினால் தான் தன் கடந்த காலவாழ்க்கை இப்படியானது. நிகழ்கால வாழ்க்கை இப்படியிருக்கிறது. எதிர்கால வாழ்க்கையும் எப்படியோ ஆகி விடும் என்று நினைப்பவர்களும் இருக்கிறார்கள். பலருக்கு அவர்களுடைய பெற்றோர் வைத்த பெயர் பிடிப்பதில்லை. ரெம்ப பழைய பேராக இருக்கிறது என்றோ, ரெம்ப சாதாரணமாக இருக்கிறது என்றோ, கொஞ்சம் கேவலமாக இருக்கிறது என்றோ நினைப்பவர்கள் இருக்கிறார்கள். சிலர் அப்பா அம்மா வைத்த பேரை மாற்றவும் செய்கிறார்கள். இதற்காகவே நிறைய பெயரியல் நிபுணர்கள், எண் கணித சோதிடர்கள் குவிந்து கிடக்கிறார்கள். அவர்களிடம் சென்று உங்கள் பெயரில் ஒரு எழுத்தையோ, இரண்டு எழுத்துகளையோ கூட்டிக் குறைத்து கணித்து வாங்கி அதை கெஜட்டியரிலும், பத்திரிகைகளிலும் விளம்பரம் செய்து தங்களுடைய பெயரை மாற்றுவதின் மூலம் தங்களுடைய வாழ்க்கை மாறி விடும் என்று நம்பிக்கை கொள்கிறார்கள். சிலர் முழுப்பெயரையுமே தங்களுடைய சோதிடரிடம் கேட்டு மாற்றிக் கொள்கிறார்கள்.

இப்போது குடும்ப டாக்டர்கள் மாதிரி குடும்ப சோதிடர்களும் உருவாகி விட்டார்கள். தங்கள் வாழ்க்கை, தங்களுடைய குடும்பத்தினரின் வாழ்க்கை, எல்லாமே அந்த ஒன்பது கட்டத்தில் தான் இருக்கிறது என்று அப்பாவியாய் நம்புகிறவர்கள் தான் அதிகம். பிறந்ததிலிருந்து இறக்கும்வரை ஒருவருடைய தனிப்பட்ட,மற்றும் குடும்ப வாழ்க்கையில் எல்லாநிகழ்ச்சிகளிலும் சோதிடம் ஒரு முக்கியப்பங்கு வகிக்கிறது. அதிலும் பெண்கள் சோதிடம் பார்ப்பதில் பிடிவாதமாய் இருக்கிறார்கள். முற்போக்கான எண்ணம் கொண்டவர்களும் கூட நான் சோசியம் பார்க்க மாட்டேன்.. என்று பொத்தாம் பொதுவாய் சொல்வார்கள். ஆனால் அவர்களுடைய வீட்டு விசேசங்களிலிருந்து அனைத்து நிகழ்வுகளும் காலண்டரில் குறிப்பிட்ட நாள், கிழமை, நட்சத்திரம், லக்கினம், பாட்டிமை, பிரதிமை, ராகு, குளிகை, எமகண்டம் எல்லாம் பார்த்துத் தான் நடக்கிறது. கேட்டால் வீட்டில பொம்பிளக சொன்னா கேக்க மாட்டேங்காக.. என்று அங்கலாய்ப்பதும் நடக்கிறது.

அதிலும் குறிப்பாக குழந்தைகளுக்கு பெயர் வைப்பது என்பது கட்டாயமாக சோதிடரைக் கலந்து ஆலோசிக்காமல் நடப்பதில்லை. சிலர் தங்களுடைய தாய்,தந்தையரின் பெயர்கள், அல்லது அதன் கலவை, சிலர் தாத்தா, பாட்டி, அல்லது முப்பாட்டன், முப்பாட்டி இவர்களின் பெயர்கள், சிலர் குலசாமிகளின் பெயர்களை நவீனமாக்கி வைத்துக் கொள்வது, சிலர் தங்களுக்குப் பிடித்த தலைவர்களின் பெயர்கள், சிலர் தங்களுக்குப்பிடித்த சினிமா நடிக, நடிகையரின் பெயர்கள், என்று வித விதமாக யோசித்து பெயர் வைப்பார்கள் என்றாலும் இவையெல்லாம் சோதிடர் சொல்லிலிருந்து தான் புறப்படும் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும். விதி விலக்குகள் இருக்கலாம். முன்பெல்லாம் முதலெழுத்து அ, இ, க, ச, என்று தமிழ் எழுத்துருக்களைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்த சோதிடர்கள் இப்போது மாறி வரும் சமூகத்தின் மனநிலைக்கேற்ப ஆங்கில எழுத்துக்களை முதல் எழுத்துக்களாகச் சொல்கிறார்கள். A, B, R, H, என்று சொல்லி விடுகிறார்கள். இளைய தலைமுறையும் தங்களுடைய குழந்தைகளுக்குப் பெயர்கள் சாதாரணமாக இருக்கக்கூடாது என்ற தீர்மானத்தில் இருப்பதுவும், யாரும் வைக்காத பெயரை தன்னுடைய குழந்தைக்குச் சூட்ட வேண்டும் என்ற ஆவலிலும் பெயர்களைத் தமிழில் தேடுவதோ யோசிப்பதோ இல்லை. அதற்குப் பதில் சமஸ்கிருதப்பெயர்களைத் தேடுகிறார்கள். சமஸ்கிருதத்தில் அந்தப் பெயர்கள் அறுதப்பழசாக இருந்தாலும் சரி, அர்த்தம் தெரியாமலோ, அர்த்தம் புரியாமலோ இருந்தாலும் சரி அந்தப் பெயர்களைச் சூட்டி மகிழ்கிறார்கள். உதாரணத்துக்கு, அபராஜித், ஹர்சத், ருட்வி, அபிநவ், அபிஜித், ரிஷிகா, க்ருஷிகா, ஸஜீவி, ஸாகர்ஷ், ப்ரவஸ்தி, ஷன்ஷிதா ஸ்பூர்த்தி, விரதேஷ், வினாஷ், மகிதா, என்று வாய்க்குள் நுழையாத பெயர்களை வைப்பதில் பேரானந்தம் கொள்கிறார்கள். அதற்கென்று இப்போது ஏராளமான புத்தகங்களும், இணையதளங்களும், வந்து விட்டன. அதனால் என்ன? அவரவர்களுக்குப் பிடித்த பெயர்களை தங்களுக்கோ தங்கள் குழந்தைகளுக்கோ வைத்துக் கொள்வதில் என்ன தவறு என்று கேட்கிறீர்கள் தானே.

இப்போது கட்டுரையின் தலைப்புக்கு மீண்டும் வருவோம். பெயரில் என்ன இருக்கிறது? ஒரு பெயரில் மனித குல வரலாற்றின் அரசியல், பண்பாடு, பொருளாதாரம், சமூகப்படிநிலை, சாதியப்படிநிலை, பாலினப்பாகுபாடு, சடங்கியல், இறையியல், என்று பல்வேறு தகவல்கள் இருக்கின்றன. எயினன், நன்னன், பாடினி, பாணன், போன்ற பெயர்கள் சுட்டும் சங்ககாலம் இந்தப் பெயர்களின் வழியே அன்றிருந்த தமிழ்ச்சமூகத்தினைப் பற்றிய அவற்றின் பல தகவல்களைத் தருகிறது. அதற்குப்பின்னர் வரலாற்றில் நாம் எதிர்கொள்ளும் ஒவ்வொரு பெயர்களும் சமண மதம் இங்கு செல்வாக்குப் பெற்றிருந்ததைப் பற்றி, சைவம் வெற்றி கொண்ட பின் இடப்பட்ட பெயர்கள், கிறித்துவம் நுழைந்த காலகட்டத்தைப் பற்றிப் பதிவு செய்யும் பெயர்கள், நிலப்பிரபுத்துவம் கோலோச்சிய காலகட்டம், வர்ணாசிரமத்தின் இரும்புப்பிடியில் சமூகம் மாட்டிக் கொண்டிருந்த காலகட்டம், ( அது இப்போதும் தொடர்கிறது ) இந்திய சுதந்திரப்போராட்ட காலகட்டம், விடுதலைக்குப் பின்னான நவீன இந்தியாவின் காலகட்டம், இடதுசாரிகள் வலுவாக இருந்த காலகட்டம், பகுத்தறிவாளர்கள் செல்வாக்கு பெற்ற காலகட்டம், மீண்டும் சநாதன இந்து மதம் மறுமலர்ச்சி அடைந்து கொண்டிருக்கிற காலகட்டம், என்று எல்லாப்பெயர்களின் வழியே நாம் வரலாற்றின் ஒரு துணுக்கை தரிசித்து விடலாம்.

உதாரணத்துக்கு அனுபாலன், மலிம்ருச்கர், சூர்க்குவின், கோகன், பலிஜகன், பப்ரிவாஸன், ப்ரமிலன், இந்திரன், அஸ்வினி, மித்ரா, சோமன், போன்ற பெயர்கள் வேதகாலத்தைக் குறிக்கின்றன. கௌதமன், ஆனந்த், வைசாலி, சித்தார்த்தன், போன்ற பெயர்கள் பௌத்த காலத்தைக் குறிக்கின்றன. எயினன், நன்னன், பாடினி, பாணன், போன்ற பெயர்கள் சங்ககாலத்தைக் குறிக்கின்றன. நடராஜன், சிவன், திருநாவுக்கரசு, தேவாரம், சுந்தரம், சங்கரன், பார்வதி, பரமேசுவரி, காந்திமதி, மீனாட்சி, சொக்கநாதன், போன்ற பெயர்களில் சைவ மதகாலத்தைக் குறிக்கின்றன. மாடசாமி, கருப்பசாமி, அய்யனார், சுடலை, முண்டன், காத்தவராயன், சின்னத்தம்பி, இருளப்பன், மாரி,, பேச்சி, ராக்காச்சி, காளி, போன்ற பெயர்கள் நாட்டார் தெய்வ வழிப்பாட்டின் செல்வாக்கையும், கட்டபொம்மன், ஊமைத்துரை, மருது, வெள்ளையன், தானாபதி, காந்தி, நேரு, பாரதி, சிதம்பரம், சிவா, வாஞ்சி, சுதந்திரம், வந்தேமாதரம், மோகன்தாஸ், ஜவகர், என்ற பெயர்களின் வழியே சுதந்திரப்போராட்ட கால வரலாற்றையும் நமக்குத் தெரிவிக்கின்றன. மதம் மாற்றம் அடைந்தவர்களை அவர்கள் கிறித்துவ மதமாக இருந்தால் முழுமையான கிறித்துவப்பெயர்களாக அதாவது ஜோசஃப், ஜெலஸ்டின், அண்டன், இருந்தால் அவர்களுடைய முன்னோர்கள் ஏற்கனவே கிறித்துவ மதத்தில் இருப்பவர்கள் அதுமட்டுமில்லாமல் கத்தோலிக்க மதத்தில் இருப்பவர்கள் என்றும் புரிந்து கொள்ள முடியும். அதே போல டேவிட் செல்லையா, டேனியல் பெரியநாயகம், ஆல்பர்ட் சச்சிதானந்தம், போன்ற பெயர்களிலிருந்து அவர்களோ அவர்களுடைய முன்னோர்களோ மிகச்சமீப காலத்தில் மதம் மாறியவர்கள் என்றும் புராட்டஸ்டண்ட் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்களாக இருக்க முடியும். இதையே இஸ்லாமியப்பெயர்களில் தமிழ் முஸ்லீம்களின் பெயர்களையும், அரபு, உருது, தெரிந்த இஸ்லாமியர்களின் பெயர்களையும் வேறுபடுத்தி பார்க்க முடியும். மார்க்ஸ், லெனின், மாசேதுங், ஸ்டாலின், வால்கா, ஜமீலா, செம்மலர், வெண்மணி, இன்குலாப், செங்கொடி, ராமமூர்த்தி, பாலவிநாயகம், நல்லசிவன், நெருதா, பிரகாஷ், உமாநாத், என்ற பெயர்களின் வழியே இடது சாரிகளின் செல்வாக்கை அறியலாம். ராமசாமி, ஈ.வெ.ரா. அறிவழகன், அன்பழகன், மதியழகன், அன்பரசன், தமிழ்ச்செல்வன், தமிழழகன், இனியவன், பூங்கொடி, மலர்விழி, கயல்விழி, என்ற பெயர்களின் வழியே திராவிட இயக்கத்தின் செல்வாக்கை உணரலாம்.

இதுவல்லாமல் சாதிப்படிநிலைகளில் கீழே இருந்த சூத்திரர்களும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களும் உயர்சாதியினர் வைக்கும் பெயர்களிலிருந்து விலக்கி வைக்கப்பட்டனர். அது மட்டுமில்லாமல் அவர்களுக்கு சமூகத்தில் எந்த மரியாதையும் இல்லை அல்லது கொடுக்கக்கூடாது என்ற நோக்கத்தில் மண்ணாங்கட்டி, பிச்சை, பாவாடை, கருப்பன், சுப்பன், மாடன், சுடலை, மாரி, போன்ற பெயர்களை மட்டுமே வைக்க அநுமதித்தினர். இதிலும் பெரிய கொடுமை சூத்திரர்கள் சற்று மேல்நிலைக்கு வந்த போது அவர்களுக்கு விதிக்கப்பட்ட தண்டனையை தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கும் விதித்தனர். பொதுச்சமூகவெளியில் பெயர்களை வைத்தே சாதியைக் கண்டுபிடிக்கவும் செய்தனர். சில பெயர்களை அந்தந்த மதத்தினர் சாதியினர் தவிர மற்றவர்கள் வைத்துக்கொள்வதில்லை. வைணவர்கள் எக்காரணம் கொண்டும் சைவப்பெயர்களை வைப்பதில்லை. அதே போல சைவர்கள் வைணவப்பெயர்களை வைப்பதில்லை. இதில் சில விதிவிலக்குகளும் உண்டு. கண்ணன் என்ற பெயர் சமயம் தாண்டிய செல்லப்பெயராகி விட்டது. அதே போல கணேசன், விநாயகம், போன்ற பெயர்களும் பொதுப்பெயர்களாகி விட்டன. ஆனால் நவஇந்தியாவின் சிற்பிகளில் ஒருவரான அம்பேத்காரின் பெயரை எந்தச்சாதியினரும் வைத்துக் கொள்வதில்லை. அதை சாதியடையாளமாக மாற்றி விட்டனர். அதே போல புராண இதிகாசங்களில் வரும் வில்லன்கள் பெயரையும் எந்த சாதியினரும் வைத்துக் கொள்வதில்லை.உதாரணத்துக்கு ராவணன், துரியோதனன், துச்சாதனன், பொன்ற பெயர்கள். ஆக பெயர்களிலும் கூட தீண்டாமை இருக்கிறது. விலக்குதல் இருக்கிறது.

இவ்வளவுக்கு அப்புறமும் இப்போது நம்மால் பெயரில் என்ன இருக்கிறது என்று அலட்சியப்படுத்தி விட்டு போய் விட முடியுமா? பின்னொரு காலத்தில் 2000 மாவது ஆண்டுகளில் வாழ்ந்த தமிழர்களைப் பற்றி ஆய்வு நடந்தால் அதில் இப்போது புழங்கிக் கொண்டிருக்கும் பெயர்களிலிருந்து என்ன முடிவுகளுக்கு வந்து சேருவார்கள்? யோசித்துப்பாருங்கள். தமிழ் என்ற அடையாளமே இல்லாத ஒரு சமூகம் வாழ்ந்ததாகவும், சமஸ்கிருதமே பேச்சு மொழியாகவும், எழுத்து மொழியாகவும், இருந்ததெனவும் கருத வாய்ப்பிருக்கிறதா இல்லையா?

இறந்து போன ஒரு மொழியை நாம் உயிர்ப்பித்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்பதையும் மூவாயிரம் ஆண்டுகளாக உயிரோடு, அழகோடு, இளமையோடு சர்வதேசங்களில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் தமிழைக் கொன்று கொண்டிருக்கிறோம் என்பதையும் நாம் உணர்வோமா? தமிழில் ஐந்து லட்சம் வார்த்தைகள் இருந்தாலும் புழக்கத்தில் அதிகபட்சமாக ஒன்றிரண்டு ஆயிரங்களே இருக்கின்றன என்பதையும் நாம் உணர்வோமா? இன்றைய நிலைமையைக் கண்டால் பாரதியும் பாரதிதாசனும் எப்படி மனம் நொந்திருப்பார்கள்? தமிழன் என்றொரு இனமுண்டா? தனியே அவர்க்கு ஒரு குணமுண்டா

இரண்டு நூல்கள் வெளியீடு

பச்சை நிழல் ( குழந்தைக்கதைகள் )

உதயசங்கர்

முன்காலத்தைப் போல குழந்தைகளுக்கு சொல்லக் கதைகள் இல்லை எனும் மேம்போக்குக் கருத்துகளை மறுக்கும் விதமாக குழந்தைகளுக்கான நல்ல பல கதைகளை இப்புத்தகம் தாங்கி வந்துள்ளது. இந்தக் கதைகளை வாசிக்கும் குழந்தைகளின் கற்பனை உலகத்தைத் தாங்களாகவே மென்மேலும் விரித்துச் செல்லும் சாத்தியங்களை இக்கதைகள் உருவாக்கித் தருகின்றன. வெறும் ஏட்டுக்கல்வி மட்டுமே குழந்தைகளை வளர்த்தெடுத்துவிடும் என்ற மூடத்தனத்திலிருந்து விடுவித்து குழந்தைகளின் நிஜ உலகத்தை குழந்தைகளுக்குத் தெளிவாக உணர்த்துவதோடு பெற்றோருக்கும் சமூகத்துக்கும் அக்கறையோடு தெளிவுறுத்தத் தலைப்படுகிறது இப்புத்தகம்.

வெளியீடு – என்.சி.பி.ஹெச்

விலை- ரூ.60/

 

லால் சலாம் காம்ரேட் இ.எம்.எஸ். ( இ.எம்.எஸ். நினைவுக்கட்டுரைகள் )

தொகுப்பும் மொழிபெயர்ப்பும் – உதயசங்கர்/உத்ரகுமாரன்

இ.எம்.எஸ். என்ற ஆளுமையைப் புரிந்து கொள்வதற்கு ஒரு மனித ஆயுட்காலம் முழுவதும் போதாது என்று கூடச் சொல்லலாம். அரசியலில் இ.எம்.எஸ்ஸினுடைய மிகப்பெரிய வெற்றி என்பது அவர் முதல் மந்திரியானதிலோ, கட்சியினுடைய பொதுச்செயலாளரானதிலோ இல்லை. தன்னுடைய ஆதரவாளர்களையும் எதிராளிகளையும் ஒரு நிமிடம் கூட உறங்க அநுமதிக்காமல் என்றென்றும் அவர்களைக் கேள்விகளிலும் விசாரணைகளிலும் ஈடுபடச்செய்து இந்திய அரசியலை பெரிதும் அறிவுப்பூர்வமாக மாற்றியது தான் என்று நான் நம்புகிறேன்.

மலையாள எழுத்தாளர்- சுகுமார் அழிக்கோடு

வெளியீடு- என்.சி.பி.ஹெச்.

விலை – ரூ60/

குழந்தைகளும் நோய்களும்

உதயசங்கர்

பெரும்பாலான பெற்றோர்களுக்கு தங்கள் குழந்தைகள் எப்போதும் விளம்பரப்படங்களில் வருகின்ற குழந்தைகளைப் போல புஷ்டியாக, சிரித்துக் கொண்டும், விளையாடிக்கொண்டும் இருக்க வேண்டும் என்ற ஆசை இருக்கிறது. குழந்தைகள் அழுதாலே டென்ஷன் ஆகிற அப்பா, அம்மாக்கள் நிறைய. இப்படி இருக்கும்போது ஏதாவது நோய் வந்து விட்டால் என்ன ஆவது? குழந்தைகளின் மூக்கு ஒழுகக்கூடாது. சளி பிடிக்கக்கூடாது, இருமல், தும்மல் வரக்கூடாது, வயிற்றாலை போகக்கூடாது. காய்ச்சல் வரக்கூடாது. கொடுப்பதையெல்லாம் சாப்பிட்டுக் கொண்டு விளையாடிக் கொண்டு சிரித்துக் கொண்டு அப்பா, அம்மா தூங்கும்போது தூங்கி அவர்கள் எந்திரிக்கும்போது எழுந்து எல்லாக்கடமைகளையும் ஒழுங்காகச் செய்து முடிக்க வேண்டும். இப்படியெல்லாம் நினைக்கிற பெற்றோர்கள் ஒன்றை முக்கியமாக மறந்து விடுகிறார்கள். குழந்தைகள் எவ்வளவு சிறியவர்களாக இருந்தாலும் குட்டி மனிதர்கள். அவர்களுக்கென்று விருப்பு, வெறுப்புகள், வெளிப்பாடுகள்,எல்லாம் அவர்களுக்கென்றே பிரத்யேகமான மொழியில் வெளிப்படுத்தவே செய்வார்கள். வெளிக்காற்றில் சென்று வந்தபிறகு ஜலதோஷம் பிடிக்கிறதா? பெற்றோர்கள் பதட்டப்படக்கூடாது. புதிதாகக் கொடுத்த உணவு பிடிக்காமல் வயிற்றாலை போகிறதா பதறக்கூடாது. காய்ச்சல், சளி, இருமல், தோன்றி விட்டதா. டாக்டரிடம் உடனே ஓடக்கூடாது. அப்புறம் என்ன செய்ய? முதலில் சந்தோஷப்படுங்கள். உங்கள் குழந்தையின் நோயெதிர்ப்பு ராணுவம் வேலை செய்யத் தொடங்கி விட்டது. பாதுகாப்பு படைவீரர்கள் யுத்தம் நடத்தத்தொடங்கி விட்டார்கள். அவர்களுடைய யுத்தத்தின் விளைவே இந்தச் சளி, இருமல், தும்மல், காய்ச்சல், வயிற்றாலை எல்லாம் என்பதை உணர்ந்து கொள்ளுங்கள்.

யோசித்துப்பாருங்கள். தாயிடமிருந்து பிரிந்து இந்தப்பூவுலகிற்கு வந்ததிலிருந்தே குழந்தைகள் எண்ணற்ற வைரஸ், பாக்டீரியாக்களினால் பாதிக்கப்படத்தான் செய்கிறார்கள். வளர்ந்த மனிதர்களே வாழத்தகுதியானதாகவா நமது ஊர்களும், நகரங்களும் இருக்கின்றன. தூசு, சாக்கடை, கலப்படம், ஒலிமாசு, புகை, குப்பை, கழிவுகள், என்று ஊரே ஒரு குப்பைத்தொட்டி போலத்தானே இருக்கிறது. இதிலிருந்து பிறக்கும் கண்ணுக்குத் தெரியாத கோடிக்கணக்கான வைரஸ்கள் ஊரெங்கும் பரவத்தானே செய்யும். அவை பாஸ்போர்ட், விசா, இல்லாமல் எல்லோர் உடலுக்குள்ளும் சென்றடையத் தான் செய்யும். ஆனாலும் எல்லோரும் நோய்வாய்ப்படுவதில்லை. காரணம் நம்முடைய வலிமையான நோய் எதிர்ப்புசக்தி தான். அதேதான் குழந்தைகளுக்கும் நமது உடலின் இயற்கையான உள்கட்டமைப்பான அந்த நோய் எதிர்ப்பு சக்தி தான் குழந்தைகளை எண்ணற்ற வைரஸ்களிடமிருந்து பாதுகாக்கிறது. ஆக நோய் என்பது ஒரு வகையில் நோய் எதிர்ப்பு சக்தியை உருவாக்கும் ஆரோக்கியத்தின் ஒரு பகுதி. ஏனெனில் நோய் வந்தால் தான் நோய் எதிர்ப்பு சக்தியும் வந்திருக்கிற வைரஸ்கள், பாக்டீரியாக்களின் ஆயுதங்களுக்கேற்ப தங்களை அப்டேட் செய்து கொள்ளவும், மீண்டும் வந்தால் அவற்றை அழிப்பதற்கான ஃபார்முலாவை ஞாபகத்தில் வைத்துக் கொள்ளவும் முடியும்.

அப்படியில்லாமல் எடுத்ததற்கெல்லாம் டாக்டரிடம் சென்று மாத்திரை, ஊசி, சிரப்புகள், டானிக்குகள், ஆண்டிபயாடிக்குகள் என்று வாங்கிக் குழந்தைக்குக் கொடுக்கிறீர்களா? நீங்கள் முதலில் உங்கள் குழந்தையின் நீண்ட நாள் ஆரோக்கியத்துக்கு ஊறு விளைவிக்கிறீர்கள் என்பதை உணர்ந்து கொள்ளுங்கள். குழந்தையின் இயற்கையான உள்க்கட்டமைப்பான பாதுகாப்பு அமைப்பைப் பலப்படுத்துங்கள். அதற்குத் தேவையான ஆரோக்கியமான உணவுகளைக் கொடுங்கள். எடுத்ததற்கெல்லாம் மருந்துகளிடம் சரணாகதி அடையக்கூடாது. அதனால் குழந்தையின் இயற்கையான நோய் எதிர்ப்புசக்தி நிரந்தரமான பாதிப்புக்குள்ளாகும்.நீங்கள் ஒவ்வொரு முறை மருந்துகளைக் கொடுக்கும்போது செயற்கையான அல்லது கடன் வாங்கப்பட்ட நோயெதிர்ப்பு சக்தியை குழந்தைக்குக் கொடுக்கிறீர்கள். அந்த செயற்கையான தற்காலிகமான நோயெதிர்ப்பு சக்தி குறிப்பிட்ட அந்த நோய்க்குக் காரணமான வைரஸ்களையோ, பாக்டீரியாக்களையோ அழித்தபிறகு உடலிலிருந்து வெளியேறிவிடும். அதனால் குழந்தைகள் மீண்டும் நோயினால் தாக்கப்படும்போது மீண்டும் மருந்துகளையே நாட வேண்டியதிருக்கும். அதற்குப்பதில் இயற்கையான நோயெதிர்ப்பு அமைப்புக்கு நாம் இயற்கையான முறையில் உதவி செய்வதன் மூலம் மீண்டும் அந்த வைரஸ்கள் பாதிக்காமல் குழந்தைகளின் ஆரோக்கியத்தைப் பாதுகாக்கலாம்.

குழந்தைகள் நோய்வாய்ப்படும் போது மருத்துவரிடம் போகாமல் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கவா என்று நீங்கள் ஆவேசப்படுவது தெரிகிறது. அப்படியெல்லாம் இல்லை. குழந்தைகளோ, பெரியவர்களோ, மருந்துகளின் உதவி தேவைப்படும் நோய்களும் வரத்தான் செய்யும். அதற்கு மருத்துவரிடம் கண்டிப்பாகப் போய்த்தான் தீர வேண்டும். ஆனால் எடுத்ததற்கெல்லாம் மருத்துவரிடம் செல்வது குழந்தைக்கு ஊறு விளைவிக்கும். ஆங்கில மருத்துவ முறையில் நோய்களை உருவாக்கும் வைரஸ்கள், பாக்டீரியாக்கள் மருந்துகளினால் அழிக்கப்படுகின்றன. ஆனால் இயற்கையான பாதுகாப்பு அமைப்புக்கு எந்தப் பலனுமில்லை. ஆனால் மாற்றுமருத்துவ முறைகளில் குழந்தைகளின் இயற்கையான பாதுகாப்பு அமைப்பையே பலப்படுத்தவும், அதன் மூலமே வைரஸ்களையும் பாக்டீரியாக்களையும் அழித்து விடலாம் என்பதையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

புகழ் பெற்ற சீனப்பழமொழி ஒன்று இப்படிச் சொல்கிறது. பசித்திருக்கும் ஒரு மனிதனுக்கு ஒரு மீனைக் கொடுக்கும்போது அவனுக்கு ஒரு வேளை உணவு தந்தவர் ஆவீர்கள். ஆனால் அதற்குப் பதில் மீன் பிடிப்பது எப்படியென்று அவனுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தீர்களானால் அவனுடைய வாழ்நாள் முழுவதும் உணவளித்தவர் ஆவீர்கள். அப்படித்தான் குழந்தைகள் நோய்வாய்ப்படும் போதெல்லாம் மருந்துகளைக் கொடுத்து செயற்கையான பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகளைத் தருவதென்பது ஒரு வேளைக்கு உணவளிப்பதைப் போல. ஒவ்வொரு சமயமும் குழந்தைகள் நோய்ப்படும்போதும் மருந்துகளின் மூலம் மட்டுமே குணப்படுத்த முடியும். ஆனால் அதே குழந்தையின் நோய் எதிர்ப்பு அமைப்பின் சக்தியைப் பலப்படுத்துவது என்பது மீன் பிடிக்கக்கற்றுக் கொடுப்பதைப் போன்றது. அது நிரந்தரமாக குழந்தைகள் ஆரோக்கியமாக இருக்க உதவும்.

நாம் குழந்தைகளுக்கு மீன் பிடிக்கக் கற்றுத் தரப்போகிறோமா? இல்லையென்றால் ஒரு நாளைக்கு உணவளிக்கப் போகிறோமா?

நன்றி- தீக்கதிர் வண்ணக்கதிர்

குழந்தைகளின் அற்புத உலகில்

உதயசங்கர்

நம் நாட்டில் பூமியெங்கும் கதைகள் இடைவெளியின்றி முளைத்துக் கிடக்கின்றன.

குழந்தைகள் பிறந்து பாடுகின்ற தாலாட்டில் உறவு முறைகளை குழந்தைக்கு அறிமுகப்படுத்துவதும்,( மாமா அடிச்சாரோ மல்லிகைப்பூ செண்டாலே, அத்தை அடிச்சாரோ அல்லிப்பூ செண்டாலே, ) குழந்தைகள் விளையாடும் போது வரலாற்று நிகழ்வுகளைக் கதைப் பாடலாகப் பாடுவதும் ( ஒரு குடம் தண்ணி எடுத்து ஒரு பூ பூத்தது… இம்புட்டு பணம் தாரேன் விடுடா துலுக்கா.. விடமாட்டேன் மலுக்கா..) இப்படி கதைகளோடு பிறந்து கதைகளோடு வளர்ந்து வருகிறோம். ஆனால் இன்று குழந்தைகள் எப்படியிருக்கிறார்கள்? ஏன் கதைகள் குழந்தைகள் உளவியலில் ஒரு தீர்மானகரமான முக்கிய பாத்திரம் வகிக்கிறது என்று நாம் நினைக்கிறோம். நம்முடைய குழந்தைகளிடம் நாம் கதைகளைச் சொல்லியிருக்கிறோமா? நம் பள்ளிக்கூடங்களில் கதைகளைச் சொல்வதற்கான ஏதாவது ஏற்பாடு இருக்கிறதா?

வீடுகளில் தொலைக்காட்சிப் பெட்டி வந்ததிலிருந்து குடும்ப உறுப்பினர்களே ஒருவருக்கொருவர் பேசிக் கொள்வதில்லை என்றான பிறகு குழந்தைகளிடம் மட்டும் பேசுவதற்கு நேரம் கிடைத்து விடவா போகிறது? அப்படியே பேசினாலும் பாடம், பரீட்சை, மதிப்பெண், ரேங்க், இவைகளைத் தவிர வேறு விசயங்கள் பேச முடிகிறதா? நிதானமாக பொறுமையாக, குழந்தைகளிடம் அவர்கள் பார்க்கிற இந்த உலகத்தைப் பற்றி, பள்ளிக்கூடத்தைப் பற்றி, அவன்/ அவளுடைய நண்பர்கள் பற்றி அவர்கள் என்ன நினைக்கிறார்கள் என்று கேட்டறிந்திருக்கிறோமா? குழந்தைகளின் மன அழுத்தம் பற்றி நாம் என்றாவது கவலைப்பட்டிருக்கிறோமா? நம்முடைய குழந்தைகளை தொலைக்காட்சிப்பெட்டி, சினிமா, ரஜினி, விஜய், அஜித், என்று யார் யாரோ வளர்க்க அநுமதிக்கிறோமே, நாம் என்றாவது நம்முடைய குழந்தையை நாம் தான் வளர்க்கவேண்டும் என்று நினைத்திருக்கிறோமா? அப்படி நினைத்திருந்தால் நாம் நம்முடைய குழந்தைகளுக்குக் கதைகள் சொல்லியிருக்கவேண்டும். சொல்லியிருக்கிறோமா?

வெளியீடு- என்.சி.பி.ஹெச்.

விலை.ரூ.90

கொசுமாமாவும் கொசுமாமியும் பாயாசம் செய்ஞ்ச கதை

உதயசங்கர்

ஒரு ஊரில் கொசுமாமாவும், கொசுமாமியும், ஒரு குட்டையில் குடித்தனம் நடத்தி வந்தார்கள். ஒரு நாள் வெளியே ஊரைச் சுற்றிப்பார்த்து விட்டு வந்த கொசுமாமாவுக்கு பாயாசம் சாப்பிட வேண்டும் என்று ஆசை வந்து விட்டது. உடனே கொசுமாமா கொசுமாமியிடம்

“ பாயாசம் சாப்பிட வேணும்… உடனே நீயும் செய்ய வேணும் “

என்று ராகத்துடன் பாடியது. அதைக் கேட்ட கொசுமாமி,

“ பாயாசம் செய்வதற்கோ பானையிலோ அரிசியில்லை..” என்று பதில் ராகம் பாடியது. உடனே கொசுமாமா விர்ரெனப்பறந்து நெல்வயலுக்குச் சென்றது. அங்கே முற்றிய நெற்கதிர்கள் தலை சாய்த்து கிடந்தன. அதில் ஒரு நெல்லிடம் போய்,

“ பாயாசம் செய்ய வேணும்.. பானையிலோ அரிசியில்லை.. முற்றிய நெல்லே நீ என்னுடன் வருவாயா? “

என்று கேட்டது. அதைக் கேட்ட நெல்,

“ என்னை வளர்த்த கதிரைக் கேள் கொசுமாமா..”

என்று சொல்லியது. கொசுமாமா நெற்கதிரிடம் சென்று,

” பாயாசம் செய்ய வேணும்.. பானையிலோ அரிசியில்லை.. முற்றிய நெல்லே.. நெல்லை வளர்த்த கதிரே எனக்கு ஒரு நெல் தரவேணும்…”

என்று கேட்டது. அதைக்கேட்ட நெற்கதிர்,

”.. என்னை வளர்த்த வயலிடம் போய்க் கேள் கொசுமாமா..”

என்றது. உடனே கொசுமாமாவும் வயலிடம் போய்,

“ பாயாசம் செய்ய வேணும்..பானையிலோ அரிசியில்லை… முற்றிய நெல்லே.. நெல்லை வளர்த்த கதிரே.. கதிரை வளர்த்த வயலே எனக்கு ஒரு நெல் தரவேணும்…”

என்று கேட்டது. அதற்குத் தண்ணீரும்,

“.. எனக்கு உயிர் கொடுத்த நீரிடம் கேள் கொசுமாமா….”

என்று சொல்லியது.

உடனே கொசு மாமாவும் நீரிடம் போய்,

“ பாயாசம் செய்யவேணும்.. பானையிலோ அரிசியில்லை.. முற்றிய நெல்லே.. நெல்லை வளர்த்த கதிரே.. கதிரை வளர்த்த வயலே வயலுக்கு உயிர் கொடுத்த நீரே.. எனக்கு ஒரு நெல் தர வேணும்..”

என்று கேட்டது. அதற்கு நீர் ,

“ நிலத்தை உழுது நீர் பாய்ச்சி பயிர் வளர்த்த உழவனிடம் கேள் கொசுமாமா..”

என்று சொல்லியது.

அங்கிருந்து பறந்த கொசுமாமா உழவன் காதில் போய்,

“ பாயாசம் செய்ய வேணும்..பானையிலோ அரிசியில்லை.. முற்றிய நெல்லே.. நெல்லை வளர்த்த கதிரே.. கதிரை வளர்த்த வயலே… வயலுக்கு உயிர் கொடுத்த நீரே.. உழுது நீர்பாய்ச்சி பயிர் வளர்த்த உழவரே.. எனக்கு ஒரு நெல் தரவேணும்…”

என்று கேட்டது. அதற்கு அந்த உழவன்,

“ நான் சொல்வதை நீ செய்ய வேண்டும் கொசுமாமா..”

என்று சொன்னார். கொசுமாமாவும் ,

“ சொல்லுங்கள் உழவரே… தட்டாமல் செய்திடுவேன்…”

என்று சொல்லியது. உழவரும்,

“ குட்டையிலே குடித்தனம் நீ செய்யக்கூடாது கொசுமாமா… குழந்தைகளை கொசுமாமி கடிக்கக்கூடாது கொசுமாமா.. தூங்கும்போது தொந்திரவு செய்யக் கூடாதுகொசுமாமா..சம்மதமா சொல்லு..கொசுமாமா…”

என்று சொன்னார். உடனே கொசுமாமா

“ பாயாசம் செய்ய வேணும்..பானையிலோ அரிசியில்லை.. நிலத்தை உழுது நீர்பாய்ச்சி பயிர் வளர்த்த உழவரே..நீர் சொன்னபடி செய்திடுவேன்…”

என்று சொல்லியது. உடனே உழவர் நீரிடம் சொல்ல, நீர் வயலிடம் சொல்ல, வயல் கதிரிடம் சொல்ல, கதிர் நெல்லிடம் சொல்ல, நெல்லும் கொசுமாமாவுடன் புறப்பட்டுச் சென்றது. நெல்லைக் கூட்டிச் சென்ற கொசுமாமா, கொசுமாமியிடம்,

“ பாயாசம் செய்ய வேண்டும்.கொசுமாமி.. பானை நிறைய அரிசி உண்டு.. கொசுமாமி..”

என்று பாடியது. கொசுமாமியும், “ பாயாசம் செய்திடுவேன்.. கொசுமாமா.. பானை நிறைய அரிசி உண்டு. கொசுமாமா…” என்று பதில் சொன்னாள். கொசுமாமாவும் கொசுமாமியும் பாயாசம் செய்து ருசியாக சாப்பிட்டு குசியாகப் பறந்து போனார்கள்.

கதை சொன்னவர்- உ.மல்லிகா

குழந்தைகளின் கதை உலகம் பெரிது….

புத்தக மதிப்புரை

குழந்தைகளின் கதை உலகம் பெரிது….

வீரபத்ர லெனின்

குழந்தைகள் நம்மிடம் கதை கேட்டால் ஒரு ஊருல ஒரு ராஜா என்று ஆரம்பித்து அவர்கள் தூங்கும் வரை பல கதைகளை அடுக்கிக் கொண்டே போவோம். இப்படிப் போகும்போது அவர்களும் சற்றும் மனம் தளராத விக்ரமாதித்தியன் போல பல கேள்விகளை கேட்பார்கள். அவற்றுக்கும் பதில்களைச் சொல்லிக் கொண்டே போவோம்.

நாம் சிறு வயதில் கேட்ட கதைகளை ஞாபகப்படுத்திக் கூறுவோம். இல்லையென்றால் படித்ததில் பிடித்ததைச் சொல்லுவோம். பலபேருக்கு ஒரு சில கதைகளுக்கு மேல் தெரியாது. சொன்ன கதைகளையே நாம் சொல்லும்போது, “ இதத்தான நேத்தும் சொன்னீங்க, அதத்தானே அன்னைக்கு சொன்னீங்க..” எனக் கேட்டு நம்மைத் துளைத்தெடுத்து விடுவார்கள்.

குழந்தைகள் கதைதானே கேட்கிறார்கள் நாம் ஏதாவது ஒன்றை அடித்து விட வேண்டியது தான் என்ற எண்ணமும் நமக்கு இருக்கக்கூடாது. ஏனென்றால் நாம் கூறிய கதைகள் அவர்கள் மனதில் பசுமரத்தில் ஆணிபோல் பதிந்து விடும். நாம் சொல்லும் கதைகள் பயனுள்ள அறிவை விரிவு செய்கிற விதத்தில் இருக்க வேண்டும்.

இப்படிச் சொல்லும் கதைகளுக்கு பாடப்புத்தகங்களில் உள்ள கதைகளோடு மற்ற பிற கதைப்புத்தகங்களையும் படிக்க வேண்டிய கட்டாயம் இருக்கிறது. இதை எளிமைப்படுத்தும் விதத்தில் பாரதி புத்தகாலயம் “ புக்ஸ் ஃபார் சில்ரன் “ என 15 தலைப்புகளில் வண்ணப்படங்களுடன் குழந்தைகளுக்கான கதைகளை சிறு புத்தகக்கொத்தாக வெளியிட்டுள்ளது.

என்னுடைய காக்கா, சின்னத்தேனீ பாடுது, மாடப்புறாவின் முட்டை தொலைந்து போன கதை, புலி வருது புலி, ஐந்து பூனைக்குட்டிகளின் கதை, கொள்ளு பிறந்த கதை, யானை வழி, யானையும் தையல்காரனும், மல்லனும் மகாதேவனும், யானையும் அணிலும், மண்ணாங்கட்டியும் காய்ந்த இலையும், வாலறுந்த குரங்கின் கதை, ஆமையும் குரங்கும் வாழை நட்ட கதை, கொக்கும், கொசுவும், மரங்கொத்தியும் உப்பு விற்ற கதை, இந்த 15 தலைப்புகளில், படித்தால் குழந்தைகளுக்கு எளிதில் புரிந்து கொள்ளும் விதத்தில் உதயசங்கர் அழகிய தமிழைக் கையாண்டுள்ளார். புத்தகத்தில் உள்ள ஓவியங்கள் அனைத்தும் சிறப்பு.

மல்லனும் மகாதேவனும் என்ற கதையில் இரண்டு நண்பர்கள் காட்டுவழியாகச் செல்லும்போது கரடி ஒன்று வந்து விடுகிறது. இதனால் இருவரும் பயந்து விடுகின்றனர். மல்லன் கரடியிடம் மாட்டிக் கொள்ளாமல் இருக்க ஒரு மரத்தின் மீது ஏறி அமர்ந்து கொள்கிறான். மகாதேவனோ என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் தன் சிறுமூளையைக் கசக்கி இறந்தாற் போல் நடித்து தன் உயிரைப் பாதுகாத்துக் கொள்கிறான். இந்தக் கதையில் பிரச்னைகள் வந்தால் பயந்து விடாமல் அதை எப்படிச் சமாளிப்பது என்பதையும் ஆபத்து என்றால் நண்பனை விட்டு விட்டு நாம் மட்டும் தப்பித்தால் போதும் என்ற கெட்ட எண்ணம் இருக்கக்கூடாது என்பதையும் உணர்த்துகிறது.

இக்கதையைக் குழந்தைகள் கேட்டாலும், படித்தாலும், அவர்களுக்கு ஒரு தன்னம்பிக்கையும் மற்றவர்களை எந்தச் சந்தர்ப்பத்திலும் கைவிடாமல் பாதுகாக்க வேண்டும் என்ற எண்ணமும் அந்தப் பிஞ்சுகள் மனதில் பதியும்.

மண்ணாங்கட்டியும் காய்ந்த இலையும், என்ற கதை ஒருவருக்குப் பிரச்னை என்றால் அவரை எப்படி காப்பாற்றுவது என்று கூறுகிறது. சின்னத்தேனீ பாடுது என்ற சிறிய கொத்தில் பாடுது, கேளு பாப்பா கேளூ, என்று குழந்தைகளைக் கேள்வி கேட்கும் அறிவைப் பாடல் மூலம் தூண்டுகிறார் உதயசங்கர்.

குழந்தைகளின் படிப்பு ஆர்வத்தைத் தூண்ட பெற்றோர்கள் இந்த 15 புத்தகக்கொத்தை வாங்கித் தர வேண்டும். பாரதி புத்தகாலயம் ஏற்கனவே இதுபோல் சில கதைப் பூங்கொத்துகளை வெளியிட்டுள்ளன. நல்ல முயற்சி. தொடர வேண்டும். நாமும் குழந்தைகளுக்கு விளையாட்டுச் சாமான்கள் வாங்கிக் கொடுப்பதுபோல் புத்தகங்களை வாங்கிக் கொடுக்கும் கலாச்சாரத்தைப் பின்பற்ற வேண்டும். கதைகளை விரும்பாத குழந்தைகள் இல்லை. இத்தகைய புத்தகங்களின் தேவை வற்றுவதில்லை.

15 நாடோடிக் கதைகள்

ஆசிரியர்கள்- கெ.டி.ராதாகிருஷ்ணன், சுஜா,சூசன், ஜார்ஜ், இ.என்.ஷீஜா, விமலாமேனன், ராமகிருஷ்ணன்குமரநல்லூர்,

தமிழில்- உதயசங்கர்

வெளியீடு- புக்ஸ் ஃபார் சில்ரன்

7, இளங்கோ சாலை,

தேனாம்பேட்டை,

சென்னை-600018

விலை-ரூ.525/

எதிர்காலத்தின் சொந்தக்காரர்கள்

குழந்தைகளின் அற்புத உலகில்- 25

உதயசங்கர்

குழந்தைகள் அவரவர் பெற்றோர்கள்வழி வந்திருந்தாலும் அவர்கள் மானுட இனத்திற்கே சொந்தமானவர்கள். மனித இனம் தழைக்க, நீடித்திருக்க, வந்த அற்புத மலர்கள். ஒவ்வொரு குழந்தையும் இந்த சமூகத்தின் பொக்கிஷம். பிறக்கும் ஒவ்வொரு குழந்தையையும் பாதுகாத்து, போஷித்து, உற்றுக்கவனித்து, அன்பே உருவான அவர்களிடமிருந்து கற்றுக் கொண்டு, சுதந்திரமான, ஜனநாயகபூர்வமான, பங்கேற்புள்ள கல்வியை அவர்களுக்குக் கொடுத்து ஏற்றத்தாழ்வுகளில்லாத சமத்துவமான ஒரு சமூகத்தை அவர்களிடம் கொடுக்க வேண்டிய கடமை ஒவ்வொரு குடிமகனுக்கும் இருக்கிறது. ஆனால் என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது?

குழந்தைகளை விலங்குகள் போல் நடத்துவது, மனதாலும் உடலாலும் துன்புறுத்துவது, பாலியல் சுரண்டலுக்கு பலியாக்குவது, குழந்தைகளின் மீது அதிகாரம் செலுத்துவது, அலட்சியப்படுத்துவது, சமத்துவமற்ற ஏற்றதாழ்வுகளைக் கற்பிப்பது, தாழ்வுமனப்பான்மையை ஏற்படுத்துவது, நிற, இன, மத, சாதி, வேறுபாடுகளைக் கற்பிப்பது, சாதிய, நிற, வேறுபாட்டினால் அவமானப்படுத்துவது, மதரீதியான வேறுபாடுகளினால் அந்தந்த மதப்பயங்கரவாதிகளால் கொல்லப்படுவது, குழந்தைகளின் அபிப்பிராயங்களைக் கேட்க மறுப்பது, அவர்களுடைய ஜனநாயக உரிமைகளை மதிக்க மறுப்பது, பொதுவெளியிலும், குடும்பத்துக்குள்ளும் குழந்தைகளை மதிக்க மறுப்பது, இப்படிச் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். குழந்தைகளுக்கு எதிராக ஒவ்வொரு பெற்றோரும், தனிமனிதனும், சமூகமும் செய்து வரும் கொடுமைகளைக் கணக்கிட முடியாது. இந்தப் பூமியின் எதிர்காலச்சொந்தக்காரர்களை பெரியவர்களாகிய நாம் நடத்துகிற விதத்தைப் பார்த்தால் அவர்களை மனிதர்களாகவே மதிக்கவில்லை என்று தோன்றும்.

பெரும்பாலான குழந்தைகளுக்கு மகிழ்ச்சியில்லை. பெரும்பாலான குழந்தைகள் வீட்டிலும், வெளியிலும், பள்ளியிலும், சமூகத்திலும் ஒடுக்கப்படுகிறார்கள். பெரும்பாலான குழந்தைகள் தங்கள் குழந்தைமையைத் தொலைத்தவர்கள். பெரும்பாலான குழந்தைகள் ஊட்டச்சத்துக்குறைபாட்டினால் நோயுற்றவர்கள், பெரும்பாலான குழந்தைகள் தங்கள் குழந்தைப்பருவத்திலேயே பெரியவர்களைப் போல நடந்து கொள்பவர்கள் அல்லது அப்படி நடக்கும்படி வற்புறுத்தப்படுபவர்கள், பெரும்பாலான குழந்தைகள் ஏதோ ஒரு வகையில் வேலை செய்து சம்பாதித்துக் குடும்பத்துக்குக் கொடுப்பவர்கள், பெரும்பாலான குழந்தைகள் தங்கள் குழந்தைப்பருவத்தில் ஏதோ ஒரு சமயத்திலாவது பாலியல் சுரண்டலுக்கு ஆளானவர்கள், பெரும்பாலான குழந்தைகள் பெற்றோரின் வன்முறையினால் துன்புறுபவர்கள், பெரும்பாலான குழந்தைகள் பள்ளிக்கூடத்தின், ஆசிரியர்களின் அடக்குமுறையினால் மனம் கூம்பியவர்கள், பெரும்பாலான குழந்தைகள் அடக்குமுறைக்குப் பயந்து கேள்வி கேட்க அஞ்சுபவர்கள், பெரும்பாலான குழந்தைகள் பெற்றோர் மற்றும் சமூகத்தின் அறிவியல்பூர்வமற்ற வாழ்க்கைப்பார்வையினால் மூடநம்பிக்கைகளின் தாக்கத்துக்கு ஆளானவர்கள்,பெரும்பாலான குழந்தைகள் தங்கள் பெற்றோர்களின் பைத்தியக்காரத்தினால் அல்லது மந்தைபுத்தியினால் தனித்துமிக்க தங்கள் திறமையைத் தொலைத்தவர்கள், ஆக குழந்தைகளுக்குச் சொந்தமான இந்த உலகத்தில் அந்தக் குழந்தைகளைக் கொடுமைப்படுத்தும் செயல்களே நடந்து கொண்டிருக்கின்றன என்றால் அந்தக் குழந்தைகள் வளர்ந்து பெரியவர்களாகும் போது அவர்கள் இந்த உலகை, சகமனிதர்களை, இயற்கையை, ஜீவராசிகளை எப்படி எதிர்கொள்வார்கள்?

நம்மிடம் குழந்தைகளின் உளவியல் சம்பந்தமான ஆய்வுகள் இல்லை. நம்மிடம் குழந்தைகளைப் பற்றிய புத்தகங்கள் சிலவே உள்ளன. அதை வாசிக்கும் பெற்றோரும் மிகச்சிலரே. நம்மிடம் குழந்தைகள் இலக்கியம் இன்னும் போதுமான அளவுக்கு வளரவில்லை. ஏனெனில் பாடப்புத்தகங்களைப் படித்தால் போதும் என்ற மனநிலை பெற்றோர்களுக்கு இருக்கிறது. நம்மிடம் குழந்தைப்படைப்பாளிகள் இல்லை. ஏனெனில் குழந்தைகளின் படைப்பூக்கத்தை முளையிலேயே கிள்ளி எறிகிற வேலையை பள்ளிக்கூடமும் பெற்றோரும் செய்கிறார்கள். நம்மிடம் குழந்தைகளுக்கான பத்திரிகைகள் அதிகம் இல்லை. அதெல்லாம் மேல்தட்டு, உயர்மத்தியதரவர்க்கத்துக்குச் சொந்தமானதென்று யாரும் கவலைப்படுவதில்லை. நம்மிடம் அறிவியல்பூர்வமான வாழ்க்கைப்பார்வையை உருவாக்கவும், குழந்தைகளுடைய படைப்பூக்க உணர்வை வளர்த்தெடுக்கவும் அமைப்புகள் துளிர் தவிர வேறு எதுவும் இல்லை. ஏனெனில் குழந்தைகளின் ஆளுமை பற்றிக் கவலைப்பட நமக்கு நேரம் இல்லை. குழந்தைகளுக்கான மாற்றுப்பள்ளிக்கூடங்கள் நம்மிடம் அதிகம் இல்லை. குழந்தைகளுக்கான மாற்றுப்பண்பாட்டு நிகழ்வுகளுக்கான நிகழ்ச்சி நிரல் நம்மிடம் இல்லை. அதனால் மதநிறுவனங்கள் குழந்தைகளை ஆக்கிரமித்துக் கொள்கின்றன. குழந்தைகளுக்கான உரிமைகளுக்காகப் போராடுவதற்கு எந்த அமைப்பும் இல்லை. ஏனெனில் சமூகத்தில் இன்னும் பழைய சநாதனக்கருத்துகளே ( குழந்தைகள் அவர்களுடைய பெற்றோர்களின் சொத்து அவர்கள் அடிக்கலாம் மிதிக்கலாம் உதைக்கலாம் ஏன் கொலை கூடச் செய்யலாம்) மேலோங்கி நிற்கின்றன.

ஆக மொத்தத்தில் ஒட்டுமொத்த சமூகமே குழந்தைகளைப்பற்றிக் கவலைப்படவில்லை. இது தான் யதார்த்தம். நடக்கின்ற சின்னச்சின்ன சீர்திருத்த நிகழ்வுகள் எல்லாம் ஒட்டுமொத்த குழந்தைகளின் பரிதாபநிலைமையில் எந்தப் பெரிய மாற்றங்களையும் ஏற்படுத்தப்போவதில்லை. ஏனெனில் இந்த முதலாளித்துவ அரசின் நோக்கம் சிறந்த, சமத்துமிக்க, எதிர்காலம் அல்ல. அதன் நோக்கம் ஒன்றே ஒன்று தான். லாபம் மட்டும் தான். அதற்காக அது எதை வேண்டுமானாலும் செய்யும். தாயை, தந்தையை, குழந்தைகளை, பெண்களை, எல்லோரையும் பண்டமாக்கி விற்று விடும். அதற்கு எந்த மனித மாண்புகளும் கிடையாது. எந்த மதிப்பீடுகளும் கிடையாது. சகமனிதன் உட்பட எந்த ஜீவராசிகள் மீதும் அக்கறை கிடையாது. அதற்கு இந்தப்பிரபஞ்சத்தையே விற்றாலும் அதன் லாபவெறி அடங்காது. அதற்குத் தயங்கவும் தயங்காது. இத்தகைய நிலைமையில் ஜனநாயக உணர்வுள்ளோர், இடது சாரிகள், சமூக அக்கறையுள்ள அறிவுஜீவிகள் ஆகியோரின் தலையீடு மிகவும் அவசியம். குழந்தைகளுக்கான பாலர் அமைப்புகள், குழந்தைகளுக்கான வயது, வாசிப்புத்திறனுக்கேற்ற பத்திரிகைகள், குழந்தைகளுக்கான கதைப்புத்தகங்கள், அறிவியல் நூல்கள், தொழில்நுட்ப நூல்கள், குழந்தைகளைப் பற்றிய நூல்கள், குழந்தைகள் எழுதும் நூல்கள், குழந்தைகளின் உளவியல் குறித்த ஆராய்ச்சிகள், குழந்தைகளின் படைப்பூக்கத்தை ஊக்குவிக்கும் செயல்திட்டங்கள், அறிவியல்பூர்வமான வாழ்க்கைப்பார்வையை உருவாக்கும் பயிற்சிமுறைகள், குழந்தைகளுக்கான விழாக்கள், குழந்தைகளுக்கான கல்விமுறையில் மாற்றங்கள், குழந்தைகளைப் பற்றி, அவர்களுடைய உளவியல்பற்றி, அவர்களுடைய தனித்துவமிக்க திறமைகளைப் பற்றி பெற்றோர்களை ஆற்றுப்படுத்துதல், என்று நாம் குழந்தைகளுக்காகச் செய்ய வேண்டியது எவ்வளவோ இருக்கிறது. நாம் செல்ல வேண்டிய தூரம் அதிகம். பாதையும் நெடிது. நாம் மிகச்சில தப்படிகளே எடுத்து வைத்திருக்கிறோம்.

தொழிலாளர் உரிமைகளுக்காகப் போராட்டங்கள் நடக்கின்றன. விவசாயிகளின் உரிமைகளுக்காகப் போராட்டங்கள் நடக்கின்றன. இளைஞர்களின் உரிமைக்காகப் போராட்டங்கள் நடக்கின்றன. பெண்களின் உரிமைகளுக்காகப் போராட்டங்கள் நடக்கின்றன. ஆனால் இந்த பூமியின் எதிர்காலச்சொந்தக்காரர்களான குழந்தைகளின் உரிமைகளுக்காக, அவர்களின் ஆளுமை வளர்ச்சிக்காக, அவர்களின் படைப்பூக்க மலர்ச்சிக்காக யார் போராடுவது? குழந்தைகளைப்பற்றி இந்தச் சமூகத்தில் புரையோடிப்போயிருக்கும் சநாதனக்கருத்துகளை மாற்றப்போராடப் போவது யார்? மாற்றங்களுக்காகக் குழந்தைகள் காத்திருக்கிறார்கள்.

நன்றி- இளைஞர் முழக்கம்

குழந்தைகளின் அற்புத உலகில்-23

கனவாய் ஒரு பள்ளி டோமாயி

உதயசங்கர்

பெரும்பாலும் நமது சமூகத்தில் நாம் குழந்தைகள் எல்லோரையும் ஒன்று போலவே தான் கருதுகிறோம். ஒவ்வொரு குழந்தையும்

ஒவ்வொரு தனித்தன்மையுடன் வளர்கிறார்கள். அவர்களுடைய தனித்தன்மைகளை கண்டறிவதற்கான பொறுமை நமக்கில்லை.

அப்படியே கண்டறிந்தாலும் அதை வளர்ப்பதற்கான முயற்சிகளும் நம்மிடம் இல்லை. ஏனெனில் நாம் குழந்தைகளின் எதிர்காலம்

குறித்து அச்சப்படுகிறோம். அவர்களுடைய வாழ்க்கையை வடிவமைத்து சீராக்கிக் கொடுக்க வேண்டியது நமது பொறுப்பு என்று

பெற்றோர்கள் கருதுகிறார்கள். ஆகவே சமூகத்தின் பொதுப்புத்தியில் உள்ள வேலை, சம்பளம், பாதுகாப்பு, என்பதைக் குறித்த

அளவுகடந்த எச்சரிக்கையினால் குழந்தைகளின் தனித்தன்மைகளை அலட்சியப்படுத்துகிறோம். அல்லது அடக்கி ஒடுக்குகிறோம்.

குழந்தைகளை வசக்கி வழிக்குக் கொண்டுவரவே குழந்தைகளைப் பள்ளிக்கூடத்துக்கு அனுப்பி வைக்கிறோம். பள்ளிக்கூடமும்

குழந்தைகளின் தனித்தன்மையை எப்பாடுபட்டாவது அழிக்க நினைக்கிறது. பெரும்பாலும் பள்ளிகள் அந்த முயற்சியில் வெற்றி பெற்று

விடுகின்றன. ஏனெனில் பள்ளிக்கூடங்களின் கையில் உடல்ரீதியான, மனரீதியான துன்பங்களைத் தருவதற்கான அதிகாரம்

இருக்கிறது. பள்ளிக்கூடத்தால் அப்படி வசக்க முடியாதபோது அது அந்தக்குழந்தையை அவமானப்படுத்தி பள்ளியை விட்டு

நிறுத்துவதற்கான எல்லாவேலைகளையும் செய்கிறது. குழந்தைகளும் பயந்து தாழ்வுமனப்பான்மையினால் ஒடுங்கி பள்ளியை விட்டு

நின்று விடுகின்றன. இப்படி இடைநிற்றலாய் பள்ளிப்படிப்பை விட்ட குழந்தைகள், பள்ளிக்கூடமே வீட்டுக்கு அனுப்பிய குழந்தைகள்,

மாற்றுத்திறனாளிகள் என்று எல்லோருக்குமான ஒரு ஜப்பான் பள்ளி தான் டோமாயி. அந்தப் பள்ளியைப் பற்றி அந்தப்பள்ளியில்

படித்த டெட்சுகோ குரோயாநாகி எழுதிய புத்தகம் டோட்டோ சான் ஜன்னலில் ஒரு சிறுமி. சு.வள்ளிநாயகம், சொ.பிரபாகரன் இருவரின்

மொழிபெயர்ப்பில் தமிழில் நேஷனல் புக் டிரஸ்டின் வெளியீடாக வந்துள்ள இந்தப் புத்தகம் குழந்தைக்கல்வியில், நாம் எவ்வளவோ

தூரம் போக வேண்டியுள்ளது என்பதை உணர்த்துகிறது. இது கல்வித்துறை சார்ந்த புத்தகம் அல்ல. இது ஒரு அற்புதமான

கதைப்புத்தகம். வாசிக்க வாசிக்க குழந்தைகளுக்கு ஆனந்தத்தையும், பெரியவர்களுக்கு ஏக்கத்தையும் தருகிற புத்தகம்.

ஜப்பானியக்கல்வியியலாளர், சோசாகு கோபயாஷி 1937 ஆம் ஆண்டு துவங்கிய பள்ளி தான் டோமாயி. குழந்தைகளின் சுயமரியாதையையும்,

தனித்தன்மையையும் வளர்க்கச் சுதந்திரமான பாடத்திட்டத்தை அவர் தேர்ந்தெடுத்தார். குழந்தைகள் அனைவருமே பிறக்கும்போது உள்ளார்ந்த

நல்லியல்புகளுடனும், திறமையுடனும் தான் பிறக்கிறார்கள். அவர்கள் வளரும் சூழலும் பெரியவர்களின் நடவடிக்கைகளும், சமூகத்தின்

பொய்மையும், பாசாங்கும் தான் அவர்களுடைய இயல்பான நல்லுணர்வுகளையும், திறமையையும் அழித்து விடுகிறது. இந்த நல்லுணர்வுகளை

பாதுகாத்து வளர்க்கவும், அவர்களுடைய தனித்தன்மையை வளர்க்க உதவிட வேண்டும் என்ற லட்சியத்துடன் தான் டோமாயி என்ற பள்ளி

உருவானது. பழைய ரயில்பெட்டிகள் தான் வகுப்பறைகள். இயற்கையான சூழல். குழந்தைகளின் உள்ளார்ந்த விருப்பங்களை, அவர்களின்

தனித்தன்மைகளை, கண்டறியும் விதமான பாடத்திட்டங்களை, குழந்தைகள் தாங்கள் விரும்பியபடியே நடந்து கொள்ள வாய்ப்பு, என்று

அந்தப்பள்ளியைப் பற்றிய செய்திகளை வாசிக்கும்போது பிரமிப்பாய் இருக்கிறது.

இந்தக்கதையை எழுதிய டெட்சுகோ குரோயாநாகி என்ற டோட்டோ சான் கோபயாஷி நடத்திய தான் கல்வி பயின்ற கதையைத் தான்

எழுதியிருக்கிறார். அவரும் பள்ளியில் முதலாம் வகுப்பு படிக்கும்போதே அவருடைய சேட்டையைத் தாங்கமுடியாமல் பள்ளியிலிருந்து

நீக்கப்பட்டார். ஆனால் டோமாயியில் அவர் கல்வி பயின்று பின்னாளில் ஜப்பான் தொலைக்காட்சியில் புகழ்பெற்ற நிகழ்ச்சி நடத்துநராக

மாறினார். வாழ்வில் அவர் அடைந்த அத்தனை புகழுக்கும் முன்னேற்றத்துக்கும் டோமாயியில் கோபயாஷியிடம் கல்வி கற்றது தான் காரணம்

என்று சொன்னார். அந்தக் கல்விமுறை தான் அவரை மிகுந்த தன்னம்பிக்கையுள்ளவராக மாற்றியது. காரணம் கோபயாஷியின் பள்ளியில்

குழந்தைகள் தங்கள் கருத்துகளை வெளியிடுவதற்கும் செய்ல்படுத்துவதற்கும் முழுச்சுதந்திரம் இருந்தது. இந்தப் புத்தகம் ஜப்பானில் வெளியான

ஆண்டே நாற்பந்தைந்து லட்சம் பிரதிகள் விற்றது. அதன் பிறகு உலகின் பலமொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ள புத்தகம். டோட்டா சான்

ஜன்னலில் ஒரு சிறுமி.

அந்தப்பள்ளியில் கற்பது காலை வேளையில் அதுவும் குழந்தைகளின் விருப்பப்படியே நடக்கும். மாலையில் இயற்கையை உற்று நோக்கல்,

உலாவச்செல்லுதல், தாவரங்களைச் சேகரித்தல், படம் வரைதல், பாடுதல், தலைமையாசிரியரின் உரை கேட்டல், என்று திட்டமிடப்பட்டு

நடத்தப்பட்டது. அந்தப்பள்ளியின் தலைமையாசிரியரான கோபயாஷி இந்த நூலை எழுதிய டோட்டோ சானைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் நீ

உண்மையிலேயே நல்லபெண் தான். உனக்குத் தெரியுமா? என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அது டோட்டோ சானுக்கு அவ்வளவு

தன்னம்பிக்கையை ஊட்டியது. எல்லாக்குழந்தைகளிடமும் அவ்வாறே அவர் சொல்லியிருந்தார். அதன் மூலம் நேர்மறைச்சிந்தனைகளை மனதில்

விதைக்கும் அவருடைய நல்லெண்ணம் வெளிப்பட்டது. அந்தப் பள்ளியில் படித்த எல்லோருமே ஏதாவதொரு துறையில் சிறந்து

விளங்கினார்கள்.

டோமோயிப் பள்ளியில் பள்ளிநேரம் முடிந்த பின்னும் யாரும் வீட்டுக்குப் போக விரும்புவதில்லை. அதே போல காலையில் பள்ளிக்கு

வருவதற்கும் கொஞ்சமும் தாமதிப்பதில்லை. டோமாயி பள்ளி அப்படிப்பட்டதாக இருந்தது என்று டெட்சுகோ கூறுகிறார். அதைக் கேட்கும்போது

நமது பள்ளிகளையும் நினைத்துப்பார்க்க வேண்டியுள்ளது. காலையில் எழுந்தவுடனேயே பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போகவேண்டுமே என்ற

கவலையுடனும், மாலையில் பள்ளிக்கூடம் விட்டதும் சிறையிலிருந்து விடுதலையான உணர்வுடனும் வருகிற நமது குழந்தைகளையும்

நினைத்துப் பார்க்க வேண்டியுள்ளது. ஆரம்பக்கல்வியில் நிறைய மாற்றங்களை செய்ய வேண்டியுள்ளது. 1930-களிலேயே உலகம் முழுவதும்

இப்படியான சிந்தனைகள் எப்படி பரவியிருந்தன என்பதைத் தான் டோட்டோ சானும் சொல்கிறார்.

நம்முடைய குழந்தைகள் சுயமரியாதையுள்ளவர்களாக, சுயசிந்தனையுள்ளவர்களாக, தன்னம்பிக்கை மிக்கவர்களாக, நல்லுணர்வு மிக்கவர்களாக,

திறமையானவர்களாக வளர்வதற்கும், வாழ்வை எதிர்கொள்வதற்கும் அவர்களுடைய ஆரம்பக்கல்வியில் பெரும்புரட்சியே செய்ய

வேண்டியுள்ளது. அதன் முதல்படி குழந்தைகளும், பெற்றோரும், ஆசிரியர்களும், மற்றவர்களும் டோட்டா சான் சன்னலில் ஒரு சிறுமியை

வாசிக்க வேண்டும். வாசித்து யோசிக்க வேண்டும்.

நன்றி- இளைஞர் முழக்கம்  

கற்பது கற்கண்டா? கசப்பா?

உதயசங்கர்

மனிதன் தன்னுடைய வாழ்நாளிலே குழந்தைப்பருவத்தில் தான் மிக வேகமாகவும், மிக அதிகமாகவும் கற்கிறான். கற்றுக்கொள்வதில் இருக்கும் அவனுடைய ஆர்வம் எல்லையில்லாதது. நம்மில் பெரும்பாலோருக்கு பள்ளிக்கூடத்திற்குச் சென்று புத்தகங்களில் உள்ள விஷயங்களைக் கற்றுக் கொள்வது மட்டும் தான் கற்றல் என்ற எண்ணம் இருக்கிறது. இல்லை. பிறந்ததிலிருந்தே குழந்தை கற்றுக் கொண்டுதானிருக்கிறது. தன் அநுபவங்கள் மூலம் தான் கற்றுக் கொண்டதிலிருந்து தனக்கு விருப்பமானதில் ஆர்வமாய் இருக்கவும், விருப்பமில்லாததை ஓரங்கட்டவும் பழகுகிறது. சுயமாக, சுதந்திரமாகக் கற்றுக் கொண்டுவரும் குழந்தைகளைப் பள்ளிக்கூடமென்னும் கட்டமைக்கப்பட்ட, கட்டாயக்கீழ்ப்படிதலை மட்டுமே தன் ஒழுங்குநடவடிக்கையாகக் கொண்ட பள்ளிக்கூடங்கள் ஒருபோதும் தங்களுடைய கற்பித்தல் முறைமையைப் பற்றிக் கவலைப்பட்டதில்லை. பள்ளிக்கூடங்கள் குழந்தைகளை இயந்திரங்களாகவே பாவிக்கின்றன. அடக்குமுறைக்கல்வியின் மூலம் தங்கள் அதிகாரத்தை நிலைநிறுத்தவே முயற்சிக்கின்றன. இதனால் குழந்தைகள் மனம் வெதும்பிக் கல்வியின் மீதே வெறுப்படைந்து விடுகின்றனர். எந்தக் குழந்தையும் குதூகலமாக பள்ளிக்கூடத்துக்குச் செல்வதில்லை. இது இப்போது மட்டுமல்ல. எப்போதும் இப்படியே. சிலர் நினைப்பது போல ”அந்தக்காலத்திலே” என்றெல்லாம் இல்லை. இப்போதுள்ள சிறு சிறு மாற்றங்களுக்கே பெரும் போராட்டம் நடந்திருக்கிறது. நடந்துக் கொண்டிருக்கிறது. காரணம் நம்முடைய குடிமைச்சமூகத்துக்குக் கல்வி என்பது வேலைவாய்ப்புக்கான கடவுச்சீட்டு என்ற அளவிலேயே புரிதல் இருக்கிறது. அதனால் அதன் ஒரு அங்கமாக இருக்கும் ஆசிரியர்களூம் அப்படியே நினைக்கிறார்கள். ஆனால் சுமார் தொண்ணூறு வருடங்களுக்கு முன்பு நமது கல்வி முறை குறித்து விமர்சனம் செய்தவர், கற்றல் கற்கண்டாக இனிக்க புதிய புதிய செயல்முறைக் கல்வியை ஆய்வு செய்து அதை நடைமுறைப்படுத்தியவர், காந்தியின் சமகாலத்தவர், ஒருவர் இருந்திருக்கிறார். அவர் கிஜூபாய் பகேக.

கற்றலின் இனிமை என்ற செயல்முறைக்கல்விமுறைக்கு முன்னோடி கிஜூபாய் பகேக. இன்றும் பெரும்பாலான ஆசிரியர்களுக்கு இந்த முறை உவப்பானதாகத் தெரியவில்லை. கையில் பிரம்பு இல்லாமல் குழந்தைகளுடன் சமமாக உட்கார்ந்து விளையாட்டாகக் கல்வி போதிக்கும் முறை அவர்களுக்கு அச்சலாத்தியாக இருக்கிறது. ஆசிரியர் என்றால் ஒரு பயம் வேண்டாமா? என்ற எண்ணம் அவர்கள் மனதில் வேரோடியிருக்கிறது. குழந்தைகளைப் பயமுறுத்தியே தாங்கள் அவர்களை விட உயர்ந்தவர்கள், எல்லாம் தெரிந்தவர்கள், என்ற அதிகாரத்தை நிலைநிறுத்த நினைக்கிறார்கள். அன்பே உருவான குழந்தைகள் தாய், தந்தைக்குப்பிறகு ஆசிரியர்களிடமே அதிக அன்பு செலுத்துகிறார்கள். பரிசுத்தமான, எதிர்பார்ப்பில்லாத அந்த அன்பை ஆசிரியர்கள் தங்களுடைய கடுமையான அடக்குமுறையினால் அலட்சியம் செய்கிறார்கள். குழந்தைகளிடம் தன்னம்பிக்கையை வளர்ப்பதற்குப்பதில் தாழ்வுமனப்பான்மையை விதைக்கின்றனர். இதையெல்லாம் மாற்றவேண்டும் என்பதற்காக குழந்தைகளுக்காகத் தன் வாழ்வை அர்ப்பணித்தவர் கிஜூபாய் பகேக. 1885-ஆம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் 15-ஆம் தேதி குஜராத்தில் பிறந்த கிஜூபாய் பகேக முதலில் ஒரு வழக்கறிஞராகத் தொழில் செய்தார். பின்னர் வழக்கறிஞர் தொழிலைத் துறந்து தொண்டுள்ளம் நிறைந்த ஆசியராகப் பணியாற்றினார். குழந்தைகளுக்குக் கல்விகற்கும் முறைமை குறித்து இந்த அளவுக்கு ஆழமாகச் சிந்தித்துச் செயல்பட்டவர் இந்தியாவிலேயே கிஜூபாய் பகேக ஒருவர் தான்.கல்விமுறைமை குறித்து அவருடைய புரட்சிகரமான அணுகுமுறை காரணமாக குழந்தைகளின் காந்தி என்று அன்பாக அழைக்கப்பட்டவர். தனியாகவும் மற்ற கல்வியாளர்களுடன் சேர்ந்தும் இருநூறுக்கும் மேற்பட்ட கல்வி நூல்களை எழுதியுள்ளார். 1939-ஆம் ஆண்டு தனது ஐம்பத்திநாலாவது வயதில் இயற்கை எய்தினார் கிஜூபாய் பகேக. அவருடைய “ பகல் கனவு” என்ற நூல் எல்லோரும் படிக்கவேண்டிய புத்தகம்.

பகல் கனவு ஒரு கதை தான். ஆனால் அந்தக் கதையின் வழியே கிஜூபாய் தன் செயல்வழிக்கல்வி முறையை நமக்கு அறிமுகப்படுத்துகிறார். ஆம். லட்சுமிசங்கர் என்ற ஆசிரியர் கல்வி அதிகாரியிடம் அநுமதி வாங்கி ஒரு பள்ளிக்கூடத்தின் ஒரு வகுப்பை தன்னுடைய பரிசோதனை முயற்சிக்காக எடுத்துக் கொள்கிறார். அந்தப்பள்ளிக்கூடத்தில் பிரம்பின் ஆட்சியே நடந்து கொண்டிருக்கிறது. அவர் எடுத்துக் கொண்டிருந்த வகுப்பில் இருந்த மாணவர்கள் முதல் நாள் அவரை ஏமாற்றி விடுகிறார்கள். அந்தக் குழந்தைகளை வசியப்படுத்தும் கலையை மறுநாள் கண்டுபிடித்து விடுகிறார் ஆசிரியர் லட்சுமிசங்கர். கதை பிடிக்காத குழந்தைகள் இருக்கமுடியுமா? குழந்தைகள் அவருடைய கதை சொல்லும் கலையில் மயங்கிவிடுகிறார்கள். அதிலிருந்து துவங்குகிறது அவருடைய பரிசோதனை முயற்சி. வெறும் பாடப்புத்தகங்களை மட்டுமே மனனம் செய்து கொண்டிருந்த குழந்தைகள் விளையாட்டாய் எழுத்துகளைக் கற்றுக் கொள்கிறார்கள். விளையாட்டாய் வாக்கியங்களை அமைப்பதற்குக் கற்றுக் கொள்கிறார்கள். கதைப்புத்தகங்களை வாசிக்கிறார்கள். தாங்கள் சுத்தமாக இருப்பதற்குக் கற்றுக்கொள்கிறார்கள்.பாடல்கள் பாடுவதற்குக் கற்றுக்கொள்கிறார்கள். படம் வரைவதற்குக் கற்றுக் கொள்கிறார்கள். நாடகம் போடுவதற்குக் கற்றுக்கொள்கிறார்கள். மரம் ஏறக்கற்றுக்கொள்கிறார்கள். கவிதையையும் கற்றுக்கொள்கிறார்கள். தம்மையும் சுற்றுப்புறத்தையும் சுத்தம் செய்யக்கொள்கிறார்கள். பொம்மைகள் செய்யக் கற்றுக் கொள்கிறார்கள்.கவிதை எழுதக் கற்றுக்கொள்கிறார்கள். எல்லாவற்றையும் விளையாட்டாகவே கற்றுக் கொள்கிறார்கள்.

இத்துடன் மொழிப்பயிற்சி, இலக்கணம், வரலாறு, பூகோளம், கணிதம், என்று எல்லாப்பாடங்களையும் கற்றுக் கொள்கிறார்கள். வழக்கமான மனனக்கல்வி முறையில் அல்லாமல் குழந்தைகளே மனம் ஒன்றி ஈடுபாட்டுடன் விளையாட்டாய் கற்றுத் தேர்ந்து விடுகிறார்கள். ரேங்க் இல்லை. கெட்டிக்காரன் என்றோ மோசமானவன் என்றோ யாரும் இல்லை. எல்லோரும் ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்து கொள்கிறார்கள். எனவே போட்டி, பொறாமை, இல்லை. தேர்வில் வகுப்பே பாஸாகிறது. ஒரு இனிய கனவைப் போல இந்தக் கதை விரிந்து செல்கிறது. எத்தனை முறை படித்தாலும் ஆர்வம் குன்றாத இந்தப்புத்தகம் குழந்தைகளின் கல்விமுறை குறித்த நம்முடைய எண்ணங்களை அப்படியே புரட்டிப் போடுகிறது. வாசித்து முடிக்கும்போது இப்படி ஒரு பள்ளி, இப்படி ஒரு வகுப்பு, இப்படி ஒரு ஆசிரியர் நமக்குக் கிடைத்திருக்கக் கூடாதா என்ற ஏக்கம் வரும். சுமார் தொண்ணூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் கிஜூபாய் கண்ட கனவு இன்னும் பகல் கனவாகவே இருக்கிறது. மேலோட்டமான சிறு சீர்திருத்தங்களுக்கே பெரும்போராட்டம் நடத்த வேண்டியிருக்கிறது. அதுவும் கல்வியை அரசாங்கம் கைகழுவ முயற்சித்துக் கொண்டிருக்கும் இந்த வேளையில், கல்வியைக் கொள்ளை லாபம் அடிக்கும் உற்பத்திசாதனமாக தனியார் பள்ளிகள் பயன்படுத்திக் கொண்டிருக்கும் இந்த வேளையில், கிஜூபாயின் பகல் கனவு மிகுந்த முக்கியத்துவம் பெறுகிறது. எல்லோரும் வாசித்து நமது கல்விமுறை குறித்து ஆழ்ந்த பரிசீலனை செய்யவேண்டும். அதற்கான திசைவழியில் எல்லோரும் நடந்து செல்லவேண்டும். அப்போது தான் எதிர்காலக்குழந்தைகளாவது நம்மைச் சபிக்காமலிருப்பார்கள்

நன்றி-இளைஞர் முழக்கம்

குயிலக்கா

உதயசங்கர்

குயிலக்கா குயிலக்கா

எங்கே போனீங்க?

உங்க குரலைக்கேட்க

நானுந்தான் ஏங்கிப் போனேங்க!

குட்டிப்பாப்பா குட்டிப்பாப்பா

கெட்டிக்காரக் குட்டிப்பாப்பா

தங்கி வாழ மரமில்லாமல்

தவித்துப்போனேனே

தங்கமான உன் நினைவு வந்து

பார்க்க வந்தேனே!

குயிலக்கா, குயிலக்கா

குக்கூக்கூ குயிலக்கா

குட்டியான செடியொண்ணு

நான் வளக்கேனே

அது மரமான பின்னாலே

உனக்குத் தருவேனே!

குட்டிப்பாப்பா குட்டிப்பாப்பா

பொன்னான குட்டிப்பாப்பா

நல்ல வார்த்தை நீயும் சொன்னாய்

நம்பிக்கை மலர வைத்தாய்

குக்கூக்கூ குயில்கள் எல்லாம்

உன் மரத்திலே நாளை

ஒன்று சேர்ந்து கூடி வாழுமே!

கேள்விகளில்லா உலகம்

குழந்தைகளின் அற்புத உலகில்

 

உதயசங்கர்

 

 

ஏன்? எதற்கு? எப்படி? இந்தக் கேள்விகள் தான் மனிதகுலத்தின் அறிவு வளர்ச்சிக்கு ஆதாரம். குரங்கிலிருந்து மனிதன் தோன்றிய வரலாற்றில் உழைப்புக்கு பெரும் பாத்திரம் இருக்கிறது. நான்கு கால்களால் நடந்து கொண்டிருந்த மனிதக்குரங்குகள் எப்போது தன் கைகளை உயர்த்தி விரல்களைப் பயன்படுத்த ஆரம்பித்ததோ அப்போதிருந்து மூளையின் வளர்ச்சியில் ஒரு பெரும்பாய்ச்சல் நிகழ்ந்து விட்டது. இதெல்லாம் ஒன்றிரண்டு வரிகளில் சொல்லி விடுவதைப் போல நிகழவில்லை. ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக சின்னச் சின்ன மாற்றங்களினால் உருவாகியது என்பதை நாம் மனதில் கொள்ள வேண்டும். சின்னச் சின்னதான அந்த ஒவ்வொரு மாற்றத்துக்கும் பின்னால் ஏன்? எதற்கு? எப்படி? இருக்கிறது. இந்தக் கேள்விகள் தான் இன்று மனிதகுலம் அறிவியல், இலக்கியம், கலை, தத்துவம், அரசியல், தொழில்நுட்பம், என்று சகலவிதமான துறைகளிலும் பிரம்மாண்டமான வளர்ச்சியடைய அடிப்படைக் காரணம். ஆனால் எல்லாக் காலங்களிலும் ஆளுகின்ற வர்க்கத்துக்கு எல்லா நாடுகளிலும் எல்லா மொழிகளிலும் பிடிக்காத மூன்று வார்த்தைகள் ஏன்? எதற்கு? எப்படி?.

ஆதிப்பொதுவுடைமைச் சமூகம் துவங்கி இன்றைய முதலாளித்துவகாலம் வரை சமூக மாற்றங்களைத் தூண்டியதும், மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்ததும் இந்தக் கேள்விகள் தான். எனவே தான் அடிப்படை மாற்றத்தை எப்போதும் விரும்பாத ஆளும் வர்க்கம் இந்தக் கேள்விகளையும் விரும்புவதில்லை. எனவே பெரும்பான்மை மக்கள் இந்தக் கேள்விகளிலிருந்து விலக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தார்கள். இந்தக் கேள்விகள் அவர்கள் மனதில் தோன்றாதபடி மதம், கடவுள்கொள்கை, விதி, ஜோதிடம், என்று மயக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். மக்கள் மனதை வசப்படுத்துவதற்காக எல்லாவித தந்திரங்களையும் சாம, தான, தண்ட, பேதங்களையும் பயன்படுத்தத் தயங்கமாட்டார்கள். அதாவது சட்டம், ராணுவம், போலீஸ், என்று அரசின் வன்முறை அமைப்புகளுக்கு ஈடாக கல்வி, மதம், நீதி, ஊடகங்கள், ( பத்திரிகை, சினிமா, தொலைக்காட்சி ) சூட்சுமமாக மக்கள் மனதை வசப்படுத்தும் கருவிகளை ஆளும் வர்க்கம் பயன்படுத்துகிறது. இதில் கற்பிக்கும் முறை இளம் வயதிலேயே கேள்வி கேட்கும் தீராத ஆவலை முளையிலேயே கிள்ளியெறிகிறது.

குழந்தைகள் வளர, வளர, அவர்கள் இந்த உலகத்தைப் புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கிறார்கள். அவர்களுடைய புரிகிற இந்த முயற்சி தான் கேள்விகள். அநேகமாக மூன்று வயதிலிருந்தே குழந்தைகள் கேள்விகள் கேட்க ஆரம்பித்து விடுகிறார்கள். ஆமாம். முதலில் தாயிடம், தந்தையிடம், பின்னர் எல்லோரிடமும் கேள்விகள் கேள்விகள் லட்சக்கணக்கான கேள்விகளைக் கேட்கத் துவங்குகிறார்கள். அது என்ன? இது என்ன? சூரியன்னா என்ன? நட்சத்திரம் ஏன் ராத்திரி வருது? சாமி யார்? ஏன் கும்பிடணும்? எப்படி மூச்சா போகுது? ஏன் சாப்பிடணும்? இப்படி கேள்விகளால் திணறடிக்கிறார்கள் குழந்தைகள். இவைகள் எல்லாம் அவர்கள் திட்டமிட்டு கேட்பதில்லை. இயற்கையின் உந்துதலால் உள்ளுணர்வின் வெளிப்பாடாக இந்தக் கேள்விகள் அவர்களிடமிருந்து ஊற்றெடுக்கின்றன. கேள்வி கேட்பதையே மறந்து போய் விட்ட மரத்துப் போன பெரியவர்களின் மூளை இத்தகைய கேள்விகளைக் கண்டு திகைத்து விடுகிறது. முதலில் நம்முடைய குழந்தை இப்படிக் கேள்வி கேட்கிறானே என்று ஆனந்தப் படுகிறார்கள். பெரிய அறிவாளியாய் வருவான் என்று ஊரிலுள்ள எல்லோரிடமும் சொல்லி மகிழ்கிறார்கள். ஆனால் குழந்தைகளின் கேள்விகளுக்கு அவர்களுக்குச் சரியான பதில் சொல்லத் தெரியாது. இல்லையென்றால் மூடத்தனமான பதில்களைத் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக் குழந்தைகளின் ஆர்வத்தை மட்டுப்படுத்துவார்கள். சிலர் குழந்தைகளை அவர்களுடைய கேள்விகளினால் சலிப்புற்று திட்டவும் செய்வார்கள். ஏனெனில் பெரியவர்களின் அறியாமையை குழந்தைகள் அறிந்து கொள்ளக் கூடாது என்று வரட்டுக் கௌரவம் தான். ஆனால் குழந்தைகள் அவர்களுடைய கேள்விகளை நீங்கள் எப்படி எதிர் கொள்கிறீர்கள்? அதற்கு என்ன மாதிரியான பதில்களைத் தருகிறீர்கள் ? என்று உன்னிப்பாகக் கவனிக்கவும் செய்கிறார்கள். உங்கள் பதில்களை அவர்கள் உடனே புரிந்து கொண்டு விடுவார்கள் என்று அர்த்தமில்லை. ஆனால் அந்தப் பதில்களின் உள்ளார்ந்த உணர்வுகள் அவர்களைப் பாதிக்கும் என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ளவேண்டும்.

நான் என் குழந்தைகளிடம் அவர்கள் சிறு பிராயத்தில் கேட்ட கேள்விகளுக்கு முறையான விஞ்ஞானபூர்வமான விளக்கங்களைக் கொடுத்தேன். பூமி எப்படி உருவானது? உயிர்கள் எப்படி உருவானது? மனிதன் எப்படி உருவானான்? கடவுள் எப்போது , எதனால், ஏன் மனிதனால் படைக்கப்பட்டார்? என்றெல்லாம் எனக்குத் தெரிந்ததைச் சொன்னேன். அவர்களுக்கு அது புரியுமா? புரியாதா? என்றெல்லாம் யோசிக்கவில்லை. அதற்காக அவர்களை வலுக்கட்டாயமாக உட்காரவைத்துச் சொல்லவுமில்லை. அவர்கள் கேள்விகள் கேட்கும் போது அவற்றைப் பற்றியெல்லாம் சொன்னேன். அரைமணி நேரம் ஒருமணிநேர வகுப்பெல்லாம் இல்லை. ஒரு நிமிடம், இரண்டு நிமிடம், அவ்வளவு தான். குழந்தைகள் அடுத்த கேள்விக்குத் தாவி விடுவார்கள். அதைப்பற்றிக் கவலைப்படக்கூடாது. ஆனால் நான் சொன்ன பதில்கள், என்னுடைய நடைமுறை வாழ்க்கையெல்லாம் பார்த்து, என் குழந்தைகள் சாதிய, மத, தெய்வநம்பிக்கை இல்லாத குழந்தைகளாக வளர்ந்தார்கள்.

பல குடும்பங்களில் குழந்தைகள் கேள்விகள் கேட்கும் போதல்ல.. பேச ஆரம்பித்தவுடனேயே நர்சரியில் கொண்டு போய் விட்டு விடுவார்கள். எப்போதும் ஓட்டமும் சாட்டமும் பேச்சும் கேள்விகளுமாய் இருக்கிற குழந்தைகளை அங்கே கையில் அடிஸ்கேலுடன் அடக்கி ஒடுக்கி உட்காரவைத்து கையைக் கட்டி வாயைப் பொத்தி ஒழுங்கு படுத்தி சர்க்கஸில் மிருகங்களைப் பழக்குவதைப் போல குழந்தைகளை வசக்குகிறார்கள். அதில் இருண்டு ஒளியிழந்து போகிற குழந்தைகள் கடைசி வரை அந்த அதிர்ச்சியிலிருந்து மீள்வதில்லை. ஒரே நேரத்தில் அடி, உதை, என்ற தண்டனைகளாலும், ஆசிரியர்கள் சொல்லித் தருவதைத் திரும்பச் சொல்கிற கிளிப்பிள்ளைகளாகவும் பள்ளி என்றாலே பயந்து நடுங்குகிற அளவுக்கு நம்முடைய கல்வி முறை அமைந்துள்ளது. ஒருவழிப்பாதையாகவே கற்பிக்கும்முறை இருக்கிறது. அதில் எப்போதும் ஆசிரியர் தான் சின்னஞ்சிறு குழந்தைகளின் மீது எல்லாவிதமான அதிகாரங்களையும் செலுத்துகிற சர்வாதிகாரியாக விளங்குகிறார். அந்த சர்வாதிகாரியிடமிருந்து தப்பிப்பதற்கு குழந்தைகளுக்கு மார்க்கமேயில்லை. ஏனென்றால் அவர் தான் மார்க்கும் போடுபவராக இருக்கிறார். கல்வி மனப்பாடக்கல்வியாக, பரீட்சைகள், மதிப்பெண்கள் வழியாக ஒரு குழந்தையின் திறமையைத் தீர்மானிக்கிற கல்வியாக இருக்கிறது. இப்போது சில பாரதூரமான மாற்றங்கள் வந்திருக்கின்றன என்ற போதிலும் இன்னும் முழுமையான ஜனநாயகபூர்வ இனிமையான சமத்துவக்கல்விமுறை மலரவில்லை. அதற்கு பெற்றோர்களும் ஒரு காரணம். தங்கள் குழந்தை பெரிய அறிவாளியாக வேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறார்கள். அதற்காக பெரிய பள்ளிக்கூடத்தில் பெரிய சிபாரிசுடன், நிறையப் பணம் கட்டி சேர்க்கிறார்கள். அந்தப் பள்ளிக்கூடங்கள் குழந்தைகளை வசக்குகிற கொடுஞ்சித்திரவதைக்கூடங்களாகின்றன. பெற்றோர்களுக்கு நம்முடைய கல்விமுறை குறித்த எந்த சிந்தனையும் இல்லை. அது ஏதோ அரசாங்கத்தின் வேலை என்றோ, அல்லது கல்வியாளர்களின் வேலை என்றோ நினைத்து கை கழுவி விடுகிறார்கள். உண்மையில் பெற்றோர்களின் செயலூக்கமான பங்கேற்பு கற்பிக்கும்முறை குறித்து இருந்தால் நிலைமை வெகு தூரத்துக்கு முன்னேறியிருக்கும். ஆனால் இன்னமும் பள்ளிக்கூடங்கள் அதிகார மையமாகவே செயல்படுகின்றன. வியாபாரநோக்கத்துடன் ஆரம்பிக்கப்பட்டு, அதிகாரமையமாக பள்ளிக்கூடங்கள் மாறி வருவதற்கு அரசின் ஆதரவும் ஒரு காரணம். குடிமக்களின் அடிப்படை உரிமையான கல்வியை அரசு கை விட்டு விடுவதற்கான முயற்சிகளே இத்தகைய தனியார்மயம்.

குழந்தைகள் கேள்விகள் கேட்பதை ஆசிரியர்கள் விரும்புவதில்லை. அவர்கள் சொல்லிக் கொடுப்பதை, அல்லது நோட்ஸில் உள்ளதை அப்படியே சொல்பவன் அல்லது எழுதுபவன் சிறந்த மாணவன்/ மாணவி. ஆசிரியர்களை யாரும் கேள்வி கேட்க முடியாது. பெற்றோர்கள் பயப்படுவார்கள். குழந்தைகளை டார்ச்சர் செய்வார்களோ என்று பயந்து எதுவும் பேச மாட்டார்கள். அதை மீறி ஏதாவது புகார் செய்து நடவடிக்கை எடுத்து விட்டால் அவர்களுக்குச் சங்கம் இருக்கிறது. ஆனால் பெற்றோர்களுக்குச் சங்கம் இல்லை. முக்கியமாகக் குழந்தைகளுக்குச் சங்கம் இல்லை. தாங்கள் பேரன்பும் பெரும் மரியாதையும் வைத்திருக்கிற பெற்றோர்களும் கைவிட்டு, ஆசிரியர்களும் குழந்தைகளுக்கு எதிராக நடக்கும் போது பாவம் குழந்தைகள் என்ன செய்வார்கள்! எல்லாக்கொடுமைகளையும் தாங்கிக் கொள்கிறார்கள். மனதளவில் பாதிக்கப் படுகிறார்கள். அந்தப் பாதிப்புடனே அவர்கள் வளர்கிறார்கள். அவர்கள் தான் எதிர்காலத் தலைமுறையென்றால் எப்படியிருக்கும்? நாம் அவர்களுக்கு என்ன கொடுத்தோமோ அதைத் தானே அவர்களும் திருப்பி இந்தச் சமூகத்துக்குக் கொடுப்பார்கள். நாம் என்னென்ன நம்முடைய குழந்தைகளுக்குக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்று ஒரு முறை எல்லோரும் தங்களுடைய மனதுக்குள் ஆராய்ந்து பாருங்கள்! மற்றெல்லாவற்றையும் விட முக்கியமாகக் குழந்தைகளிடமிருந்து கேள்விகளைப் பிடுங்கி விட்டோம். கேள்விகளில்லா உலகத்தில் அவர்களை ஊமைகளாக்கி விட்டோம். கேள்விகளின்றி வாழ்க்கையா?

அறியப்படாத குழந்தைகள் உலகம்

நூல் அறிமுகம்

 

உதயசங்கர்

 

உலகம் மாறிக்கொண்டேயிருக்கிறது. ஒவ்வொரு கணமும் நேற்றிருந்த வாழ்வியல் நடைமுறைகளும், பண்பாட்டு விழுமியங்களும் மாறிக் கொண்டேயிருக்கின்றன. இப்படி எல்லாம் மாறும் போது குழந்தைகளின் உலகம் மட்டும் மாறாதா என்ன? ஆம். மாறியிருக்கிறது. தலைகீழாக அந்த அத்தத்திலிருந்து இந்த அத்தத்திற்கு இடம் மாறியிருக்கிறது. முன்பு குழந்தைகள் வெறும் எண்ணிக்கை மட்டுமே. வீட்டில் வளர்ந்ததை விட தெருக்காடுகளில் வளர்ந்தது தான் அதிகம். படிப்போ, சோறோ, துணிமணியோ எதுவும் ஒரு பொருட்டில்லை. யாரும் அதைப்பற்றிக் கவலைப்படமுடியாத அளவுக்கு வீட்டில் பொருளாதார நெருக்கடி, எண்ணிக்கை நெருக்கடி. பிள்ளைகள் எப்படியாவது எங்கிட்டாவது கஞ்சி குடிச்சி வளர்ந்து விடும் என்று நம்பினார்கள் பெற்றோர்கள். தன்னுடைய குழந்தைகள் என்ன படிக்கிறார்கள் என்றே பல தகப்பன்மார்களுக்குத் தெரியாது. வீட்டின் வறுமையிருளைப் போக்க எப்போது வேண்டுமானாலும் பள்ளியிலிருந்து குழந்தைகள் இடைநிறுத்தம் செய்யப்பட்டு வேலைக்கு அனுப்பப்படுவார்கள். பல நேரங்களில் பள்ளிக்கூட ஆசிரியர்களே இந்தப் பணியைச் செவ்வனே செய்து விடுகிறார்கள். நீயெல்லாம் பள்ளிக்கூடத்துக்கு வந்து ஏண்டா உயிரை வாங்கறே.. மாடு மேய்க்கப் போக வெண்டியதானே.. என்றோ பேசாம தீப்பெட்டிக் கம்பெனிக்குப் போய் வேலை பாத்து வீட்டுக்கு நாலு காசு சம்பாதிச்சுக் கொடுக்கலாம்ல.. ஏண்டா எங்கழுத்த அறுக்கிறே.. என்றோ நாலு நல்ல வார்த்தைகளை நிதமும் உடல் ரீதியான வன்முறைப் பிரயோகங்களுடன் சொல்லிக் கொண்டேயிருந்தால் எந்தப் பையன் தான் பள்ளிக்கூடத்துக்கு வருவான்?

அப்படி இதெல்லாம் ஒண்ணும் ரெம்ப மாறிவிடவில்லை என்ற முணுமுணுப்பு கேட்கிறது. இப்படியான நிலைமை இன்னமும் சிறு நகரங்கள், கிராமங்களில் நீடித்து வருவது நடக்கத்தான் செய்கிறது. ஆனாலும் வேறுவகையில் மாற்றங்கள் உருவாகியிருப்பதை நாம் ஏற்றுக் கொள்ளத்தான் வேண்டும். நேற்று குழந்தைகளாக இருந்து கஷ்டப்பட்டு வாழ்க்கையில் முன்னேறி இன்று ஒரு மத்தியதர வாழ்க்கை வாழக்கூடிய பெரியவர்கள் குழந்தைகள் மீது செய்கிற அழிம்பு தாங்க முடியவில்லை. முன்பு சொன்னது இல்லாமையினால், போதாமையினால் என்றால் இப்போது நடந்து கொண்டிருப்பது குழந்தைகளைப் பற்றிய அறியாமையால். தனக்குக் கிடைக்காதது, தான் ஆசைப்பட்டு ஏமாந்தது, ஏங்கித் தவித்தது, கனவு கண்டது, எல்லாவற்றையும் குழந்தைகள் மீது வரைமுறையின்றித் திணித்து குழந்தைகளை சூப்பர் ரோபோக்களாக மாற்றுகிற அவலமான முயற்சிகளில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இதை நன்கு உணர்ந்து கொண்ட உலகமய முதலாளிகள் குழந்தைகள் வர்த்தகத்தில் கொள்ளை லாபம் அடிக்கிறார்கள். அனைத்துப் பொருட்களையும் குழந்தைகள் மனதில் வைக்கும் விதமாக விளம்பரங்கள். அந்தப் பொருட்களின் தன்மை என்ன? அதன் விளைவுகள் என்ன? பின் விளைவுகள் என்ன? என்பதைப் பற்றியெல்லாம் எந்தக் கவலையோ விசாரணையோ இல்லாமல் குழந்தை கேட்டு விட்டது என்ற ஒரு வார்த்தைக்குக் கட்டுப்பட்டு கோக், பெப்சி, போன்ற அமிலங்கள் நிறைந்த குளிர்பானங்கள், பல்சொத்தை, பிடிவாதம் போன்றவற்றை உருவாக்கும் சாக்லேட் வகைகள், கேன்சர் போன்ற கொடிய நோய்களை உருவாக்கும் ஜங்க்புட் வகையறாக்கள்,என்று உணவைப் பற்றி எந்த அக்கறையுமின்றி குழந்தைகளை பொத் பொத்தென்று குட்டி ஜெயிண்டுகளாக வளர்த்து வருகிற கொடுமை ஒரு புறமென்றால்,

தன் கனவுகளின் கிட்டங்கியாக, தன் நிறைவேறா ஆசைகளை நிறைவேற்ற வந்த தெய்வப்பிறவி, தன் எதிர்கால வைப்புநிதி, என்றெல்லாம் குழந்தைகளை நினைத்து வீட்டை விட்டு வெளியில் விடாமல் வீட்டிற்குள் பாடப்புத்தகம், ரேங்க், என்ற பைத்தியக்காரத்தனமான வதைக்கூடத்துக்குள் குழந்தைகளைத் தள்ளி சித்திரவதை செய்கிற மனோபாவம் வளர்ந்து வருகிறது. இந்தச் சித்திரவதையைப் பொறுத்துக்கொள்வதற்காகச் சின்னஞ்சிறு வயதிலேயே லஞ்சமும் ஊழலும் அறிமுகப்படுத்தப்படுகிறது.

நீ ஹோம் ஒர்க் முடிச்சா சாக்லேட் தர்ரேன்.. என்றோ நீ அந்தப் பாடத்தை படிச்சி ஒப்பிச்சா கார்ட்டூன் சேனல் பாக்க விடுவேன் என்றோ பெற்றோர்கள் பேரம் பேசுகிறார்கள். இப்படித்தான் இன்றைய குழந்தைகள் வளர்ந்து வருகிறார்கள். இவையும் இது போன்ற பல குழந்தைகள் பிரச்னைகளையும் பேச வேண்டியதிருக்கிறது. விவாதிக்க வேண்டியதிருக்கிறது.

கவிஞர் மு.முருகேஷின் உள்ளே வெளியே என்ற புத்தகத்தில் குழந்தைகளின் அறியப்படாத உலகம் பற்றி பேசப்படுகிறது. விவாதிக்கப்படுகிறது. குழந்தைகள் தினம் பற்றிய புரிதலிலிருந்து பாடப்புத்தகங்களைத் தாண்டிய வாசிப்பு, பாடச்சுமைக் குறைப்பு, பள்ளியில் ஆசிரியர் கற்க வேண்டியது, குழந்தைகள் விளையாட்டு, வாசிப்பின் அரசியல், கல்விமுறை மீதான விமர்சனம், சொந்த ஊரைத் தெரிந்து கொள்ளுதல், குழந்தைகளின் உரிமைகள், இயற்கையும் குழந்தையும், கோடை விடுமுறைக் கொண்டாட்டம், கனவுப்பள்ளி,என்று ஏராளமான சிந்தனைச் சிதறல்களை ஜனரஞ்சகமாக எழுதியிருக்கிறார் மு.முருகேஷ். குழந்தைகளைப்பற்றி, பள்ளிக்கூடம் பற்றி, கல்விமுறை பற்றி, எழுதியுள்ள மரியா மாண்டிசோரி, ஜான் ஹோல்ட், கிஜூபாய் பகேகே, பாவ்லோ பிரேயர், டோட்டோ சான், போன்ற பல சிந்தனையாளர்களின் சிந்தனைத் துளிகளை ஒரே புத்தகத்தில் வாசிக்கக் கிடைத்த அற்புதமான வாய்ப்பு.

குழந்தைகள் உலகம் உள்ளே வெளியே - மு.முருகேஷ்

விலை- ரூ40/

வெளியீடு- யுரேகா புக்ஸ்

சென்னை – 86

விலகிக் கொண்டிருக்கும் மாயத்திரை

 

உதயசங்கர்

ஆதியில் கல்வி எல்லோருக்கும் கிடைக்கவில்லை. இந்தியாவின் கொடிய நோயான சாதியப்படிநிலைகளில் மேல் சாதியினர் மட்டுமே கல்வி கற்கும் உரிமையைத் தங்கள் கைகளில் வைத்திருந்தார்கள். மற்ற சாதியினருக்கு கல்வி கற்கும் உரிமையைக் கொடுக்காதது மட்டுமல்ல அப்படி அவர்கள் தெரியாத்தனமாகக் கல்வி கற்றால் அவர்களுக்குத் தண்டனைகளும் கொடுக்கப்பட்டது. அரசர்களின் ஆதரவோடு மனுதர்மம் என்ற பிராமணியச் சட்டவிதிகள் கடுமையாக நிறைவேற்றப் பட்டன. பெரும்பான்மை சமூகம் கல்வியறிவற்றவர்களாக வைக்கப் பட்டிருந்தனர். கல்வி ஒரு அதிகாரமையமாக செயல்பட்டது. உடல் உழைப்பு கீழானதாகக் கருதப்பட்டது.

மேல்சாதியினர் குருகுலக்கல்வி என்ற முறையிலேயே கல்வி கற்றனர். அந்தக் கல்வியும் வேதங்கள், உபநிஷதங்கள், மனுதர்மம், ராஜ்யபரிபாலன சட்டவிதிகள் என்ற அளவிலேயே இருந்தன. குறிப்பாக பிராமணர்களும் சத்திரியர்களும் மட்டுமே கல்வி கற்றனர். மக்கள் தொழில் சார்ந்த கல்வியை அவரவர் பட்டறிவின் மூலமே அடுத்தடுத்த தலைமுறைக்குச் சொல்லிக் கொடுத்தனர். இதெல்லாம் குப்தர்கள் காலத்தில் உருவாகி நிலைபெற்றது எனலாம். ஆனால் இதற்கு முன்பாக சமணர்களும், பௌத்தர்களும் கல்வியை அவரவர்களுடைய சமணப்பள்ளிகளிலும், பௌத்தவிகாரைகளிலும், சொல்லிக் கொடுத்தனர். பெண்கல்வியை முதன்முதலாய் நடைமுறைப்படுத்தியவர்களும் அவர்களே. பௌத்தமும், சமணமும் இந்து மதக் கொடுங்கோன்மையால் அழிக்கப்பட்டது. மனுதர்மம் தன் ஆதிக்கத்தைப் பரப்ப ஆரம்பித்தது. கல்வி மேல்சாதியினருக்கு மட்டுமே சொந்தமானது. அதற்கேற்ப புராண இதிகாசங்களில் கதைகள் உருவாக்கப்பட்டன.

ராமாயணத்தில் வேதம் கற்றதுக்காக ராமனால் சம்புகன் என்ற சாதியப்படி நிலைகளில் கீழ்நிலையில் இருந்தவர் தலை கொய்யப்பட்டு கொல்லப்பட்டார். மகாபாரதத்தில் பழங்குடியினத்தைச் சார்ந்த வில், அம்பு, எய்வதில் பிறந்ததிலிருந்தே பயிற்சி பெற்றிருந்த ஏகலைவனின் கட்டைவிரலை பலிவாங்கியதும், கீழோர்கள் கல்வி கற்க அனுமதியில்லை என்ற இசைவை மக்களிடம் உருவாக்கவே கதைகளைத் திரித்து எழுதியும், சொல்லியும் வந்தனர். இப்படி வரலாறு முழுவதும் ஏராளமான கதைகள் மக்கள் மனங்களில் செதுக்கப்பட்டன.

நவீனக்கல்விமுறை ஆங்கிலேயர் வருகைக்குப் பின்னரே உருவானது. அதுவும் கூட ஆங்கிலேயர்கள் தங்களுடைய நிர்வாக வசதிக்காக உருவாக்கிய கல்விமுறை. மெக்காலே என்ற ஆங்கிலேயர், உடலால் இந்தியனாகவும், மனதால் ஆங்கிலேயனாகவும் ஆங்கிலேயர்களுக்கு அடிமைச்சேவகம் செய்ய இந்தியர்களை மாற்றுவதற்காகத் திட்டமிட்டு உருவாக்கியது. அதிலும் ஆரம்பகாலத்தில் மேல்சாதியினர் மட்டுமே கல்வி கற்று ஆங்கிலேய அரசில் பதவிகள் வகித்து இந்தியமக்களை ஆங்கிலேயர்களை விடக் கொடுமைப்படுத்தினர். நவீன முதலாளித்துவத்தின் தேவையே ஒருவகையில் கல்வியை ஜனநாயகப்படுத்தியது எனலாம். கல்வி ஜனநாயப்படுத்தப்பட்டு சுமார் நூற்றைம்பது ஆண்டுகளுக்குள் தான் இருக்கும். அதிலும் சுமார் நூறு வருடங்களுக்குள்ளாகத் தான் சாதியப் படிநிலையில் கீழ்நிலையில் உள்ளவர்களும் கல்வி கற்கிற வாய்ப்புகள் கிடைத்திருக்கிறது. அதிலும் சுமார் ஐம்பது அறுபது வருடங்களுக்குள்ளாகத் தான் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு கல்வி கற்கும் வாய்ப்பு அதிகரித்திருக்கிறது. ஆனால் பள்ளிகளில் இன்னமும் சாதிப்பாகுபாடு, இழிவு, தொடர்ந்து கொண்டுதானிருக்கிறது. இதற்கு மற்ற நாடுகளில் முதலாளித்துவம் அதற்கு முந்தைய காலகட்டமான நிலப்பிரபுத்துவத்தை அழித்ததைப் போல இந்தியாவில் அழிக்க முடியவில்லை. அதற்கு முக்கியக் காரணம் சாதிப்பாகுபாடுகளை நியாயப்படுத்துகிற மனுதர்மத்தின் ஆதிக்கம் தான். எனவே முதலாளித்துவம் இந்தியாவில் நிலப்பிரபுத்துவத்தோடு சமரசம் செய்து கொண்டதோடு மட்டுமில்லாமல் கை கோர்த்தும் கொண்டது.

மெக்காலேயின் மனப்பாடக்கல்விமுறையில் மக்கப் பண்ணத் திறமையிருக்கிற மாணவர்கள் மதிப்பெண்கள் அதிகம் பெறுவதும், மக்கப் பண்ணத் திறமையில்லாத மாணவர்கள் குறைந்த மதிப்பெண்கள் பெறுவதும் நேர்கிறது. மாணவர்களின் படைப்பாற்றல் மதிப்பெண்கள் மூலம் மட்டுமே மதிப்பிடப்படுவதால் குறைந்த மதிப்பெண்கள் பெற்ற மாணவர்கள் ஒரு வித தாழ்வுமனப்பான்மைக்கு ஆளாகிறார்கள். ஆசிரியர்களும், பெற்றோர்களும் அவர்களை ‘ நீ எதற்கும் லாயக்கில்லை..’ என்றோ ‘ மாடுமேய்க்கத்தான் லாயக்கு..’ என்றோ திட்டி தண்டனைகள் கொடுத்து அவர்கள் மனதில் ஒரு குற்றவுணர்ச்சியை ஏற்படுத்தி விடுகிறார்கள். மற்ற சக மாணவர்கள் முன்னால் அவமானப்பட்ட மாணவர்களுக்குக் கல்வி கசக்கிறது. பள்ளிப்படிப்பை இடையிலேயே நிறுத்திவிட்டு உதிரி தொழில் சார்ந்த வேலைகளை நோக்கித் தள்ளப்படுகிறார்கள்.

எல்லா குழந்தைகளையும் அவரவர் படைப்பூக்கம், திறமை, விருப்பம், ஆர்வம், சார்ந்து இன்றையக் கல்விமுறை அரவணைப்பதில்லை. அவர்களை ஊக்குவிப்பதில்லை. அதற்கான வாய்ப்புகள் கல்விமுறையில் இல்லை. இதற்கு ஒரு வரலாற்றுக் காரணமும் இருக்கிறது. ஆங்கிலேயர் காலத்திலிருந்தே கல்வி என்பது வேலைக்கான ஒரு சிபாரிசுக் கடிதம் போலவோ, பாஸ்போர்ட் மாதிரியோ கருதப்பட்டு வந்ததும் காரணமாக இருக்கலாம். கல்வி கற்பதின் மூலம் நல்ல வேலையில் சேரலாம். கை நிறைய சம்பாதிக்கலாம். என்பது தான் கல்வியின் நோக்கமாக இருக்கிறது.

இருபது, முப்பது, வருடங்களுக்கு முன்னால் அரசு ஆரம்பப் பள்ளிகளும் அரசு நடுநிலைப்பள்ளிகளும், அரசு உயர்நிலைப்பள்ளிகளும், அரசு உதவி பெறும் பள்ளிகளும் மட்டுமே இருந்தன. ஆனால் இன்று காளான்கள் போல தெருவுக்கு ஒரு நர்சரிப்பள்ளிக்கூடங்கள், கான்வெண்டுகள், மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளிகள் பெருத்திருக்கின்றன. ஒவ்வொரு பள்ளியும் ஒவ்வொரு விதமாய் கவர்ச்சி விளம்பரம் தருகின்றன. மாண்டிசோரிக்கல்விமுறை, இசை, ஓவியம், விளையாட்டு, நடனம், யோகா, ஸ்போக்கன் இங்கிலீஷ், சுத்தமான அக்குவா குடிநீர், தகுதி வாய்ந்த ஆசிரியர்கள், தனித்தனியாக மாணவர்கள் மீதான, கவனிப்பு, ஒழுக்கம், அது இது என்று தங்கள் பள்ளியை சந்தையில் ஒரு பொருளைக் கூவிக் கூவி விற்பனை செய்யும் வியாபாரியைப் போல விற்பனை செய்கிறார்கள். பெற்றோர்களும் தங்கள் குழந்தை எல்லாக்கலைகளிலும் விற்பன்னர் ஆக வேண்டுமென்றோ, தனியார் பள்ளிக்கூடத்தில் தான் கண்டிஷன் இருக்கும் என்றோ, இந்தப் பள்ளிக்கூடத்தில் படித்தால் தான் பெருமை என்றோ, தங்கள் குழந்தையை மேதையாக்கி விடுவார்கள் என்றோ, அவரவர் ஊரில் எந்தப் பள்ளிக்கூடம் பெருமைமிகு பள்ளிக்கூடமோ அந்தப் பள்ளிக்கூடத்தில் தங்கள் குழந்தையை சேர்க்க ஆசைப்படுகிறார்கள். ஆசைப்பட்டால் போதுமா? ராத்திரியோடு ராத்தியாக பள்ளிக்கூட வாசல் கதவுக்கருகில் துண்டு விரித்து தூங்கி வரிசை போட்டு அப்ளிக்கேஷன் வாங்குகிறார்கள். ஊருக்குள் யாருக்கு அந்தப்பள்ளிக்கூடம் தெரியுமென்றாலும் அவரிடம் ரெகமெண்டேஷனுக்குப் போய் நின்று பள்ளிக்கூடத்தில் பெற்றோர்களுக்கு நடத்தும் இண்டர்வியூவுக்குப் போய் அவர்கள் கேட்கும் அத்தனை கண்டிஷன்களுக்கும் தலையாட்டி விட்டு எப்படியாவது, எவ்வளவு பணம் கட்டியாவது குழந்தையை அந்தப் புகழ் பெற்ற பள்ளியில் சேர்த்து விடுகிறார்கள். கல்விக்கூடம் வியாபாரமுதலீடாகி விட்டது. அதனால் தான் புற்றீசல் போல கல்வித்தந்தைகள் நாடெங்கும் உருவாகி விட்டார்கள்.

பள்ளியில் சேர்த்த பிறகு பெற்றோர்கள் அந்தக் குழந்தையைப் பற்றிக் கவலைப்படுவதில்லை. அந்தப் பள்ளியைப் பற்றியும் கவலைப்படுவதில்லை. அதன் கல்விச் செயல்பாடுகள் பற்றியும் கேள்வி கேட்பதில்லை. ஸ்பெஷல் டொனேஷன் வேண்டுமென்றால் பள்ளி நிர்வாகம் பெற்றோராசிரியர் கழகத்தை கூட்டுவார்கள். டொனேஷன் கேட்பார்கள். குழந்தைகள் சரியாகப் படிக்கவில்லை என்றால் பெற்றோர்களையும் கூப்பிட்டு கண்டிப்பார்கள். பெற்றோர்களும் தாங்கள் பள்ளியில் படித்த காலத்தை விட தங்கள் குழந்தை படிக்கும் போது அந்தப் பள்ளிக்கூடத்தைப் பார்த்து அப்படி பயப்படுகிறார்கள். ஏனெனில் ஏதாவது கேள்வி கேட்டால் குழந்தையை பள்ளியை விட்டு விலக்கி விடலாம் அல்லது குழந்தையை பள்ளியில் துன்புறுத்தலாம் என்ற அச்சம் காரணமாக எதுவும் பேசுவதில்லை. பள்ளியும் சரியாக ஒன்பதாவது வகுப்பு முடியும்போது சராசரியாக மதிப்பெண்கள் வாங்கிய மாணவர்களைப் பள்ளியிலிருந்து வெளியே அனுப்பி விடுகிறார்கள். ஏனெனில் பத்தாவது வகுப்புத் தேர்வில் ரிசல்ட் காண்பிக்கவேண்டும் என்கிறார்கள். பெற்றோர்களின் கோபம் குழந்தையின் மீது பாய்கிறது. நியாயமாகப் பார்த்தால் பெற்றோர்களின் கோபம் பள்ளியின் மீது தானே பாய வேண்டும். புத்தம் புது மலராய் எல்.கே.ஜி.யில் கொண்டு போய் சேர்த்த குழந்தைக்கு, கிட்டத்தட்ட பனிரெண்டு வருடங்கள் அந்தக் குழந்தைக்கு ஏற்ற முறையில் கல்வி கற்பிக்க முடியாமல் அந்தக் குழந்தையைப் பாழாக்கி, குழந்தைக்குத் தாழ்வுமனப்பான்மையை உருவாக்கி பள்ளியை விட்டு வெளியேற்றி விடுகிறார்கள்.

இதற்கு முதல் காரணம் பெற்றோர்கள் தான். பெற்றோர்களின் ஆட்டுமந்தை மனோபாவம், தங்கள் குழந்தையைப் பற்றிய அறியாமை, பொதுவெளியில் கல்வி குறித்த விவாதமின்மை, அரசாங்கத்தின் திட்டமிட்ட புறக்கணிப்பு, எல்லாம் சேர்ந்து எல்லோருக்கும் கிடைக்க வேண்டிய தரமான, சமச்சீரான கல்வியை மிகக் குறுகிய காலத்தில் அதாவது சுதந்திரமடைந்து அறுபத்தாறு வருடங்களுக்குள் சீரழித்து விட்டிருக்கிறது. ஆனாலும் இடதுசாரிகளின் தொடர்ந்த போராட்டங்களினால் சில மாற்றங்கள் பெயரளவுக்கேனும் ஏற்பட்டிருக்கிறது. கல்வி குறித்த விவாதங்கள் பொதுவெளியில் நிகழ்ந்திருக்கிறது. தனியார் பள்ளிக்கூடங்கள் பற்றிய கேள்விகள் எழுந்து கொண்டிருக்கின்றன. சற்றே மாயத்திரை விலகுவது போலத் தோற்றம் தெரிகிறது.

நன்றி- இளைஞர் முழக்கம்