முப்பத்தியிரண்டு வயது பகல் பயணி

 

முப்பத்தியிரண்டு வயது பகல் பயணி

ஹாருகி முரகாமி

ஆங்கிலத்தில் – பிரையன் வில்சன்

தமிழில் – உதயசங்கர்

எனக்கு முப்பத்தியிரண்டு, அவளுக்கு பதினெட்டு. அதை நினைக்குப் போதே ஏமாற்றமாக இருந்தது. நான் முப்பத்தியிரண்டிலேயே இருக்கிறேன். அவளுக்கு ஏற்கனவே பதினெட்டு. இது ஓகே.

நாங்களிருவரும் நண்பர்கள். அதற்கு மேல் கூடக்குறைய எதுவும் இல்லை. எனக்கு மனைவி இருக்கிறாள். அவளுக்கு ஆறு பாய் பிரண்ட்ஸ் இருக்கிறார்கள். வாரநாட்களில் அவள் அந்த ஆறு நண்பர்களுடன் சேர்ந்து சுற்றுவாள். ஒவ்வொரு மாதமும் ஏதாவது ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமையில் என்னுடன் சுற்றுவாள். மற்ற ஞாயிறுகளில் அவளுடைய வீட்டில் டி.வி. பார்த்துக் கொண்டிருப்பாள்.

அவள் டி.வி. பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது ஒரு கடற்பசுவைப் போல அவ்வளவு அழகாக இருப்பாள்.

அவள் பிறந்தது 1963, அமெரிக்க ஜனாதிபதி கென்னடி சுட்டுக் கொல்லப்பட்ட ஆண்டு. அந்த ஆண்டில் தான் நான் முதல்முறையாக ஒரு பெண்ணுடன் சேர்ந்து சுற்றினேன். கிளிஃப் ரிச்சர்டின் சம்மர் ஹாலிடே மிகப் பிரபலம். இல்லையா?

அது ஒரு விஷயமில்லை. அவள் அப்படிப்பட்ட வருடத்தில் பிறந்தாள். அப்படிப் பட்ட வருடத்தில் பிறந்த ஒரு பெண்ணுடன் நான் சேர்ந்து சுற்றுவேனென்று எதிர்பார்க்கவில்லை. இப்போதும் அதை நினைக்கும்போது அற்புதமாக இருக்கிறது. அது ஏதோ நான் சந்திரனின் மறு பக்கத்தில் ஒரு பாறையின் மீது சாய்ந்து கொண்டு சிகரெட் பிடிப்பதைப் போலிருந்தது.

இளம் பெண்கள் சலிப்பூட்டுகிறார்கள் என்று என்னைச் சுற்றியிருந்த ஆண்கள் சொன்னார்கள். இளம் பெண்கள் அவர்களுடைய தளத்திலிருந்து கொண்டு  வேறு ஒரு கோணத்தில் என்ன சொன்னார்களென்றால் அவர்களுடைய பொறுப்புகள் அவர்களைச் சக்கையாகப் பிழிந்து விடுகிறது என்றார்கள். இருந்தாலும் கூட ஆண்கள் இளம்பெண்களுடன் வெளியில் போகத்தான் செய்தார்கள். சலிப்பூட்டாத இளம்பெண்களை அவர்கள் கண்டுபிடித்து விட்டார்களா? இல்லை. உண்மையில் இல்லை. சுருக்கமாகச் சொல்வதானால் அவர்களுடைய சலிப்பு அவர்களை வசீகரித்து விட்டது. அவர்களுடைய இதயத்தின் ஆழத்தில் ஒரு சிக்கலான விளையாட்டை விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு வாளி நிறைய சலிப்பு அவர்கள் மீது ஊற்றப்பட்டதென்றாலும் அதிலிருந்து ஒரு சொட்டு கூட அந்தப் பெண்கள் மீது விழாமல் பார்த்துக் கொண்டார்கள். குறைந்தது என்னைப் பொறுத்தவரை அது உண்மை.

உண்மை என்ன்வென்றால் பத்தில் இருபது பெண்கள் சலிப்பூட்டுபவர்களாக இருந்தார்கள். ஆனால் அது அவர்களுக்குத் தெரியாது. அவர்கள் இளமையாகவும் அழகாகவும் ஆர்வத்துடனும் இருந்தார்கள். அவர்களுக்கும் சலிப்புகும் வெகுதூரம் என்று நம்பினார்கள். ஓ கடவுளே!

நான் இளம்பெண்களைக் குறை சொல்லவோ, அல்லது அவர்களை வெறுக்கவோ இல்லை. அதற்கு மாறாக நான் வர்கலை விரும்புகிறேன். அவர்கள் என்னுடைய இளமைக்கால சலிப்பூட்டும் நாட்களை நினைவுபடுத்துகிறார்கள். இப்படித்தான். அதை எப்படிச் சொல்வது. அற்புதம். சக்கையாகப் பிழியப்பட்டு சலிப்பூட்டுபவர்களாக எங்களுடைய இளமைக்காலத்தில் இருந்தோம்.

“ ஹேய்.. நீ மீண்டும் பதினெட்டு வயதுக்காரனாக ஆகவேண்டுமென்று விரும்பியிருக்கிறாயா? “

என்று அவள் கேட்டாள்.

“ இல்லை.. நான் மீண்டும் பதினெட்டு வயதுக்காரனாக மாறுவதற்கு தேவையான பணம் என்னிடம் இல்லை..”

என்று நான் பதிலளித்தேன்.

“ வேண்டாமா? உண்மையாகவா?”

“ ஆமாம்.. வேண்டாம்..”

“ ஏன்? “

“ இப்போது எப்படியிருக்கிறேனோ அப்படி இருப்பதை விரும்புகிறேன்..”

நாடியில் கை வைத்தபடி சிந்தனையில் மூழ்கிய அவள் காபியை ஒரு ஸ்பூனால் கலக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

“ நீங்கள் சொல்வதை என்னால் நம்ப முடியவில்லை. “

“ நீ நம்பித்தான் ஆகவேண்டும்..”

“ இளமையாக இருப்பது அருமையானதில்லையா? “

“ நானும் அப்படித்தான் நினைக்கிறேன்..”

“ பிறகு ஏன் இப்போது இருக்கிற மாதிரியே இருக்கவேண்டுமென்று விரும்புகிறாய்? “

“ ஒரு தடவை போதும்..”

“ எனக்கு இளமையாக இருப்பது இன்னும் அலுக்கவில்லை..”

“ உனக்கு பதினெட்டு தானே ஆகிறது..”

“ சரிதான்..” என்று அவள் சொன்னாள். அவளுக்கு ஏற்கனவே பதினெட்டு வயதாகி விட்டது என்று எனக்குள் நினைத்துக் கொண்டேன். நான் பணிப்பெண்ணை அழைத்து இன்னொரு பியர் கொண்டு வரச் சொன்னேன். வெளியில் மழை பெயது கொண்டிருந்தது. சன்னல் வழியே யோகோமா துறைமுகத்தைப் பார்க்க முடிந்தது.

“ ஹேய்.. உனக்கு பதினெட்டு வயதாக இருந்தபோது என்ன நினைத்துக் கொண்டிருந்தாய்? “

“ பெண்களுடன் படுப்பதைப் பற்றி..”

“ வேறு விஷயங்கள்? “

“ இல்லை..”

அவள் குலுங்கிச் சிரித்தபடி காபியை ஒரு மடக்குக் குடித்தாள்.

“ நீ அதைச் செய்தாயா? “

“ சில சமயம் செய்தேன்.. சில சமயம் செய்யமுடியவில்லை.. நிறைய தடவை நான் வெற்றி பெறவில்லை.. நான் பயந்தேன்..”

“ எத்தனை பெண்களுடன் நீ படுத்திருப்பாய்? “

“ நான் எண்ணிப்பார்க்கவில்லை..”

“ உண்மையாகவா? “

“ நான் எண்ணிப்பார்க்க விரும்பவில்லை..”

“ நான் ஆணாக இருந்திருந்தால் நிச்சயம் எண்ணிப்பார்த்திருப்பேன்.. அது வேடிக்கையாக இருந்திருக்கும்..”

சிலசமயம் மீண்டும் பதினெட்டு வயதுக்குத் திரும்புவதைப் பற்றி யோசித்துப் பார்த்திருக்கிறேன். ஆனால் அப்படி யோசிக்க ஆரம்பிக்கும் போதே என்னுடைய மூளையில் எதுவுமே தோன்றவில்லை.. மீண்டும் பதினெட்டு வயதுக்குத் திரும்பும்போது என்ன செய்யவேண்டுமென்று என்னால் சிந்திக்கமுடியவில்லை.

அருமையான விஷயமாக இருக்குமில்லையா? நான் பதினெட்டு வயதாக இருந்து ஒரு முப்பத்தியிரண்டு வயது கவர்ச்சியான பெண்ணுடன் சுற்றமுடிந்தால்..?

” உங்களுக்கு மீண்டும் பதினெட்டு வயதில் இருக்கும் எண்ணம் வந்திருக்கிறதா? “ என்று நான் கேட்டேன்.

“ நல்லது..” அவள் புன்னகையுடன் சிந்திப்பதைப் போல நடித்தாள். பிறகு,

“ அநேகமாக இல்லை.”

“ உண்மையாகவா? “

” இல்லை..”

“ எனக்குப் புரியவில்லை.. எல்லோரும் இளமையாக இருப்பது அருமையான விஷயமென்று சொல்கிறார்கள்..”

“ ஆமாம்.. அப்படித்தான்..”

“ பிறகு  நீங்கள் ஏன் மீண்டும் இளமையை விரும்பவில்லை?..”

.” உனக்கு வயதாகும் போது அதைத் தெரிந்து கொள்வாய்..”

ஆனால் எனக்கு முப்பத்தியிரண்டு வயது. ஒருவாரம் நான் ஓடவில்லையென்றால் வயிற்றில் உபரிச்சதை விழுந்து விடும். என்னால் பதினெட்டுக்குத் திரும்பமுடியாது. இது தான் உண்மை. காலையில் நான் ஓட்டத்தை முடித்து ஒரு டப்பா காய்கறிச்சாறைக் குடித்துவிட்டு சோபாவில் படுத்துக் கொண்டு பீட்டில்ஸின் டே டிரிப்பர் இசையை ஓட விடுவேன்.

டேஏஏஏஏ டிரிப்பர்

நான் அந்தப் பாடலைக் கேட்குபோது நான் ஒரு ரயிலில் உட்காந்திருப்பதைப் போல உணர்வேன். கடந்து செல்லும்  மின்கம்பங்கள், ஸ்டேஷன்கள், குகைகள், பாலங்கள், மாடுகள், குதிரைகள், புகைபோக்கிகள், குப்பைகளைப் பார்ப்பேன். எவ்வளவு தூரம் பயணம் செய்தாலும் வெளியில் தெரியும் காட்சி அதே தான். அதைத் தாண்டி ஈர்க்கும்படி எதுவும் கிடையாது. இருந்தாலும் அதை அனுபவித்தேன். சில சமயம் எனக்கருகில் உட்காந்திருக்கும் ஆள் மாறுவார். பதினெட்டு வயதுப்பெண் என்னருகில் உட்காருவாள். நான் சன்னல் இருக்கையிலும். அவள் அடுத்த இருக்கையிலும் இருப்போம்.

“ இடத்தை மாற்றிக் கொள்ளலாமா? “.

“ நன்றி.. நீங்கள் பண்பானவர்..”

நான் பண்பானவன் கிடையாது. எனக்குள் கேலியாகச் சிரித்துக் கொண்டேன். நான் உன்னைவிட சலிப்புக்குப் பழகி விட்டேன். அவ்வளவுதான்.

முப்பத்தியிரண்டு வயது

டே டிரிப்பர்

மின்கம்பங்களை எண்ணுவதில் சோர்ந்தவர்.

இது தவறாக எழுதப்பட்ட என்னுடைய ஹைக்கூ.

நன்றி - சிறுகதை காலாண்டிதழ்