துண்டிக்கப்பட்ட தலையில் சூடிய ரோஜா மலர்

துண்டிக்கப்பட்ட தலையில் சூடிய ரோஜா மலர்

உதயசங்கர்

இரண்டு தண்டவாளங்களுக்கு நடுவில் அந்தத் தலை விரிந்த கூந்தல் சுற்றிலும் விசிறிக்கிடக்க வானத்தை அண்ணாந்து பார்த்தபடி கிடந்தது. வெள்ளை வெயிலில் மேகங்கள் தங்களை அழகு பார்த்துக்கொண்டு போய்க் கொண்டிருந்தன. அந்த மேகங்களை வேடிக்கை பார்க்கிற மாதிரி பாதிக்கண்கள் திறந்திருக்க உதடுகளில் ஒரு வேதனை என்றோ புன்னகை என்றோ சொல்லமுடியாத ஒரு பாவத்துடன் கிடந்த அந்தத்தலையைத் தண்டவாளப்பராமரிப்பு பணி செய்து கொண்டிருந்த சண்முகம் தான் முதலில் பார்த்தான். முகத்தில் ரத்தத்துளிகளின் சிவப்பு சிறுகுழந்தை சாந்துப்பொட்டை முகத்தில் கன்னாபின்னாவென்று இழுவிக் கொண்டதைபோலிருந்தது. சண்முகம் சுற்றுமுற்றும் பார்த்தான். முண்டத்தைக் காணவில்லை. ஒருவேளை உடல் ஓடும் ரயிலில் சிக்கி வேறெங்காவது கிடக்கிறதோ என்னவோ. அந்த இடத்தில் ரத்தத்தின் கவிச்சி வாடையே இல்லை. நல்லதொரு சுகந்தம் வீசியது. ஒரு பூவின் வாசனை. முதலில் அது என்ன வாசனை என்று புரியாவிட்டாலும் மிகவிரைவில் ரோஜாவின் மணம் என்று சண்முகம் உணர்ந்து கொண்டான். துண்டிக்கப்பட்ட தலையிலுள்ள கூந்தலின் உச்சியில் ஒரு பெரிய ரோஜாப்பூ ஹேர்பின்னால் கோர்க்கப்பட்டிருந்தது. அதிலிருந்தா இத்தனை மணம் வருகிறது? அவன் ஆச்சரியப்பட்டான். இத்தனை ரயில் அதிர்வுகளிலும் அந்தப்பூ கூந்தலிலிருந்து கீழே விழாமலிருந்தது ஆச்சரியம் தான். சண்முகம் தண்டவாளத்திலிருந்த தலையை கூந்தலைப் பிடித்துத் தூக்கி வெளியே ஒத்தையடிப்பாதையில் வைத்தான். வைக்கும்போது எங்கே அந்தத்தலைக்கு வலித்து விடுமோ என்று மெதுவாக வைத்தான். தலையை மண் தரையில் வைத்ததும் அந்த முகம் லேசாகச் சுளித்தது. முன்பு இருந்த இடமே வசதியாக இருந்ததைப் போல அதிருப்தியில் உதடுகளை நெளித்தது.

“ த்தலக்க.. வீட்ல பிரச்னைன்னா உடனே ரயில்ல விழுந்து நம்ம உசிர எடுக்க வேண்டியது..” என்று வாய் விட்டுத் திட்டினான். கையில் அந்த கூந்தல் மயிர் ஒட்டிக்கொண்டிருப்பதைப்போல கைகளை உதறினான். கீழே கிடந்த பேப்பரில் கைகளைத் துடைத்தான். குறைந்தது மாதம் ஒரு சாவு தண்டவாளத்தில் நிகழ்ந்து விடுகிறது. இப்படி நிறைய உடல்களைப் பார்த்திருக்கிறான் சண்முகம். கைகால்கள் மட்டும் துண்டிக்கப்பட்ட பிணங்கள். உடல் இரண்டாக வெட்டப்பட்ட பிணங்கள். உடல் சிதைந்து சதைத்துண்டுகளாக தண்டவாளம் நெடுக வீசியடிக்கப்பட்ட பிணங்கள். தலை மட்டும் தனியாக வெட்டப்பட்ட பிணங்கள். எந்த வெளிக்க்காயமும் இல்லாமல் ஊமைக்காயத்தினால் இறந்து கிடக்கும் பிணங்கள். பிணங்களைப் பார்த்துக்கொண்டேயிருப்பதாலும் அதை எடுத்து வைக்க, நாய்கள் வாயை வைக்காமல் பாதுகாக்க, பிணங்களின் அருகே இருக்க வேண்டியதிருக்கும். அதனால் சண்முகம் அதிர்ச்சியடையமாட்டான். முதலில் அந்த ரத்தக்காயங்களைப் பார்த்து அருவெறுப்பு அடிவயிற்றிலிருந்து பொங்கி வரும். ஆனால் நேரம் ஆக ஆக பிணம் பழகிவிடும். மீண்டும் மீண்டும் பிணத்தைப் பார்த்துக் கொண்டேயிருப்பான். பிணத்தின் கடந்த கால வாழ்க்கையைப் பற்றி யோசித்துக்கொண்டிருப்பான்.

இங்கே தலை மட்டும் கிடக்க உடலைக் காணோம் என்பது ஒரு விவகாரமான விஷயம் தான் என்று சண்முகம் நினைத்தான். அவன் மேலும் கீழுமாய் இரண்டு மூன்று கிலோமீட்டர் தூரம் நடந்து சென்று பார்த்தான். தண்டவாளங்களுக்கு வெளியே இரண்டு பக்கமும் அடர்ந்திருந்த புதர்ச்செடிகளில் பார்த்தான். எதுவும் தெரியவில்லை. ஸ்டேஷன் மாஸ்டருக்கு ரோஜாப்பூ சூடிய தலை கிடந்த இடத்தைக் குறிப்பிட்டு கடிதம் எழுதி உடன் வேலை பார்த்த சோமுவைக் கூப்பிட்டு கொடுத்து விட்டான். தண்டவாளக்கரைக்குக் கீழே இருந்த ஒரு சிறிய வேப்பமரத்தின் நிழலில் போய் நின்றான். போலீஸ் வரும்வரை தலைக்குக் காவல் இருக்கவேண்டும். வேப்பமரம் தலையாட்டி தலையாட்டி நிழலை விட வெயிலைத்தான் அதிகமாக ஒழுக விட்டது.

இப்போது அந்தத்தலை தண்டவாளத்தின் ஓரத்தில் இருந்த ஒத்தையடிப்பாதையில் கிடந்தது. பகல் முழுவதும் வெயிலில் கிடந்ததால் முகம் கருத்துப்போயிருந்தது. அந்த வழியே தண்டவாளத்தைக் கடந்தவர்கள் கடைசி நொடியில் அந்தத் தலையைப் பார்த்து துள்ளிக்குதித்து விலகி ஓடினார்கள். யாரோ ஒருவர் அது ஒரு குப்பை என்று நினைத்து மிதிக்கவே போய்விட்டார். இன்னொருவர் அதைத் தன் வலது காலால் எத்திவிட்டார். லேசாய் அசைந்த தலையில் இருந்த கண்கள் அவரைப் பார்த்தன. ” அய்யோ “ என்று கத்தியபடி தலைதெறிக்க ஓடிவிட்டார். இதற்குள் ரயில்வே போலீஸ் வந்து பார்த்தார்கள். கொலையாக இருக்கலாமோ என்று சந்தேகப்பட்டார்கள். வேறெங்காவது கொலை செய்து கழுத்தையறுத்து இங்கே கொண்டு வந்து போட்டிருக்கலாமோ என்ற கோணத்தில் யோசித்தார்கள். உடலைக் காணவில்லை என்றதும் அவர்களுக்கு மேலும் மேலும் சந்தேகம் வலுத்தது. வேடிக்கை பார்த்தவர்களிடம் சொல்லி அருகில் உள்ள வீடுகளிலிருந்து ஒரு சாக்குப்பையை வாங்கச்சொன்னார்கள். சாக்குப்பையில் கூந்தலைப் பிடித்து தலையைத் தூக்கி வைத்தார்கள். அப்படி வைக்கும்போது கூந்தலின் உச்சியில் ஹேர்பின்னால் கோர்க்கப்பட்டிருந்த அந்த ரோஜாப்பூ பாதையில் கீழே விழுந்து விட்டது. அந்தப் பெண் ஒரு வயதாக இருக்கும் போது அவளுடைய அப்பா வாங்கிக் கொண்டு வந்து சூடிய பூ. ஒரு நாளும் வாடியதுமில்லை. கூந்தலிலிருந்து விழுந்ததுமில்லை.

நள்ளிரவில் நட்சத்திரங்கள் பூமியை நோக்கி இறங்கிவந்தன. அப்போது லேசான காற்றில் அசைந்த ரோஜா நட்சத்திரங்களைப் பார்த்தது. அப்படியே மேலே பறந்தது. வாடாத அதன் ஏழு இதழ்கள் ஒவ்வொன்றாய் உதிரத்தொடங்கின. அப்படி உதிரும்போது அந்த இதழ்கள் காற்றில் எழுதியெழுதிக் கொண்டே சென்றன. அவை எழுதி முடிப்பதற்காகக் காற்றும் மிக மெதுவாக அசைந்தது.

துண்டிக்கப்பட்ட தலையில் சூடிய ரோஜா மலரின் முதல் இதழ் சொன்ன கதை

இரவு முழுவதும் பிரசவவாதையினால் தாயை வாட்டியெடுத்து அதிகாலை மூன்று முப்பத்தியிரண்டுக்கு பிறந்த ஜெயலட்சுமி பிறக்கும்போதே கொடியை மாலையாகச் சுற்றிப் பிறந்தாள். கொடி சுற்றிப்பிறந்தால் குடும்பத்துக்கு ஆகாது என்ற பழைய நம்பிக்கையையும் தாண்டி அம்மாவுக்கும் அப்பாவுக்கும் மகிழ்ச்சியில் தலைகால் புரியவில்லை. அன்று அதிகாலையிலேயே மருத்துவமனையிலிருந்த அத்தனை பேருக்கும் இனிப்பு வழங்கிக் கொண்டாடினார்கள். இரண்டு ஆண்பிள்ளைகளுக்குப்பின் வேண்டி விரும்பி வந்த மகள் ஜெயலட்சுமி. அவள் பிறந்த ஆண்டு அப்பா நடத்திக்கொண்டிருந்த பைனான்ஸ் தொழில் சூடு பிடித்து ஓட்டமாக ஓடியது. கணக்கு வழக்கில்லாமல் பணம் வந்தது. நிலபுலன்கள், சொத்து, வீடு, வாசல், என்று செல்வம் கரைபுரண்டோடியது. எல்லாம் ஜெயலட்சுமியின் ராசி என்று எல்லோரும் நினைத்தபடியால் அவளைக் கொண்டாடினார்கள். அவளுடைய முதல் பிறந்த நாளைக்கு ஊரோடு அழைத்து சாப்பாடு போட்டார்கள்.  பிறந்த நாளன்று அப்பா ஊட்டியிலிருந்து பூக்களைத் தருவித்திருந்தார். அந்தப் பூக்களில் பெரிய இதழ்களையுடைய ரோஜாவைத் தனியே ஜெயலட்சுமியின் தலையில் சூடி விட்டார். முடியே இல்லாத அந்தத் தலையில் ரோஜா ஒட்டிக்கொண்டு விட்டது. அன்றிலிருந்து ஜெயலட்சுமி அந்த ரோஜாவை தலையிலிருந்து எடுத்ததேயில்லை. ஒருபோதும் வாடாத அந்த ரோஜா தினமும் அவளுடைய தலையில் நறுமணத்துடன் பூத்துக்கொண்டேயிருந்தது. அப்பாவும் அம்மாவும் அண்ணன்களும் அவளைக் கொஞ்சும்போதெல்லாம் அந்த ரோஜாவின் மணம் ஊர் முழுவதும் வீசும். இருபத்திநான்கு மணிநேரமும் அந்த ஊரின் தலைக்குமேல் ரோஜாவின் சுகந்தம் மேகங்களைப் போல மிதந்து கொண்டிருந்தது.

ரோஜா காற்றின் கடைசியசைவில் கீழே இறங்கியது. மிட்டாய் வாங்க துட்டு கேட்டு அம்மாவால் பள்ளிக்கூடத்துக்கு அடித்து விரட்டப்பட்ட குழந்தையின் தலையில் போய் விழுந்தது. அழுது கொண்டேயிருந்த அந்தக்குழந்தை திடீரென தன்னைச் சுற்றி மிட்டாயின் வாசம் வீசுவதை நுகர்ந்தாள். தலையில் கை வைத்து அந்த ரோஜா இதழை எடுத்த அந்தக்குழந்தை வாயில் போட்டு மென்று தின்றாள். மிட்டாயாய் இனித்தது துண்டிக்கப்பட்ட தலையில் சூடியிருந்த ரோஜா மலரின் இதழ்.

மேகங்களுக்கிடையில் குட்டி மேகமாக பறந்து கொண்டிருந்த ரோஜா மலரின் இரண்டாவது இதழ் சொன்ன துர்க்கனவு

ஜெயா பள்ளிக்கூடம் போக வேண்டிய வயது வந்தவுடன் அவளுக்காக அப்பா ஒரு பள்ளிக்கூடம் கட்டினார். பள்ளிக்கூடம் பைனான்ஸை விட வருமானம் தந்தது. ஜெயா சுமாராகப்படித்தாலும் சூப்பராகப் படிப்பதாக எல்லோரும் சொல்வது இயற்கை தானே. ஜெயாவுக்கு அப்போதெல்லாம் ஒரு கனவு தொடர்ந்து வந்து கொண்டேயிருந்தது. அந்தக் கனவுகளில் அவள் மேகங்களூடே பறந்து கொண்டிருப்பாள். எடையற்ற தன் உடலைப் பார்க்க ஆனந்தமாக இருக்கும். மேலேயிருந்து கீழே பார்க்கும்போது தெரியும் மனிதர்கள் மரப்பாச்சிப்பொம்மைகளைப் போலத் தெரிவார்கள். ஒரு பெரிய ரோஜாப்பூ தன் இதழ்களை விரித்து பளீரெனச் சிரிப்பதைப் பார்ப்பாள். எல்லாவற்றைக் காட்டிலும் பெரியதாகத் தெரியும் அந்தப்பூ கருப்பாக மாறத்துவங்கும்போது அவளுக்கு மூச்சுத் திணற ஆரம்பிக்கும். அவ்வளவு காற்றிலும் அவளுடைய மூச்சுக்குழாயை எதுவோ அடைப்பது போல தோன்றும். ஒரு பாறாங்கல்லைப் போல அவள் வேகமாகக் கீழே விழுவாள்.

சிலசமயம் ஒரு தாமரைக்குளத்தில் நீந்திக்கொண்டிருப்பாள். மீன்கள் பேசும் அந்தக்குளத்தில் அவள் ஒரு மீனைப்போலவே நீந்திக் கொண்டிருப்பாள். ஒரு புலர்காலை வேளையில் குளத்தின் நடுவில் ஒரு ரோஜாப்பூ மிதந்து கொண்டிருந்தது. அவளை நோக்கி அலைகளை வீசி அந்த ரோஜாப்பூ அழைத்தது.  அவள் ரோஜாப்பூவைப் பார்த்து நீந்தினாள். அப்போதும் அப்படித்தான் அவளுடைய தொண்டையில் எதுவோ அடைத்துக் கொள்ள மூச்சுத்திணறும். குரல் எழும்பாது. அவள் தூக்கத்திலிருந்து துள்ளி அப்பாவின் மடியில் விழுவாள். இந்தக் கனவின் சமிக்ஞை எதுவென அவள் தோழிகளிடம் கேட்டாள். வாழ்வில் இன்னும் பெரிய அதிர்ஷ்டம் உனக்கு வரப்போகிறது என்று சொன்னார்கள். அவள் நம்பவில்லை நம்பாமலும் இருக்க முடியவில்லை.

பள்ளியிறுதி வகுப்பு முடிந்து கல்லூரியில் சேர்ந்தபோது அரவிந்த் என்ற அதிர்ஷ்டம் வந்ததாக நினைத்தாள். அந்த மூன்று ஆண்டுகள் அவளுடைய வாழ்க்கையில் முந்நூறு ஆண்டுகளாகவும் மூன்று நொடிகளாகவும் ஒரே நேரத்தில் மாறியது. உலகின் வண்ணங்கள் அனைத்தும் அவளுடலில் ஏறியது. அவள் வண்ணக்குரல்களில் பாடலிசைத்தாள். அந்தப் பாடல்களில் எல்லைகள் இல்லை. ராகங்கள் இல்லை. சுரங்கள் இல்லை. எல்லையற்ற ஓசைவெளியில் அவளுடைய குரல்கள் நடனமாடிக்கொண்டிருந்தன. அந்த நடனத்தில் ஒரு ரோஜாப்பூ பூத்துக் கொண்டேயிருந்தது. அந்தப்பூவின் மணம் அந்த ஊரையே மயக்கியபோது அந்த வீட்டையும் மயக்காதா என்ன?

கலைந்த மேகங்களிடமிருந்து கீழே இறங்கிய ரோஜாப்பூவின் இரண்டாவது இதழ் அப்போது தான் பருவம் எய்திய ஆட்டின் முன்னால் போய் விழுந்தது. காய்ந்த புற்களை கறம்பிக்கொண்டிருந்த அந்த ஆடு இதழையும் சேர்த்து தின்றது. உடனே உடலில் ஒரு கதகதப்பு ஏற கிடாயை நோங்கியது.

துண்டிக்கப்பட்ட தலையில் சூடிய ரோஜா மலரின் மூன்றாவது இதழின் கண்ணீர்

இதுவரை அழுதறியாத ஜெயலட்சுமி அப்பா அழுவதைப் பார்த்து அழுதாள். காலில் விழுந்த அரவிந்தையும் ஜெயலட்சுமியையும் சேர்த்து எழுப்பினார். ஐந்து நிமிடங்களில் சாதாரணமாகப் பேசத்தொடங்கிய அப்பா அவர்கள் இரண்டு பேரையும் உடனே ஊருக்கு அழைத்துச் செல்ல விரும்பினார். தயங்கிய அரவிந்தை ஜெயலட்சுமி தான் சமாதானப்படுத்தினாள். எப்போதெல்லாம் அவள் அப்பாவைப் பார்க்கிறாளோ அப்போதெல்லாம் அப்பா கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டிருந்தார். அப்பாவின் கண்களைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் அதில் கொப்பளிக்கும் ஊற்றாகப் பொங்கிக் கொண்டிருந்த பாசத்தைப் பார்த்தாள். அன்று இரவே அவர்கள் கிளம்பினார்கள். அப்போதும் கூந்தலில் அப்பா சூடிய ரோஜாப்பூவைச் சூடியிருந்தாள் ஜெயலட்சுமி.

ஜெயலட்சுமியை அறையில் கைகளைக் கட்டிக் கிடத்தியிருந்தார்கள். அரவிந்தைக் காணவில்லை. அவளுடைய கதறல்களும் அழுகையும் அந்த அறையிலேயே சுழன்று சுழன்று ஒரு நீர்ச்சுழி போல சுற்றிக் கொண்டிருந்தன. அப்பாவும் அண்ணன்களும் வந்தார்கள். ஆனால் அப்பாவும் அண்ணன்களுமாக இல்லை. யாரோ எந்த ஜென்மத்திலும் பார்த்திராத அந்நியர்களைப் போல இருந்தார்கள். அவர்களின் கையில் பட்டாக்கத்தியும் வெட்டரிவாளும் இருந்தன. அதில் ரத்தம் தோய்ந்திருந்தது.

அப்பா வீட்டில் கோழியை அறுக்கும்போது மிக நிதானமாக ஒரு தியானம் செய்வதைப் போல முகத்தை வைத்துக்கொள்வார். அந்த முகமும் கண்களும் உலர்ந்து போயிருக்கும். கண்களில் உள்ள கோலிக்குண்டுகளில் ஈரப்பசையே இருக்காது. ஏற்கனவே கால்களைக் கட்டியிருக்கும் கோழியை அப்படியே படுக்க வைத்து ஒரு காலால் கால்களையும், ஒரு காலால் ரெக்கைகளையும் மிதித்துக்கொண்டு இடது கையினால் கோழியின் கொதவளையை நிமிர்த்திப் பிடித்துக் கொண்டு வலது கையினால் கரகரவென கழுத்தை அறுப்பார். கழுத்திலிருந்து பீச்சும் ரத்தத்தைப் பார்த்து ஒரு புன்னகை புரிவார். திமிறும் கோழியின் உடல் அதிர்வு அவருக்குக் கிளர்ச்சியைக் கொடுக்கும். முழுக்கழுத்தையும் அறுத்து கோழியின் உடல் உதறுவதை நிறுத்தும்போது தான் அவர் கால்களை எடுப்பார். அறுத்த கத்தியின் ரத்தத்தை கோழியின் உடலிலேயே துடைப்பார். அறுபட்டு அசையாமல் கிடக்கும் உடலை சில நொடிகள் உற்றுப்பார்ப்பார். பிறகு திருப்தியுடன் எழுந்து அண்ணன்களைப் பார்ப்பார். அவர்கள் வாயெல்லாம் பல்லாக நிற்பார்கள்.

ஜெயலட்சுமி தயாராகி விட்டாள். அப்பாவின் ஓங்காரக்குரல் கேட்டது.

“ ஒங்கூதிக்கு ……………..பய சுன்னி கேக்குதோ..”

துண்டிக்கப்பட்ட தலையில் சூடிய ரோஜாப்பூவின் மூன்றாவது இதழ் கருகிப் போனது. அதன் கருகிய ரத்தவாசனை அந்த ஊரின் மீது படர்ந்திருந்தது. அன்று இரவு அந்த ஊரில் படுத்துறங்கிய அனைவரும் நள்ளிரவில் தங்களுடைய கழுத்தை யாரோ அறுப்பதைப்போலக் கனவு கண்டு துள்ளி எழுந்தனர். பலருடைய கழுத்தில் ரத்தம் துளிர்த்திருந்தது. அந்த இதழ் மட்டும் கீழே இறங்காமல் ஒவ்வொரு வீட்டின் கூரையிலும் பறந்து சென்று தங்கியது. அது தங்கியிருந்த அந்த வீட்டில் அன்று ஏதாவது துர்ச்சகுனங்கள் ஏற்பட்டன.

துண்டிக்கப்பட்ட தலையில் சூடியிருந்த ரோஜாப்பூவின் நான்காவது இதழ் வாடி வதங்கி துண்டிக்கப்பட்ட தலை கிடந்த இடத்திலிருந்து நூறு கிலோமீட்டர் தூரத்திலிருந்த பெரிய தாமரைக்குளத்தில் கட்டிய கல்லுடன் நீருக்குள் கிடக்கும் ஜெயலட்சுமியின் முண்டத்தில் போய் விழுந்தது. மறுநாள் அந்தக்குளத்தில் தாமரைப்பூக்களுக்குப் பதிலாக ரோஜாப்பூக்கள் பூத்திருந்தன. மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாய் வந்து பறித்துச் சென்றனர்.

துண்டிக்கப்பட்ட தலையில் சூடியிருந்த ரோஜாப்பூவின் ஐந்தாவது இதழ் காற்றில் சுழன்று சுழன்று குருமலைக்காட்டில் வாயில் குறியைத்திணித்து உடலெங்கும் நூற்றியெட்டு வெட்டுக்காயங்களுடன் புதைக்கப்பட்ட அரவிந்தின் புதைகுழியின் மீது விழுந்தது. புதைக்கப்பட்டிருந்த உடல் ஒரு கணம் சிலிர்த்தடங்கியது. வெட்டுக்காயங்களிலிருந்து ரோஜாச்செடிகள் முளை விட்டன.

மறுநாள் குருமலைக்காட்டில் ரோஜாச்செடிகள் முளைக்க ஆரம்பித்தன. அதன் பிறகு அந்த நகரம் முழுவதும் தெருவோரங்களிலும், சாக்கடை ஓரங்களிலும், குப்பை மேடுகளிலும் ரோஜாச் செடிகள் முளைக்க ஆரம்பித்தன. சண்முகம் மறுநாள் தண்டவாளப்பராமரிப்புப் பணிக்காக நடந்தபோது இரண்டு தண்டவாளங்களுக்கு நடுவில் துண்டிக்கப்பட்ட தலை கிடந்த இடத்தில் ஒரு ரோஜாச்செடி முளைத்திருந்தது.

அதன்பிறகு தினம் தினம் வானத்தில் ஒரு பெரிய ரோஜாப்பூ பூத்துக்கொண்டிருப்பதை அந்த ஊர் மக்கள் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். எல்லோர் தலைமீதும் துண்டிக்கப்பட்ட தலையில் சூடியிருந்த ரோஜா மலரின் ஆறாவது இதழும் ஏழாவது இதழும் காற்றுவெளியில் சுற்றிக்கொண்டிருந்தன. இன்னும் எழுதப்படவேண்டிய கதைகளுக்கான சொற்களைத் தேடிக்கொண்டிருந்தன.

நன்றி - அம்ருதா