சடங்கு சாஸ்திரம் பெண்கள் – ஒரு பார்வை

உதயசங்கர்

பெரும்பாலான வீடுகளில் குடும்பத்தாரின் ஆன்மீக நடவடிக்கைகளை வீட்டுப்பெண்களே தீர்மானிக்கிறார்கள்.அஷ்டமி, நவமி, ராகு, குளிகை, எமகண்டம், சூலம், பரிகாரம், ஜாதகம், ஜோசியம் ராசி, லக்கினம், நட்சத்திரம், நாள், கிழமை, நட்சத்திரம், பூஜை, புனஸ்காரங்கள், நைவேத்தியங்கள், நேர்த்திக்கடன்கள், மற்றும் விரதங்கள், அமாவாசை, பௌணர்மி, ஏகாதசி, துவாதசி, சஷ்டி சதுர்த்தி, கார்த்திகை, சிவராத்திரி, மஹாசிவராத்திரி, என்று நாள் தவறாமல் விரதங்களையும் பெண்கள் தங்களுடைய குடும்பத்தாரை முழுமையாகவோ, பகுதியாகவோ கடைப்பிடிக்கச் செய்கிறார்கள். அதுமட்டுமல்லாமல், தினசரி வீட்டு வாசலில் கோலம் போடுவது, வெள்ளி, செவ்வாய் கிழமைகளில் வீட்டை மொழுகிச் சுத்தம் செய்வது, மாலையில் குத்துவிளக்கை ஏற்றி மாலை சூடி, பூஜை செய்வது, என்று பக்தி மணம் கமழ வீட்டை மாற்றி விடுகிறார்கள். இதோடு பெயர்ச்சிகள் வேறு. குரு பெயர்ச்சி, சனிப்பெயர்ச்சி, ராகு, கேது பெயர்ச்சி, கிரகணங்கள், என்று பெயர்ச்சிகளின் போது குடும்பத்தாரின் யோகங்களைப் பற்றிய கவலைகள். அதற்குப்பரிகாரங்கள் என்று அனுகணமும் மதத்தின் சாஸ்திர சம்பிரதாயங்களைத் தவறாமல் கடைப்பிடிக்கிறார்கள் பெண்கள்.

ஏற்கனவே வீட்டு நிர்வாகத்தை இருபத்திநாலு மணி நேரமும் செய்துகொண்டேயிருக்கும் பெண்களின் தலையில் குடும்பத்தின் நலன்களைப் பராமரிக்க சாஸ்திர சம்பிரதாய சடங்குகளைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டிய கட்டாயம். கணவர், குழந்தைகள், வீடு, என்று எப்போதும் சிலந்தி வலையில் மாட்டிய ஈயைப் போல உழன்று கொண்டேயிருக்கிறார்கள். பெரும்பாலான ஆண்கள் இதைப்பற்றிக் கவலைப்படுவதில்லை அல்லது கவலைப்படாத மாதிரி நடந்து கொள்கிறார்கள். “ அதெல்லாம் அவுக டிபார்ட்மெண்ட்..” என்று மேம்போக்காய் சொல்லி விட்டு ஒரு சடங்கு விடாமல் எல்லாவற்றையும் கிரமமாய் செய்வார்கள் ஆண்கள். இதில் மதங்களுக்கேற்றவாறு சாதிகளுக்கேற்றவாறு சடங்குகள் சாஸ்திரங்கள் மாறலாம். அவ்வளவு தான். மதத்தின் சாஸ்திர சம்பிரதாயங்களை இவ்வளவு கர்மசிரத்தையோடு, செய்கிற பெண்களைப் பற்றி இந்த சடங்கு, சாஸ்திரங்களைச் செய்யச்சொல்கிற மனு தர்ம சாஸ்திரம் என்ன சொல்கிறது தெரியுமா?

“ வேதங்களைப் படிப்பதற்குப் பெண்களுக்கு உரிமையில்லை அத னால் அவர்களின் சடங்குகள் வேதமந்திரங்கள் இல்லாமல் நடத்தப்படவேண்டும். மதத்தைப் பற்றி பெண்களுக்கு எந்த ஞானமும் கிடையாது. ஏனெனில் வேதங்களைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்வதற்கு அவர்களுக்கு உரிமையில்லை. பாவத்தைப் போக்குவதற்கு வேத மந்திரங்களை உச்சரிப்பது பயனுள்ளதாகும். பெண்களால் வேதமந்திரங்களை உச்சரிக்க முடியாததாகையால் அவர்கள் பொய்யைப் போன்றவர்கள். “

( 18. ஒன்பதாம் அத்தியாயம் மனுதர்ம சாஸ்திரம் அம்பேத்கார் நூல்தொகுப்பு 36 )

அறிவு பெறும் உரிமையை மறுத்துவிட்டு அவர்களுக்கு எந்த ஞானமும் கிடையாது என்றும்  அவர்கள் பொய்யைப் போன்றவர்கள் என்றும் இழிவு படுத்துகிறது மனுதர்ம சாஸ்திரம். இப்படி பெண்களின் ஆன்மீக உரிமையை புறந்தள்ளுவது மட்டுமல்லாமல் அவர்களுடைய இருத்தலையே இழிவானதாகச் சித்தரிக்கின்றன கீழ்க்கண்ட விதிகள்.

“ இந்த உலகில் ஆண்களை மயக்கி தவறான வழியில் செல்லத்தூண்டுவது பெண்களின் இயல்பாகும். அந்த காரணத்திற்காகவே விவேகமுள்ளவர்கள் பெண்களுடன் சகவாசம் செய்யும்போது உஷாராயில்லாமல் ஒருபோதும் இருக்க மாட்டார்கள். “ ( 213, அத்தியாயம் 2 மனுதர்மசாஸ்திரம் )

“ ஏனெனில் இந்த உலகில் பெண்கள் ஒரு முட்டாளை மட்டுமின்றி ஒரு கல்விமானையும் பாதை தவறிச் செல்லச் செய்வதற்கும் மற்றும் தமது விருப்பத்திற்கும், கோபத்திற்கும் அடிமையாக்குவதற்கும் வல்லமை உடையவர்கள். “ ( 214. அத்தியாயம் 2. மனுதர்மசாஸ்திரம் )

“ அவர்களை உருவாக்கும்போது கடவுள் பெண்களுக்கு அவர்களின் பதவி, நகைகள், ஆகியவற்றின் மீது பிரேமையையும், மற்றும் தூய்மையற்ற விருப்பங்கள் ஆங்காரம், நேர்மையற்ற தன்மை, தீங்கான கெட்ட நடத்தை, ஆகியவற்றை உடையவர்களாகவும் படைத்தார். “

( 17. அத்தியாயம் 9 மனுதர்மசாஸ்திரம்)

பெண்களை இழிவு படுத்தும் மனு,  புத்தருக்குப் பின் வந்தவர். புத்த மதம் செல்வாக்கு பெற்றிருந்த காலத்தில் பெண்களுக்கு இருந்த சுதந்திரத்தை பறிக்கவும், இழிவுபடுத்தவும் இத்தகைய விதிகளை எழுதியுள்ளார் என்பதும் கவனத்தில் கொள்ளத்தக்கது.

ஆதி மனிதகுலத்தில் நிலவி வந்த தாய்வழிச்சமூகத்தில் பெண்ணே தலைமைப் பொறுப்பை வகித்து வந்தாள். வேட்டைச்சமூகமாக இருந்தவர்கள் நிலையாக ஓரிடத்தில் வாழத்தொடங்கிய பின்னர் விவசாயம் வளர வளர கிடைத்ததைப் பகிர்ந்துண்ட வேட்டைச்சமூக மனநிலையில் மாற்றம் ஏற்பட்டது. தேவையைத் தாண்டிய உபரி தனிச்சொத்துடமையை அறிமுகம் செய்தது. தனிச்சொத்துடமையின் விளைவாகவே பெண்ணின் சுதந்திரம் கட்டுப்படுத்தப்பட்டது. குறிப்பாக பெண்களின் பாலியல் சுதந்திரம்.

ஒரு காலத்தில் உற்பத்தி / மறு உற்பத்தியின் குறீயீடாக  பெண்ணின் யோனி வணங்கப்பட்டது. அப்போது தாயே வாரிசுகளுக்கு அடையாளமாக இருந்தாள். ஆண்களுக்கு முக்கியத்துவம் இல்லை. சொத்துடமை தோன்றிய பிறகு ஆண் தன்னுடைய ஆதிக்கத்தை நிலை நாட்டத் தொடங்கினான். அதற்காகவே பெண்ணின் பாலியல் சுதந்திரத்தைக் கட்டுப்படுத்த விரும்பினான். பெண்ணின் பாலியல் சுதந்திரத்தின் பத்தினி / பரத்தை என்று ஆணை மையமாக வைத்து எதிர்மைகளை உருவாக்கினான். உற்பத்தியின் ஊற்றாக இருந்த யோனி இப்போது பாவக்குழியாகியது. உற்பத்தியின் முன்னறிவிப்பான பூப்பு இப்போது தூமையென்று இழிவானதாக, தீட்டாக, உருவகிக்கப்பட்டது. இந்தத் தீட்டை உற்பத்தி செய்கிற பெண்ணும் இழிவானவளாக கருதப்பட்டாள்..

பெண்கள் தங்கள் விருப்பம் சார்ந்து பாலியல் தேவைகளை நிறைவேற்றுவது பாவம் என்றும் அதற்குக் கடுமையான தண்டனைகளும் நிறைவேற்றப்பட்டன / நிறைவேற்றப்படுகின்றன. இதில் எல்லாமதங்களும் ஒன்று போல கை கோர்த்து செயல்படுவது யதேச்சையானதாகக் கருத முடியாது. அவர்கள் உலவும்சமூகவெளியைச் சுருக்கி வீட்டுக்குள் முடக்கினார்கள். அதோடு அவர்களின் அறிவுச்சுதந்திரத்தையும் கட்டுப்படுத்தி கல்வியை மறுத்தார்கள். வீட்டிலும் கூட பெண் சுதந்திரமானவளாக இருக்க அநுமதிக்கப்படவில்லை.

“ ஒரு சிறு பெண்ணோ, ஓரு இளம் பெண்ணோ, அல்லது வயதான பெண்ணும் கூட - தனது சொந்த வீட்டிலும் கூட - எதையும் சுதந்திரமாகச் செய்யக்கூடாது. “ ( 147. அத்தியாயம் 5 மனுதர்மசாஸ்திரம் )

“ குழந்தைப் பருவத்தில் ஒரு பெண் தனது தகப்பனாருக்குக் கட்டுப்பட்டு நடக்க வேண்டும். இளமைப்பருவத்தில் தனது கணவருக்கும், கணவர் இறந்ததற்குப் பின்னர் தனது மகன்களுக்கும் கட்டுப்பட்டு நடக்க வேண்டும். ஒரு பெண் ஒருபோதும் சுதந்திரமாக இருக்கக்கூடாது.”

( 148. அத்தியாயம் 5. மனுதர்மசாஸ்திரம் )

ஏன் பெண் சுதந்திரமாக இருக்கக்கூடாது? மீண்டும் வாசிக்க 213. அத்தியாயம் 2-டை. பெண்ணின் புழங்குவெளியைச் சுருக்குவதன் மூலம் அவளுடைய பாலியல் சுதந்திரத்தைக் கட்டுப்படுத்தவே இந்த இழிமொழிகள். எனவே வீடு, வீட்டின் மூலையில் சமையலறை, இரவானால் படுக்கையறை, தன் கணவன், மக்கள் நலனைத் தவிர சமூகத்தில் எதைப்பற்றியும் கவலைப்படமுடியாத அளவுக்கு சாஸ்திரங்கள், சடங்குகள், என்று தன்னை இழிவு படுத்துகிற மதத்தின் கோட்பாடுகளைப் பின்பற்ற வேண்டிய துர்ப்பாக்கிய நிலைமையில் இருக்கிறாள்.

அதுமட்டுமில்லாமல் பிறந்ததிலிருந்து ஆடை, ஆபரணங்கள், அலங்காரங்கள், தலைமுடி வளர்த்து பூச்சூடி, பொட்டிட்டு, அறிந்தோ அறியாமலோ ஆண்களின் கண்களுக்குக் காமப்பண்டமாகவும், அதே ஆடை அலங்கார விவகாரங்களே பெண்ணின் விலங்குகளாகவும் மாறி விடும் விந்தையினை நாம் பார்க்கிறோம். பெண்ணை வெறும் உடலாகப் பார்க்கும் ஆணாதிக்கம் அதன்மீது தன் வக்கிரங்களை எழுதிப்பார்க்கிறது. பெண்ணின் சமூகஅதிகாரம் பறிக்கப்பட்டபிறகு நடந்த வரலாற்றின் சுவடுகளில் பெண்ணின் இரத்தமும் தெறித்திருக்கின்றன. பெண்ணின் பாலியல் சுதந்திரம் பறிக்கப்படுவதற்கு சாதித்தூய்மை அல்லது இனத்தூய்மைக் கொள்கையும் ஒரு காரணம். இன்றளவும் சாதியத்தூய்மையைக் காப்பாற்றும் காவலாளியாகப் பெண்ணையே பொறுப்பாக்குகிறார்கள். வர்ணாசிரம அதர்மத்தின் அரிய கண்டுபிடிப்பான அகமணமுறையின் மூலம் சாதியத்தூய்மையைக் காப்பாற்ற பெண் நிர்ப்பந்திக்கப்படுகிறாள். இந்த அகமணமுறையக் காப்பாற்றவே வர்ணாசிரமத்தைக் காப்பாற்றவே இத்தனை சடங்குகளும் சாஸ்திர சம்பிரதாயங்களும் உருவாக்கப்பட்டன. அவற்றை தீட்டு / புனிதம் என்ற கருத்தாக்கங்களின் மூலம் மனங்களில் விதைத்து வளர்ப்பதன் மூலம் நிலை பெறச்செய்கின்றனர் சநாதன வாதிகள்.

கொடுமை என்னவென்றால் எந்த அநீதியான இழிவான கற்பிதமான நெறிகளைச் சொல்லி பெண்ணின் சுதந்திரத்தைக் கட்டுப்படுத்தினார்களோ அந்த நெறிகளை பெண்களே மனமுவந்து ஏற்றுக் கொள்ள வைத்திருப்பதில் தான் சநாதனத்தின் சாமர்த்தியம். எந்த சாஸ்திர சம்பிரதாய சடங்குகளிலும் பெண்களை முன்னிறுத்துவதில்லை. ஆனால் பெண்கள் அதைப்பற்றி எந்த எதிர்ப்புமின்றி அந்த சடங்குகளையும் சாஸ்திரங்களையும் கறாராகக் கடைப்பிடிக்க நினைக்கின்றனர். அப்படி கடைப்பிடிக்கவில்லையென்றால் தன்னுடைய குடும்பநலன் பாதிக்கப்படும் என்று நம்பவைக்கப்பட்டிருக்கிறாள்.

பெண்ணுக்குச் சொத்தில்லை என்று மனுதர்மசாஸ்திரம் அத்தியாயம் 9-ல் 416 ஆம் விதி கூறுகிறது. பெண்களை அடிக்கலாம் என்று அத்தியாயம் 8-ல் 299 ஆம் விதி கூறுகிறது. இதெல்லாவற்றையும் விட கொடிய விதி அத்தியாயம் 11-ல் 67-ஆம் விதி கூறுகிறது.

“ குடிகாரர்கள், ஸ்திரிகள், சூத்திரர்கள், வைசியர்கள், அல்லது ஷத்திரியர்கள், மற்றும் கடவுள் நம்பிக்கையில்லாதவர்களைக் கொல்வது ஆகிய யாவும் சிறிய குற்றங்களேயாகும். “

பிராமணர்களைக் கொல்வது மட்டுமே பெரும்பாதகம். மற்றவர்களையெல்லாம் கொல்வது சிறிய பாவம் என்று மனுதர்மத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கிறது. பெண்களை ஒரு பொருட்டாகவே மதிக்காத மனுதர்மத்தைக் கடைப்பிடிக்க நிர்பந்திக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். இந்தச் சடங்குகளிலிருந்து, சாஸ்திரங்களிலிருந்து பெண்கள் தங்களை விடுவிக்காதவரை மனிதகுல விடுதலை முழுமையடையாது.

மாதர் தம்மை இழிவு செய்யும் மடமையைக் கொளுத்துவோம்.

Show details

ஆண்களின் சமூகத்தில் பெண்கள்

 

உதயசங்கர்

 

ஒரு வகையில் சமூகம் மாறித்தான் இருக்கிறது. மின்னணு ஊடகங்களும், இணைய தள வசதிகளும் தங்களுடைய பகாசுரப்பசிக்கு அவ்வப்போது சென்சேஷனலாக செய்திகளை, நிகழ்வுகளை, சம்பவங்களை, பயன்படுத்திக் கொண்டாலும் அது பொதுச்சமூகவெளியில் பாரதூரமான விளைவுகளை ஏற்படுத்தவே செய்கிறது. சிவில் சமூகம் முன்னெப்போதும் இல்லாதவகையில் இப்போது இந்த மாதிரியான செய்திகளுக்கு, நிகழ்வுகளுக்கு, சம்பவங்களுக்கு, முகம் கொடுக்கத் தொடங்கியிருக்கிறது. விமரிசிக்கிறது. கோபம் கொள்கிறது. கொதித்தெழுகிறது. ஆவேசங்கொள்கிறது. ஆத்திரப்படுகிறது. ஆலோசனைகள் சொல்கிறது. சிவில் சமூகத்தின் இந்த உணர்ச்சிவேகத்தினால் அரசியல்கட்சிகளும், சமூகவியலாளர்களும், எழுத்தாளர்களும், கலைஞர்களும், சாமியார்களும், இத்தகைய நிகழ்வுகள் குறித்து பேச வேண்டியவர்களாகின்றனர். எல்லோரும் தங்களுடைய அறிவின் சிகரத்திலிருந்து சமூகத்தை உய்விக்க தங்களுடைய கருத்துகளை, ஆலோசனைகளை, அபிப்ராயங்களைச் சொல்கின்றனர். சிலர் இயக்கங்களை நடத்துகின்றனர். இவையெல்லாவற்றிற்கும் விளைவுகள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. ஆனால் இவையெல்லாம் எது வரைக்கும் என்று ஒரு கேள்வி வருகிறது. அடுத்த சென்சேஷனல் செய்தியை ஊடகங்கள் தருகின்ற வரை மட்டுமா? அப்படி ஒரு செய்தி வந்தவுடன் அதை நோக்கி எல்லோரும் படையெடுக்கத் தொடங்கி விடுவார்களா? கருத்து சொல்ல ஆரம்பித்து விடுவார்களா? அப்படி நிகழுமென்றால் இன்றைய நவீன முதலாளித்துவ அமைப்புக்கு தான் நினைத்தது நடக்கிறதென்ற ஆணவம் வந்து விடும். ஏனெனில் தன்னுடைய அஸ்திவாரத்தின் சிறுகல்லையும் அசைக்காத எந்தவொரு சீர்திருத்தத்தையும், இயக்கத்தையும் அது ஆதரிக்கவும், ஏன் முன்னெடுக்கவும் செய்யும். அதற்காக இப்படியான சீர்திருத்தங்கள், இயக்கங்கள், தேவையில்லை என்பதில்லை. இதனூடாக நாம் எங்கே பயணம் செய்யப்போகிறோம்? இந்த எல்லாச் சமூகச்சீரழிவுகளுக்கும் அடிப்படையான சாராம்சமான காரணங்களை நோக்கிய பயணமாக இது இருக்கப்போகிறதா? இல்லை இது இப்படியான மேலோட்டமான சுயதிருப்தியாக முடியப்போகிறதா? இது தான் இன்று முக்கியமாய் நம்முன் உள்ள கேள்வி.

டெல்லியில் நடந்த கொடூரமான பாலியல் வன்முறையில் நேரடியாக ஈடுபட்டவர்கள் ஐந்து பேர்களாக இருக்கலாம். ஆனால் அந்த சம்பவத்தில் ஒட்டுமொத்த சிவில் சமூகமும் மறைமுகமாக ஈடுபட்டதாகவே கருத வேண்டும். ஏனெனில் ஒரு நிர்பயா அல்ல. ஆயிரக்கணக்கான நிர்பயாக்கள் அன்றாடம் பாலியல் வன்முறைக்காளாகின்றனர். வீடுகளில் இப்படிப்பட்ட வன்முறை நிகழவில்லையென்று யாராலாவது சொல்ல முடியுமா? அடித்து, உதைத்து, பயமுறுத்தி, வற்புறுத்தி, கெஞ்சி, வீட்டுப்பெண்களை அவர்களுடைய கணவர்கள் பாலியல்வன்கொடுமைக்கு ஆளாக்குவதில்லை என்று சொல்லமுடியுமா? சொந்தக்காரர்களால், நண்பர்களால், அப்பா, சகோதரர்களால், வீட்டுப்பெண்கள் பாலியல் வன்கொடுமைக்கு உள்ளாவதில்லையா? பள்ளிகளில், கல்லூரிகளில், பஸ்ஸில், ரோட்டில், தெருக்களில், அலுவலகங்களில்,சினிமாக்களில், பத்திரிகைகளில், ஊடகங்களில், இணையதளங்களில், வயது வித்தியாசமில்லாமல் பெண்கள் பாலியல் வன்கொடுமைக்காளாக்கப்படுவதில்லையா? அவமானப்படுத்தப்படுவதில்லையா? காவல்துறையால், ராணுவத்தால், சாதித்துவேஷத்தால், இனத்துவேஷத்தால், மதத்துவேஷத்தால், யுத்தத்தால், பிரிவினையால், பெண்கள் வன்கொடுமைக்கு உள்ளாவதில்லையா? இதெல்லாம் எங்கே நிகழ்ந்து கொண்டிருந்தன? நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றன? இதே சிவில்சமூகத்தில் தானே. ஏதோ அந்த ஐந்து சமூகவிரோதிகள் மட்டும்தான் பாலியல்வன்கொடுமை செய்த மாதிரியும் சமூகத்தில் மீதம்உள்ள அத்தனை பேரும் யோக்கியர்கள் மாதிரி வேடம் போடுகிறோமே. எவ்வளவு பெரிய அயோக்கியத்தனம்?

இப்போது யோசித்துப்பார்த்தால் ஒட்டு மொத்த சமூகமே பெண்களுக்கு எதிரான சமூகமாக இருக்கிறது. ஏனெனில் இது ஆண்களின் சமூகம். தங்களுடைய பாலியல் தேவைகளுக்காக மட்டுமே இந்த ஆண்கள் சமூகம் பெண்களை தங்களுடன் வாழ அனுமதித்திருக்கிறது. அதிகாரத்தின் குரூரத்தை மட்டுமே சுவைக்கப்பழகிய ஆண்கள் சமூகம் தங்களுடைய ஆதிக்கத்தைச் செலுத்த, அதிகாரத்தை நிலைநாட்ட தனக்குக் கீழே ஒரு பெண்உயிரியை வைத்து தனக்குச் சேவகம் செய்ய, தன் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய, வைத்துள்ளது. இது எந்த வர்ணாசிரம்க்கோட்பாடுகளையும் தாண்டிய அடிமைத்தனத்தைப் பெண்கள் பேண அநுமதித்திருக்கிறது. பிராமணர், சத்திரியர், வைசியர், சூத்திரர், பஞ்சமர், என்று எல்லா சாதியினரும் பெண்களை அடிமைகளாகவே வைத்திருக்கின்றனர். ஏனெனில் சாதியக்கட்டமைப்பே ஆண்களின் அதிகாரத்தை நிலைநிறுத்துவதற்காக உருவாக்கப்பட்டது தானே.

அதேபோல குடும்பம் என்ற அமைப்பே பெண்களை அடிமைப்படுத்துவதற்கான ஒரு தந்திரம் தான். அன்று நந்தனை எரித்த மாதிரி இத்தனை நூற்றாண்டுகளாக எத்தனை பெண்களை எரித்திருப்பார்கள் ஆண்கள்? பெண்களை எக்காலத்தும் ( இளமையில் தந்தை, பருவத்தில் கணவன், முதுமையில் மகன் ) பாதுகாப்பின்மையில் வைத்து பெண்களையே பெண்களுக்கு எதிரியாக மாற்றியது ஆண்களின் மிகப்பெரும் தந்திரமல்லவா?. அதே போல பெண்ணே தன்னை உடலாக மட்டுமே பார்ப்பதற்கு அவளுடைய குழந்தைப்பருவத்திலிருந்தே அவளை அலங்காரப்பொம்மையாக்கி, நீளக்கூந்தலுக்காக, அழகான புருவத்துக்காக, அஞ்சன விழிகளுக்காக, சங்குக்கழுத்துக்காக, வடிவழகுக்காக, நிறத்துக்காக, வண்ண வண்ண ஆடைகளுக்காக, என்று தன்னை ஒரு பாலியல் பண்டமாக அறிந்தோ அறியாமலோ மாற்றிக் கொள்ள வைக்கிற தந்திரம் ஆண்களின் கைங்கர்யம் அல்லவா? இந்தியாவில் மட்டும் அழகுசாதனப்பொருட்களுக்கான நுகர்வு கடந்த இருபதாண்டுகளில் இருநூறு மடங்கு அதிகரித்துள்ளது. (தேங்க்ஸ்(!) டூ மின்னணு ஊடகங்கள்?). திரைப்படங்களில், விளம்பரங்களில், பெண்ணை நுகரும், சாப்பிடும், பொருட்களாகவே சித்தரித்து அதைக் காமெடியாகக் குடும்பத்தோடு கண்டுகளித்த இந்த ஆண்களின் சமூகம் எத்தனை சாமர்த்தியமாக தன் குரலை மாற்றிப் பேசுகிறது பாருங்களேன். போர்னோ இணையதளங்களில் மிக அதிகமான இணையதளங்களை ஒளிபரப்பும் அமெரிக்கா நிர்பயாவுக்கு வீரமங்கை விருது கொடுக்கும் வேடிக்கை போலத்தான். முறையான பாலியல் கல்வி இல்லாததினால் ஆண்கள் பருவமடைந்தவுடன் மிகச்சுலபமாக அன்று சரோஜாதேவி புத்தகங்கள் என்று சொல்லப்பட்ட செக்ஸ் பத்திரிகைகள் என்றால் இன்று வெறும் செல்போனிலேயே போர்னோ பார்த்து தன் வக்கிரத்தை வளர்த்துக் கொள்ள வழிவகுத்ததும் இந்த ஆண்கள் சமூகம் தான். முறையான பாலியல் கல்வியினால் லோகம் கெட்டுவிடும் என்று கூப்பாடு போடுவதும் இந்த சிவில் சமூகம் தான். ஆனால் இப்படி இழிவான வக்கிரமான போர்னோவினால் பாலியல்வன்முறை நிகழ்ந்தால் போட்டு விடலாம் தூக்கு என்று கொக்கரிப்பதும் இந்த சிவில்சமூகம் தான். இப்படி பலவேசம் போடும் இந்த சிவில் சமூகத்தைக் குறித்து சந்தேகப்படவேண்டியது அவசியம்.

உண்மையில் பெண்களைப் பற்றிய அடிப்படையான பார்வையே மாற வேண்டியதுள்ளது. முதலாளித்துவம் தன்னுடைய உழைப்புத்தேவைகளுக்காகவே பெண்களை வேலைக்குச் செல்ல அநுமதிக்கும்படி ஆண்களை வசப்படுத்தியிருக்கிறது. அப்படியும் கூட பெரும்பாலான பெண்கள் பொருளாதாரப்பாதுகாப்பில்லாமல் தான் இருக்கிறார்கள். முதலாளித்துவத்தின் அடிப்படைத்தத்துவமான எதையும் விற்பனை செய் என்பது தான். அந்தப்படியே அது பெண்களையும் பாலியலையும் விற்பனை செய்கிறது. ஆண்சமூகத்தின் உச்சபட்ச கொடுங்கோலன் இந்த முதலாளித்துவம். இந்த மகளிர் தினக்கொண்டாட்டங்கள் கூட விற்பனைக்கான ஒரு ஏற்பாடும் பொங்கிவரும் பெண் உணர்வுகளுக்கு ஒரு வடிகாலாக மடைமாற்றம் செய்யும் ஒரு ஏற்பாடு தான்.எனவே பெண்கள் மிகுந்த விழிப்புணர்வுடன் இருக்க வேண்டியதிருக்கிறது.  தங்களுடைய வாழ்க்கைப்பார்வையை மாற்ற வேண்டியதிருக்கிறது. பெண்களுக்கு மோட்சம் திருமணம் தான் என்ற பார்வை மாற வேண்டும். அதே போல பெண்குழந்தைகளை வெறும் அலங்காரப்பொம்மைகளாக வளர்க்கிற மனோபாவம் மாறவேண்டும். காதல் திருமணங்களை ஊக்கப்படுத்த வேண்டும். சாதிமறுப்பு திருமணங்களை இருகரம் நீட்டி வரவேற்க வேண்டும். அதுமட்டுமல்ல பெண்களை பொதுவெளியில் கலந்து பழக, பங்கேற்க உற்சாகப்படுத்த வேண்டும். பெண்களின் இன்றைய நிலைமை குறித்து விழிப்புணர்வை பெண்களுக்கு ஏற்படுத்த வேண்டும். இதையெல்லாம் முதலில் நம் வீட்டிலிருந்தே துவங்க வேண்டும். முற்போக்கான, ஜனநாயக, உணர்வுள்ள ஆண்களும் பெண்களும், அமைப்புகளும் இணைந்து பணியாற்ற வேண்டும். வெறும் சடங்காக மகளிர் தினத்தைக் கொண்டாடுவதிலோ உறுதிமொழிகளை எடுப்பதிலோ எந்த பயனும் இல்லை. இன்னும் அடிப்படைகளை நோக்கி சமூகமாற்றத்தை நோக்கி  நாம் பயணப்படவேண்டும்.

ஆதியில் என்று பெண் உற்பத்திசக்திகளை ஆணிடம் இழந்தாளோ அன்றிலிருந்தே பெண்ணை வெறும் பாலியல் பண்டமாக, குழந்தை பெறும் இயந்திரமாக ஆண் மாற்றி விட்டான். இதற்காகவே அரசியல்,தத்துவ, கலை, இலக்கிய, பண்பாட்டுக்களங்களில் பெண்களின்மனதை வசியப்படுத்தும் கருத்துக்களை சொல்லி அவர்களைத் தங்களைத் தாங்களே தியாகிகளாக்கி மடிவதற்கான எல்லா ஏற்பாடுகளையும் காவிய இதிகாசங்களிலும், காப்பியங்களிலும், செய்தான். தேவதாசி முறையை ஏற்படுத்தி பாலியல்வன்கொடுமை செய்யவில்லையா? சதி எனச்சொல்லி உடன்கட்டை ஏறச்சொல்லவில்லையா? என்ன தான் செய்யவில்லை பெண்களை. இவ்வளவும் செய்த, செய்து கொண்டிருக்கிற சிவில்சமூகம் தான் பெண்களுக்கெதிரான எல்லாக்கொடுமைகளுக்கும் பொறுப்பேற்கவேண்டும்.

உண்மையில் அந்த ஐந்து பேரையல்ல இந்த ஆண்களின் சமூகத்தைத் தான் தூக்கில் போட வேண்டும்.